Ελληνικά τραγούδια για τροχαία ατυχήματα

Πριν από κάμποσες εβδομάδες παρακολούθησα, μάλλον τυχαία, μια διάλεξη του Τάσου Μαρκουίζου -κατά πολύ γνωστότερου ως Ιαβέρη- παλαίμαχου οδηγού αυτοκινήτων σε αγώνες ράλι. Ο Ιαβέρης απ' όσο γνωρίζω τα τελευταία χρόνια έχει αφιερωθεί σε μια εκστρατεία ευαισθητοποίησης των νέων, κυρίως, ανθρώπων απέναντι στα αυτοκινητιστικά και μοτοσυκλετιστικά δυστυχήματα. Γυρίζει -αφιλοκερδώς μάλλον, όχι ότι έχει σημασία- σε σχολεία, πανεπιστήμια, στρατόπεδα και όπου αλλού τον καλούν ανά την Ελλάδα και μιλάει με πάθος, ζωντάνια, ελευθεροστομία αλλά πάνω απ' όλα γνώση για θέματα οδηγικής ασφάλειας. Αναπληρώνει ουσιαστικά όσο μπορεί και όσο του επιτρέπουν οι δυνάμεις του αυτό που το ελληνικό κράτος αρνείται ή είναι ανίκανο να δώσει στους πολίτες του: οδηγική παιδεία..!

Με αφορμή αυτή την εντελώς αφυπνιστική μου συνάντηση με τον Ιαβέρη, μου ήρθε στο μυαλό μια σκέψη που και παλαιότερα με είχε απασχολήσει: ποια είναι η στάση του ελληνικού τραγουδιού απέναντι σε ένα θέμα τόσο επίκαιρο και σημαντικό για τη σημερινή κοινωνία (δεν προστρέχω σε στατιστικές αλλά είναι μάλλον κοινός τόπος ότι ο αριθμός των ανθρώπων που σκοτώνονται ετησίως στους ελληνικούς δρόμους συναντάται μονάχα σε χώρες που βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση); Αναζητώντας την απάντηση ανέτρεξα στη δισκοθήκη μου, αλλά και από μνήμης, φτάνοντας στο συμπέρασμα ότι τα τραγούδια που ασχολούνται σοβαρά και αποκλειστικά με το συγκεκριμένο θέμα είναι μάλλον ελάχιστα…

Αρχικά δε μπορώ παρά να μνημονεύσω δύο τραγούδια του Λάκη Παπαδόπουλου των αρχών της δεκαετίας του '80, τον περίφημο "Κουρσάρο" σε στίχους του Παύλου Μάτεσι και το "Ιωάννα Και Μαριέττα" σε στίχους του Γιώργου Χρονά. Αμφότερα μιλάνε για σκοτωμούς νέων ανθρώπων με μηχανές. Ωστόσο ο τρόπος αντιμετώπισης και των δύο στιχουργών φαίνεται να καθιστά εν τέλει αυτούς τους θανάτους σχεδόν ηρωικούς, ενώ το κοινωνικό φαινόμενο των τροχαίων προσεγγίζεται από ελάχιστα έως καθόλου. Και τα δύο αυτά τραγούδια γνώρισαν επιτυχία στην εποχή τους και κυρίως ο Κουρσάρος. Αν δεν απατώμαι σ' αυτά αναφέρεται ο Πανούσης το 1985 όταν λέει «Όχι άλλα τραγούδια με μοτοσικλέτες» ("Όχι Άλλο Νταλάρα").

Σε άλλα τραγούδια τα τροχαία ατυχήματα φαίνονται να συναντώνται είτε σαν μεταφορές ενός σφοδρού και επίπονου έρωτα:

«Ντελαπάρισ' η καρδιά μου

μες στο διάβα σου
αμάν δυστύχημα»

("Το Τροχαίο" των Νίκο Ξυδάκη και Μανώλη Ρασούλη)

και

«Μα τα τριαντάφυλλα που σου έστειλα λίγο έλειψε

χαράματα να σκοτωθούν σ' ένα τροχαίο»

(Χρήστος Θηβαίος, "Γυναίκα" απ' τον δίσκο Είμαι Αυτό Που Κυνηγάω),

είτε σαν αναφορές ή απλοί υπαινιγμοί:

«Μου λέει μην αμφιβάλλεις μια στιγμή, μέσα σου υπάρχει μια ευθεία γραμμή
Που αν δεν την πάρεις γίνεσαι ακόμα ένα τροχαίο το Πάσχα»

(Φοίβος Δεληβοριάς, "Τρένο Στην Κορυφογραμμή" απ' τον δίσκο Ο Καθρέφτης)

ή

«Τυφλές αρραβωνιαστικιές, αόμματοι λαχειοπώλες
σκοτώνονται σε καραμπόλες.»

(Θάνος Μικρούτσικος- Κώστας Τριπολίτης, "Ηλεκτρικό Πρόβατο" απ' τον δίσκο Όλα Από Χέρι Καμένα).

Ο Κώστας Τριπολίτης θα επανέλθει στο θέμα λίγα χρόνια αργότερα με πιο άμεσο κι ευθύβολο τρόπο στο τραγούδι "Πληροφορίες" σε μουσική του Τάκη Μπουγά απ' τον προσωπικό δίσκο της Τάνιας Τσανακλίδου Αλλιώτικη Μέρα:

«Δέκα τροχαία
Κι εσύ γελάς
Κι εσύ γελάς με βίντεο και σεξ
Με την παρέα».

Ωστόσο τραγούδια που να έχουν ως αποκλειστικό τους θέμα τα τροχαία κατάφερα να βρω μόνο τρία, που το καθένα παραδόξως διαθέτει διαφορετικό ύφος και οπτική γωνία. Τα δύο πρώτα είναι από τον δίσκο Σελοτέιπ του 1997 σε μουσική του Πέτρου Βαγιόπουλου και στίχους του Μανώλη Ρασούλη, ενώ το τρίτο είναι σε στίχους και μουσική του Γιάννη Μηλιώκα από την τελευταία του μέχρι σήμερα δισκογραφική δουλειά με τίτλο Νομίζω του 1998.

Ο δαιμόνιος Ρασούλης με τις κοινωνικά υπερευαίσθητες κεραίες μπόρεσε έγκαιρα να διαγνώσει το πρόβλημα και με το γνωστό του ακτιβιστικό τρόπο έγραψε δύο τραγούδια σε διανοητική βάση, βασισμένα στην υπόθεση εργασίας ότι κάποιος που σκοτώνεται σ' ένα τροχαίο, εκτός απ' το να χάσει τη ζωή του εντελώς ηλίθια, καταφέρνει και να ρίξει τον ή την αγαπημένη του σε μια άλλη αγκαλιά[1].

Στο πρώτο τραγούδι με τίτλο "Τάσος Ο Τροχοτυχαίος" ο Ρασούλης επιχειρεί να προσεγγίσει την ιστορία με ελαφρύ και χιουμοριστικό τρόπο. Ο Τάσος ο τυχαίος Νεοέλληνας, όντας απόλυτα σίγουρος για τις οδηγικές του ικανότητες, και όχι μόνο, έπεσε θύμα τροχαίου, χωρίς φυσικά να φταίει αυτός (ποτέ!): «Μια κολώνα έτρεχε/ και τράκαρε ένα αμάξι». Φυσικό επακόλουθο ο θάνατος και νάτη η νέα χήρα να κλαίει στην αγκαλιά κάποιου άλλου άντρα. Ο αφηγητής αντιμετωπίζει με σαρκασμό την κουταμάρα του οδηγού, αλλά ακόμα κι έτσι δε μπορεί παρά να λυπηθεί για την άδοξη αυτή αναχώρηση και να τον κατευοδώσει: «Ας γίνω χώμα ελαφρύ γλυκά να σε σκεπάσω/ να σου θυμίζω επίμονα: πολύ βιαζόσουν Τάσο».

Στο δεύτερο τραγούδι που ονομάζεται "Βασίλισσα Της Λύπης", μουσικά και στιχουργικά επιλέγεται ένας τόνος αρκετά πιο μελαγχολικός. Εδώ, σαν σε συνέχεια της προηγούμενης ιστορίας, ο άδοξα χαμένος οδηγός επιστρέφει, προσπαθώντας να στοιχειώσει τη ζωή της γυναίκας του και ζητώντας της να του μείνει πιστή, να μην τον προδώσει. Εκείνη όμως του απαντάει θλιβερά και εύστοχα με τα εξής λόγια:

«Τώρα με άλλονε μα δε σε ξεχνώ

τάφο δε κάνω την καρδιά μου όσο ζω

κι έτσι θα ζεις βαθιά μου ενώ,

όταν πατούσες γκάζι δε με σκέφτηκες

και με τη φρίκη πήγες κλέφτηκες

κι ούτε που σκέφτηκες

πως τα αμάξια δεν πετούν στον ουρανό

κι ο έρωτας δε ζει μες στο κενό.»

Το τραγούδι του Μηλιώκα σε αντίθεση με αυτά του Ρασούλη είναι ξεκάθαρα βιωματικό. Περιγράφει με τον χαρακτηριστικό και αξιοθαύμαστα άμεσο τρόπο του αυτό που υποδηλώνει ο τίτλος (Η Στούκα): «Είδα τον Χάρο με τα μάτια μου/ φορούσε κόκκινο αμάξι/ όρμησε μέσα στη λωρίδα μου/ κι άπλωσε χέρια να μ' αρπάξει». Μαζί του στο αυτοκίνητο ο αφηγητής είχε τους πιο πολύτιμους γι' αυτόν ανθρώπους: τη γυναίκα και την κόρη του. «Βασίλισσα» και «πριγκίπισσα» τις αποκαλεί τρυφερά και παραδέχεται με τρόμο πως «η ζωή μας η ηλιόλουστη/ κορώνα-γράμματα παιζόταν». Οι γλαφυρές περιγραφές του συμβάντος κυλάνε στο τραγούδι αργά και βασανιστικά σαν τις στιγμές που λένε ότι βιώνει κάποιος ακριβώς πριν τη σύγκρουση. Το τέλος της ιστορίας είναι μεν ευχάριστο, αφού άπαντες βγαίνουν αλώβητοι, αλλά χωρίς καμία ωραιοποίηση ή θριαμβολογία. Ο αφηγητής δε ξεχνάει να μνημονεύσει μακάβρια αλλά και με θαυμαστή επίγνωση ότι: «Τώρα που γράφω θα βρισκόμασταν/ για τρίτη νύχτα μες στο χώμα», ενώ η συνέχεια είναι το επιμύθιο που μόνο κάποιος που το έχει ζήσει μπορεί να το πει χωρίς να ακουστεί διδακτικό: «μα είχαμε ζώνες και γλιτώσαμε/ με μελανιές σ' όλο το σώμα»…

Υ.Γ. Δεν είχα καμία διάθεση να μαυρίσω τις ψυχές σας χριστουγεννιάτικά με ένα τόσο στενάχωρο θέμα. Η παρούσα ανάρτηση είθε να λειτουργήσει σαν εξορκισμός. Καλές γιορτές!

---

[1] Να τι λέει ο ίδιος ο Ρασούλης σε συνέντευξή του στον Αποστόλη Καπαρουδάκη, δημοσιευμένη τον Αύγουστο του '97 στο περιοδικό Μετρό: «…Αν δε τους τα πεις στα καλιαρντά δε σε καταλαβαίνουν, Τους Έλληνες οδηγούς τους παρατηρείς και βλέπεις ότι οι άνθρωποι δε στέκουνε καλά. Ο οδηγός που βρίσκεται στο τιμόνι νομίζει ότι είναι πιο πάνω από τον πεζό. Πατάει γκάζι και σ' εκβιάζει. Οφείλεις να πηδήξεις για να τον αποφύγεις. Μετά σκοτώνονται στους δρόμους κάθε Σαββατοκύριακο πιο πολλοί απ΄ όσους σκοτωθήκανε στην Αλβανία από τότε που πιάσανε τα όπλα. Έχει γίνει η σαχλαμάρα, το "χαβαλές για το χαβαλέ" το σούπερ φετίχ μας. Ε, μ' αυτή την έννοια έχω δικαίωμα από αγάπη να του κάνω του άλλου πλάκα. Να του πω "Μαλάκα πρόσεχε, ελάττωσε ταχύτητα γιατί θα σκοτωθείς και μετά από τρία χρόνια η γυναίκα σου θα πηδιέται μ' άλλον…».

John Lennon

Σαν σήμερα πριν 28 χρόνια ο John Lennon έχανε τη ζωή του από τον πυροβολισμό κάποιου τρελού(;) κάτω από το σπίτι του στη Νέα Υόρκη. Συνήθως δεν την «βρίσκω» με το να θυμάμαι τέτοιες επετείους, αλλά δυστυχώς οι τρελοί, με ή χωρίς εισαγωγικά, που κουβαλούν όπλα και σκοτώνουν κόσμο φαίνεται πως δε τελειώνουν ποτέ...
Επαναδημοσιεύω λοιπόν ένα από τα πρώτα κείμενα που είχε φιλοξενήσει αυτό το ιστολόγιο και που μάλλον δεν έχει διαβάσει κανείς ως τώρα. Ωστόσο είναι ένα από τα αγαπημένα μου... Repost λοιπόν (με ελάχιστες διορθώσεις):

Πώς θα ήταν σήμερα ο John Lennon- αν ζούσε?

Όταν ο John Lennon σκοτώθηκε στις 8 Δεκεμβρίου του 1980 ήταν 40 ετών και βρισκόταν σε πλήρη δημιουργική και βιολογική ακμή. Ήταν ένας ανήσυχος καλλιτέχνης που πιθανότατα είχε πολλά ακόμα να προσφέρει.

Πως μπορεί να ήταν όμως ο Lennon σήμερα αν το χέρι κάποιου μυστήριου τύπου δε του τερμάτιζε τόσο απροσδόκητα, και άδικα, τη ζωή?

Αν o John Lennon ζούσε σήμερα θα ήταν 66 χρονών. Μόνο αυτό μπορούμε να ξέρουμε στα σίγουρα. Πώς θα ήταν όμως; Πώς θα συμπεριφερόταν; Θα έγραφε ακόμα τραγούδια ή θα είχε αφοσιωθεί στις πάμπολλες επιχειρήσεις του; Θα ήταν ακόμα ενεργός πολίτης και ακτιβιστής ή θα είχε απομονωθεί κάπου μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας απογοητευμένος; Μήπως θα είχε γίνει μαϊντανός στις τηλεοράσεις και θα έτρεχε στις κοσμικές εκδηλώσεις όπως τόσοι και τόσοι συνοδοιπόροι του ή θα ήταν ένα γεροντοφρικιό που θα συνέχιζε να κράζει (μέσα απ' το νετ ίσως;) τους βολεμένος με το βιτριολικό του χιούμορ; Θα ήταν ακόμα ερωτευμένος με τη Γιόκο; Θα συνέχιζε να τα χώνει στον McCartney ή θα συμφωνούσαν για κάνα "φιλανθρωπικό" reunion;

Δυστυχώς δεν θα μάθουμε ποτέ και τώρα πια μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Μια ωραία υπόθεση όμως πάνω σ' αυτό έχω την εντύπωση πως έκανε ο μεξικανός σκηνοθέτης Αλφόνσο Κουαρόν στην έξοχη, από κάθε άποψη, ταινία του "Children Of Men". Η ταινία, που υποτίθεται ότι διαδραματίζεται το 2027, επιχειρεί μια πολυεπίπεδη σπουδή για το που βαδίζει η ανθρωπότητα στηριζόμενη όμως αποκλειστικά σε δεδομένα του σήμερα. Όπως και να'χει ο πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ένας κυνικός, πρώην ακτιβιστής που καλείται να βοηθήσει μια μαύρη γυναίκα που είναι η μοναδική εγκυμονούσα του κόσμου απ' το 2009!

Στη συγκεκριμένη ταινία λοιπόν υπάρχει ένας ρόλος-κλειδί (που υποδύεται εκπληκτικά ο Michael Caine) που έχω σοβαρές υποψίες ότι βασίζεται στην συγκεκριμένη εικασία. Πως δηλαδή θα ήταν σήμερα ο Lennon αν ζούσε...
O Caine λοιπόν είναι ένας ηλικιωμένος χίπης που ζει στην βρετανική εξοχή με την, σε κατάσταση φυτού, γυναίκα του (ίσως η φαντασίωση πολλών θαυμαστών του Lennon, να είναι δηλαδή αυτός γερός και η Yoko Ono φυτό!), πρώην πολιτικοποιημένος σκιτσογράφος με μπόλικο σαρκαστικό χιούμορ που ζει ουσιαστικά με το παρελθόν, καπνίζει μαριχουάνα, φιλοσοφεί και χλευάζει το, αμφισβητούμενο, μέλλον των ανθρώπων. Εκτός από όλα αυτά και σε συνδυασμό με τα προφανή κοινά εμφανισιακά στοιχεία του ήρωα με τον Lennon (τα στρόγγυλα γυαλιά, σήμα κατατεθέν, και τα μακριά μαλλιά) η άποψη αυτή ενισχύεται αρκετά από την εμμονή που δείχνει η ταινία με την βρετανική μουσική σκηνή και τις συνεχείς αναφορές της σε αυτήν.


Αναγνωρίζω βέβαια πως αυτή είναι μια αρκετά αυθαίρετη θεωρία, αλλά φεύγοντας απ' την ταινία δε μπορούσα να το βγάλω απ' το μυαλό μου. Άλλωστε θα μου άρεσε να ζούσε ο Lennon και να ήταν κάπως έτσι...

100 Χρόνια Ηρακλής

Η αγαπημένη μου ομάδα είχε γενέθλια πριν λίγες μέρες, (29 Νοεμβρίου) αλλά με τούτα και με τ' άλλα δε πρόλαβα να κάνω κάποια αναφορά. Δεν πειράζει θα την κάνω τώρα, εξάλλου ολόκληρο το 2008 εξάλλου είναι (ή θα έπρεπε να είναι) χρονιά αφιερωμένη στα γενέθλια του ιστορικού σωματείου.

Τη Δευτέρα επίσης υπάρχει και η κεντρική επετειακή εκδήλωση στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, όπου θα μαζευτούν διάφοροι σχετικοί και άσχετοι (οι τελευταίοι ως συνήθως θα είναι περισσότεροι) για να τιμήσουν υποτίθεται τον Ηρακλή (στην πραγματικότητα οι κατ' επάγγελμα τιμητές μόνο τον εαυτό τους «τιμούν» με κάθε ευκαιρία). Οι φίλαθλοί μας όμως που δε γουστάρουν τέτοιου είδους ...επισημότητες οργανώνουν μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας απ' έξω! Σουρεάλ γενικώς καταστάσεις που όσοι ζούνε στη Θεσσαλονίκη τις έχουν συνηθίσει λίγο-πολύ...

Δυστυχώς οι εκδηλώσεις που έγιναν, αλλά και αυτές που θα γίνουν, ήταν πολύ λίγες -κυριολεκτικά και μεταφορικά- και μόνο απογοήτευση και θλίψη σκόρπισαν στον κόσμο που για μια τέτοια ξεχωριστή περίσταση περίμενε ασφαλώς κάτι πολύ καλύτερο από ανούσιες συναθροίσεις επισήμων και κούφιους λόγους. Και είναι κρίμα γιατί ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία -που χάθηκε- για να χαμογελάσουμε και μεις λίγο...

Ωστόσο η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι πάντα ζωντανή και ικανή να σώσει για άλλη μια φορά τα προσχήματα. Έτσι μέλη του διαδικτυακού τόπου bluefans έστησαν μια πολύ ενδιαφέρουσα ψηφοφορία, από τα αποτελέσματα της οποίας θα βγούνε και θα τιμηθούν φαντάζομαι οι κορυφαίοι αθλητές του Ηρακλή όλων των εποχών. Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να ψηφίσει στο παρακάτω link (πάνω στην εικόνα):

Τέλος, μια συνοπτική εκδοχή της ιστορίας του Ηρακλή μπορεί να βρεθεί εδώ με μερικά πολύ ενδιαφέροντα videos και links.

Μπόμπαν Γιάνκοβιτς ή περί τρέλας

Θυμήθηκα τις προάλλες τον μακαρίτη τον Γιάνκοβιτς…

…Τον φέρνω πάντα στο μυαλό μου σε περιπτώσεις έντονης απογοήτευσης και θυμού, όταν εξοργίζομαι, όταν βγαίνω εκτός εαυτού και νοιώθω ότι πάω να χάσω τα λογικά μου. Η εικόνα του Μπόμπαν, έτσι όπως πέρασε απ' την τηλεοπτική μετάδοση εκείνου του καταραμένου αγώνα των play-off, μου παγώνει το αίμα και ηρεμώ αμέσως. Πόσο σοκαριστική ήταν η στιγμή που έπειτα από μια -άδικη ή όχι, δεν έχει σημασία- απόφαση των διαιτητών που τον έβγαζε εκτός παιχνιδιού, ο Σέρβος μπασκετμπολίστας πιάνει το πρόσωπό του και σε κατάσταση απόλυτου παροξυσμού κουτουλάει επάνω στη μπασκέτα! Η συνέχεια άκρως τραγική κι ακόμα ανατριχιάζω όταν τον θυμάμαι ξαπλωμένο…

…Δε θέλω να συνεχίσω με τέτοιου είδους λεπτομέρειες. Η ουσία της ιστορίας είναι ο συμβολισμός της: πόσο λεπτή είναι η κλωστή που χωρίζει τη ζωή ενός ανθρώπου απ' τον θάνατο και πόσο λεπτότερη αυτή που χωρίζει τη λογική από την τρέλα! Δε θέλει και πολύ για να κοπεί…

Συγκινούμαι από τους ανθρώπους που δεν άντεξαν και χάθηκαν στην τρέλα. Αλλά ακόμα περισσότερο συγκινούμαι απ' αυτούς που τα κατάφεραν να γυρίσουν ζωντανοί από κει. Ο Μπόμπαν γύρισε, αλλά τα τραύματα του στιγμιαίου ταξιδιού του ήταν συντριπτικά. Μη αναστρέψιμα.

Τη φοβάμαι την τρέλα. Σ' αυτές τις σκατοκοινωνίες που ζούμε υπάρχουν σωροί από σοβαρούς λόγους και βαθιές αιτίες που μπορεί να σε οδηγήσουν σ' αυτήν. Κι όσο κι αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος από τη φύση του να αντέχει πολλά περισσότερα απ' όσα νομίζει, είναι δύσκολο να προβλέψεις αν και πότε θα έρθει μια στιγμή που εξαιτίας μιας σημαντικής ή εντελώς ασήμαντης αφορμής το σκοινί της λογικής θα χαλαρώσει υπερβολικά ή θα σπάσει από τη συσσωρευμένη πίεση ετών και συ βρεθείς μετέωρος, κάπου αλλού… Αυτή τη στιγμή εύχομαι και παλεύω να αποφύγω.

There is no time for everything...

... γι' αυτό φυσικά και θα προτιμούσα να μην αναλώνομαι σε άσκοπα πράγματα, εις βάρος αυτών που έχουν κάποια σημασία, κάποιο νόημα για μένα. Επειδή όμως αυτό η απλοϊκή αυτή σκέψη μερικές φορές μοιάζει αδύνατο να γίνει πράξη, το blog αυτό θα παραμείνει ανενεργό για κάποιο χρονικό διάστημα (μικρό ελπίζω). Σιγά την πρωτοτυπία θα μου πείτε, αφού η συχνότητα των αναρτήσεων ποτέ δεν ήταν τόσο έντονη. Όπως και να 'χει πιστεύω ότι θα επιστρέψω δριμύτερος μιας και έχω αφήσει κάποιους ανοιχτούς λογαριασμούς. Μέχρι τότε αφήνω δύο τραγουδάκια, με θέμα τον χρόνο που πονάει, να παίζουν δεξιά στο μηχάνημα του διαβόλου, έτσι για να μην υπάρχει η εικόνα της οριστικής εγκατάληψης. Τα ξαναλέμε!

Αθήνα- Κωνσταντινούπολη (Θεσσαλονίκη γιοκ!)

Οκ! Το Αθήνα - Κωνσταντινόπουλη, η νέα ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου, δε θα παιχτεί στη Θεσσαλονίκη ούτε στη δεύτερη βδομάδα προβολής του. Δεν πειράζει, καλύτερα έτσι, γιατί όταν έχω δει μια ταινία συνήθως αποφεύγω να γράψω γι' αυτήν. Όταν δε μου 'χει αρέσει δεν βρίσκω το λόγο κι όταν μου 'χει αρέσει δε βρίσκω τα λόγια...

Λίγες φορές είναι αλήθεια έχω μείνει «άφωνος» από ταινία του Παναγιωτόπουλου. Με τους Τεμπέληδες σίγουρα, με το πρόσφατο Delivery σε κάποιο βαθμό και οπωσδήποτε με το Αυτή Η Νύχτα Μένει. Με τις ταινίες του μου συμβαίνει το εξής: ενώ βρίσκω σχεδόν πάντα τα θέματά του γοητευτικά και εξαιρετικά ενδιαφέροντα, η διαπραγμάτευσή τους τις περισσότερες φορές με απογοητεύει, μου αφήνει την αίσθηση του ανικανοποίητου. Οι, πραγματικά, σοβαρές προθέσεις του μου φαίνονται ότι «προσπερνάνε» και εν τέλει υπονομεύουν τις ταινίες που πάντα μοιάζουν να θέλουν κάτι παραπάνω να «πουν» απ' αυτό που όντως «λένε». Χαρακτηριστικά παραδείγματα ο Εργένης, το Κουράστηκα Να Σκοτώνω Τους Αγαπητικούς Σου και το Πεθαίνωντας Στην Αθήνα. Το ίδιο μπορεί να γίνει κι αυτή τη φορά, αλλά δεν έχει σημασία. Μια ταινία του Παναγιωτόπουλου αξίζει πάντα τον κόπο... Χώρια που στο Αθήνα- Κωνσταντινούπολη παίζει κι ο μέγας Πουλικάκος. Μεγάλη προσωπικότητα γενικά, αλλά κι ένας κινηματογραφικός ηθοποιός απ' τους λίγους. Είναι έξοχος παντού και πάντα, ακόμα και στις ταινίες του Ζερβού.

Έλεγα πριν λοιπόν ότι συνήθως δεν καταφέρνω να επικοινωνήσω σε ιδανικό βαθμό με τις ταινίες του Παναγιωτόπουλου. Μου αρέσει όμως να τις βλέπω (και να τις ξαναβλέπω ενίοτε) γιατί εκτιμώ κάποια βασικά και πάγια χαρακτηριστικά τους. Τις λογοτεχνικές, εικαστικές και σινεφίλ αναφορές που κατακλύζουν τις ταινίες του, την αδιαπραγμάτευτη αισθητική με την πάντα υπέροχη φωτογραφία (και ειδικά τα νυχτερινά του πλάνα στην πόλη) και αυτή τη μόνιμη και ειλικρινή απαισιοδοξία που σφραγίζει τα έργα του. Πάνω απ' όλα όμως αυτό που εκτιμώ και θαυμάζω είναι η αποφασιστικότητά -και το κουράγιο- του Παναγιωτόπουλου τον τελευταίο καιρό να γυρίζει μια ταινία κάθε χρόνο, απευθυνόμενος σ' ένα κοινό που απλά δε δείχνει να ενδιαφέρεται...

Τα λόγια είναι περιττά όταν το μήνυμα που σου στέλνει η ζωή είναι τόσο ξεκάθαρο. Πρέπει να είσαι ηλίθιος για να μην το αντιληφθείς και δειλός για να μη το τολμήσεις...

Κηλαηδόνης- Μηλιώκας στη Θεσσαλονίκη στις 15 Σεπτεμβρίου

Ανακοινώνονται αργά αλλά σταθερά οι ημερομηνίες και οι πόλεις της «καλοκαιρινής» περιοδείας των Κηλαηδόνη- Μηλιώκα. Έτσι μετά από ένα μίνι τουρ στα νησιά του Ιονίου (Ζάκυνθο και Κεφαλλονιά) έρχονται και στα μέρη μας στις 15 Σεπτεμβρίου στη Μονή Λαζαριστών.

Οπωσδήποτε ευχάριστα νέα για όσους Θεσσαλονικείς περίμεναν την επανεμφάνιση του Γιάννη Μηλιώκα μετά από τόσα χρόνια. Αν και διατηρώ ακόμα τις επιφυλάξεις μου για την είδηση αφού στο site της Μονής (sic!) είναι ακόμα κάπως μπερδεμένοι με τα ονόματα των καλλιτεχνών που θα φιλοξενήσουν..!

Λίγο να λείψεις από την show-business ρε γμτ κι ούτε το όνομά σου δε θυμούνται σωστά...

Μιχάλης Κωνσταντίνου- Η επιστροφή του «ασώτου»

Η επιστροφή του Κωνσταντίνου στον Ηρακλή έκανε αναμφίβολα τις καρδιές όλων των Ηρακλειδέων, έστω και λίγο, να σκιρτήσουν. Αυτών που δείχνουν να την αντιμετωπίζουν με προσποιητή αδιαφορία και αυθόρμητη εχθρότητα νομίζω ότι σκίρτησαν λίγο περισσότερο… Δε ξεχνιούνται έτσι εύκολα τα τέσσερα χρόνια με τα 60 και πλέον γκολ.
Η αγάπη για το ποδόσφαιρο, για την ομάδα και κατ' επέκταση για τους παίκτες της βιώνεται όπως ένας μεγάλος έρωτας. Υπάρχει πάθος, ζήλια, ενθουσιασμός, εντάσεις κι όσο πολλές κι αν είναι οι απογοητεύσεις δύσκολα αποφασίζεις να χωρίσεις. Ο έρωτας των φιλάθλων του Ηρακλή για τον Κωνσταντίνου είναι δεδομένος κι ακόμα ζωντανός. Δεδομένη όμως είναι κι η πικρία του χωρισμού και της περιφρόνησης. Η αίσθηση ότι επιστρέφει εδώ μόνο αφού εξάντλησε τις πιθανότητες να πάει κάπου καλύτερα και η σταθερή τα τελευταία χρόνια πτώση της καριέρας του δημιουργεί την καχυποψία ότι ο «έρωτας» δεν είναι και τόσο αμοιβαίος. Το μόλις ενός έτους συμβόλαιο που υπέγραψε επίσης δε βοηθάει για να ξεχαστεί το «οδυνηρό» παρελθόν. Τα γκολ που ενδεχομένως θα έρθουν θα βοηθήσουν σίγουρα περισσότερο και θα βελτιώσουν την κατάσταση. Μέχρι την επόμενη «προδοσία» τουλάχιστον, που μοιραία θα έρθει…

Τι έξοχα που το 'θεσε ο Ρασούλης στη "Μπαλάντα του επαγγελματία παίκτη" του:

Πότε θηρίο κι ήρωας και πότε τραυματίας
Παίρνει την οικογένειά του και για αλλού τραβά
Μονάχα με τα πόδια του κλειδιά μιας εργασίας
Αναγκασμένος μια ζωή το χθες να το ξεχνά…

Υ.Γ. Αρχίζει σε λίγες ώρες η νέα ποδοσφαιρική χρονιά. Είθε οι παιδικές ψυχές μας να ξεδιψάσουν πάλι!

Χωρίς αναβολή

Πήγα τις προάλλες κι έσπασα την αναβολή μου. Κάλλιο να 'σπαγα το κεφάλι μου δηλαδή, λιγότερο πονοκέφαλο θα αποκτούσα…

…Το ότι η αφεντιά μου δε κάνει για το στρατό και το ότι ο στρατός δε κάνει για την αφεντιά μου ήταν κάτι που το είχα συνειδητοποιήσει από πολύ μικρός. Ήταν όμως όταν ήμουν κάπου εκεί γύρω στα 18-19 που έτρεφα την ακλόνητη πεποίθηση πως δεν υπήρχε περίπτωση να μπω ποτέ εγώ σ' αυτή τη σιχαμένη διαδικασία. Με ποιόν ακριβώς τρόπο; Αδιάφορο! Δεν έχουν σημασία τα πως και τα γιατί όταν είσαι δεκαεννιά χρονών…
Έτσι πέρασα κυριολεκτικά με το ζόρι περιοδεύων ένα χρόνο αργότερα απ' το κανονικό, έφαγα ένα μήνα -εξαγοράσιμη ευτυχώς- ποινή για αυτό, κι όταν είδα τα σκούρα πήρα αγκαζέ το πρώτο ΤΕΙ που βρήκα μπροστά μου και τράβηξα τον αντίθετο δρόμο απ' αυτόν της στρατιωτικής θητείας…
Πολλά μεσολάβησαν από τότε μέχρι την περασμένη Πέμπτη που βρέθηκα στη στρατολογία να συμπληρώνω απρόθυμα και ενοχικά αιτήσεις και χαρτιά γεμίζοντάς τα ανακρίβειες και ψέματα.
- Όχι κορόιδα το όνομα μου δεν είναι αυτό! Εμένα Frank με λένε…
- Κι αυτό με τη δήλωση του θρησκεύματος από που προέκυψε πάλι. Δεν τα είχαμε λύσει αυτά με τις ταυτότητες; Ξανά μανά τα ίδια..;
- Και τι διάολο σας νοιάζει τι σπούδασα; Επιστημονική συζήτηση θ' ανοίξουμε;
Τέλος πάντων, αφού συμπλήρωσα το άχρηστο χαρτομάνι χώθηκα γρήγορα-γρήγορα, μη το μετανιώσω, στο γραφείο του προϊστάμενου καραβανά.
- Απ' ότι βλέπω σου λείπει το τάδε χαρτί, μου κάνει.
- Ναι , το ξέρω, απλώς «σκέφτηκα» ότι…
Μια παγωμάρα έπεσε στο γραφείο. Είχα πει ο ανόητος τη λάθος λέξη. Αν υπήρχε περίπτωση να έχει χιούμορ ο καραβανάς θα έσκαγε στα γέλια με την αφέλειά μου, αλλά αντίθετα αυτός με κοίταξε θυμωμένα και ηλίθια. Χαμογέλασα εγώ στη θέση του, έλυσα το πρόβλημα χωρίς άλλες «σκέψεις» (τι παράλογη ιδέα!) κι έφυγα χωρίς να κοιτάξω πίσω μου.

Τι άλλαξε άραγε από τα δεκαεννιά μου; Γιατί δεν ακούω τις παραινέσεις φίλων και γνωστών για απαλλαγή; Μαλάκωσα; Βολεύτηκα; Άλλαξα ξαφνικά απόψεις για το στράτευμα σαν το Σαββόπουλο; Ή μήπως απλά δειλιάζω να υπερασπιστώ την διαφορετικότητά μου και το δικαίωμά μου να σιχαίνομαι τους στρατούς και τα όπλα; Τίποτα απ' όλα αυτά!
Απλώς βαρέθηκα. Βαρέθηκα να ζητάω και να παίρνω συνέχεια αναβολή απ' τη ζωή μου. Όχι άλλο! Όχι πια! Όσο κι αν μου είναι δύσκολο και ενδεχομένως οδυνηρό, δε θα δειλιάσω. Ούτε απαλλαγές, ούτε τρελόχαρτα δε θα ζητήσω. Θα σταθώ δυνατός και θα τους πολεμήσω χωρίς να φοβηθώ, χωρίς καν να πιστεύω στο ενδεχόμενο της ήττας. Αφού έτσι το θέλουν, θα με ανεχτούν για ένα χρόνο. Ζωντανό κι «ετοιμοπόλεμο», όχι τρελό και φοβισμένο.
Έτσι θα ζήσω! Χωρίς άλλες αναβολές…

«Όλοι τους με ξεχάσανε...»

Δε ξέρω τι ακριβώς εντυπώσεις προκάλεσε η τελευταία -προ εξαμήνου περίπου- κυκλοφορία του αγαπητού Λουκιανού Κηλαηδόνη με τίτλο «Τα Φανταρίστικα», αλλά για μένα έκρυβε μια ιδιαιτέρως ευχάριστη έκπληξη.

Για να πω την αλήθεια το ίδιο το περιεχόμενο του δίσκου δε με εντυπωσίασε, όπως δε με είχε εντυπωσιάσει και στην πρώτη του έκδοση πριν μερικά χρόνια απ' το Δίφωνο, αφού ούτε θεματολογικά είναι κοντά στα ενδιαφέροντά μου ο στρατός και η φιλολογία του -ακόμα και όταν φιλτράρεται μέσα απ' την απολαυστική ελαφρότητα του Κηλαηδόνη - αλλά ούτε κι η δομή του με κέρδισε μ' αυτή την παράξενη συρραφή των, έξυπνων είν' η αλήθεια, τετράστιχων των φαντάρων.

Αυτό που με αιφνιδίασε και συγχρόνως με συγκίνησε ήταν η αναπάντεχη δισκογραφική επανεμφάνιση του, χαμένου από τα καλλιτεχνικά πράγματα τα τελευταία χρόνια, Γιάννη Μηλιώκα, στον όποιο τρέφω μια ιδιαίτερη αδυναμία. Το όνομα του Μηλιώκα για τους περισσότερους είναι ίσως συνυφασμένο με τη δεκαετία του '80, όπου κυκλοφόρησαν και τα πιο πολλά απ' τα γνωστά του τραγούδια. Ωστόσο ο Μηλιώκας είχε παρουσία και μέσα στη δεκαετία του '90, όπου μάλιστα κυκλοφόρησε τρεις, αρκετά ενδιαφέροντες, δίσκους -με τον τελευταίο να κυκλοφορεί το 1998- κι ύστερα χάθηκε. Η τελευταία του εμφάνιση, απ' όσο θυμάμαι, ήταν στους τίτλους της βραχύβιας σειράς του Mega «Αριστοτέλης ο Άριστος», όπου φαινόταν να τραγουδάει μαζί με τον Γιάννη Μπέζο ένα παλιό του τραγούδι.

Παρά την εννιάχρονη απουσία του λοιπόν κι επειδή έχω την πεποίθηση ότι ο Μηλιώκας είναι ένας σπουδαίος -έστω κι άνισος- τραγουδοποιός (πάνω σ' αυτό επιφυλάσσομαι να επεκταθώ περισσότερο στο μέλλον) που έχει ακόμα κάτι να πει -κι όχι ένα απομεινάρι των 80's- αυτή του η επανεμφάνιση με γεμίζει χαρά. Όταν μάλιστα άκουσα για πρώτη φορά το τετράστιχο που ερμηνεύει με τη χαρακτηριστική του αμεσότητα στα «Φανταρίστικα» Όλοι τους με ξεχάσανε/ Σα να 'μουν πεθαμένος/ Μα γω μακριά τους βρίσκομαι, παρασύρθηκα, ξέχασα το θέμα του album και πίστεψα για μια στιγμή ότι ήταν μια εμβόλιμη προσωπική του κατάθεση που «τρύπωσε» στο δίσκο του παλιόφιλου Λουκιανού κι ότι θα συνέχιζε λέγοντας κάτι σε στυλ: Μα γω μακριά τους βρίσκομαι/ και είμαι ευτυχισμένος ή κάτι τέτοιο. Έστω κι αν έκανα λάθος στο στίχο ελπίζω αυτό το τελευταίο να ισχύει, όπως ελπίζω να ισχύουν και οι φήμες που έφτασαν στ' αυτιά μου ότι τον τελευταίο καιρό βρίσκεται στο στούντιο κι ετοιμάζει καινούργια δουλειά. Ωραία θα 'ναι...

Μικρή απολογία...

«Ακόμα εδώ» έγραφα στο τελευταίο μου post πριν κάνα μήνα, αλλά δεν ήταν ακριβώς έτσι η κατάσταση. Περισσότερο εξέφραζα με αυτό τον τρόπο τη διάθεση μου για τα blogs, παρά την ουσιαστική μου παρουσία σε αυτά, αφού έτσι κι αλλιώς ήμουν κατά βάση απών. Το στιγμιότυπο με την αραχνούλα μου άρεσε σαν ιδέα γιατί αφενός απέφευγα τη μακροημέρευση ενός «μπαγιάτικου» κειμένου κι αφετέρου επειδή με διασκέδαζε η ειρωνεία του «αραχνιασμένου» ιστολογίου, ιδιότητα που συναντιέται όλο και συχνότερα τον τελευταίο καιρό, με πρώτο και χειρότερο το δικό μου…

Όπως και να 'χει, η απόφασή μου να μην αναρτώ κείμενα καταναγκαστικά ή με βασανιστική, για τον βαρύθυμο χαρακτήρα μου, συχνότητα ήταν συνειδητή και την είχα πάρει από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα να γράφω εδώ. Εκτός αυτού όμως ο χρόνος μου όλο αυτόν τον καιρό ήταν περιορισμένος και οι συνθήκες δύσκολες. Ζώντας σε δύο πόλεις και σε δύο διαφορετικούς κόσμους κατ' ουσία (να ένα post που δεν κατάφερα ποτέ να ολοκληρώσω) κι έχοντας τα οικονομικά μου σε θλιβερή κατάσταση η δυνατότητα να έχω δύο συνδέσεις απλά δεν υπήρχε. Αυτό εξηγεί εν πολλοίς νομίζω τις συχνές εξαφανίσεις μου.

Όλα αυτά τα λέω έτσι γιατί αισθάνομαι ότι οφείλω μια εξήγηση σε όσους επισκέπτονται κατά καιρούς αυτό το blog και το συναντούν παρατημένο, αλλά και σ' όλους αυτούς που τα κείμενά τους μου γέννησαν την ανάγκη να τα σχολιάσω και ποτέ (ή σχεδόν ποτέ) δεν το έκανα για διάφορους λόγους.

Αυτά προς το παρόν και συνεχίζουμε…

Still here...

John Sayles - Honeydripper

Θυμάμαι τον περασμένο Νοέμβρη, στα πλαίσια του αφιερώματος που του έγινε απ' το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, τον John Sayles να δηλώνει σε μια συνέντευξη απηυδισμένος απ' τις δυσκολίες που συναντάει στην ανεύρεση κεφαλαίων για να γυρίσει τις ταινίες του και έτοιμος να εγκαταλείψει τη σκηνοθεσία σε περίπτωση που η τελευταία του ταινία (το έξοχο Honeydripper με τον εξαιρετικό Danny Glover) δεν έβγαζε τουλάχιστον τα λεφτά της.

Μ' είχε απογοητεύσει αυτή η δήλωση... Αν ένας σκηνοθέτης σαν τον Sayles δε μπορεί να επιβιώσει καλλιτεχνικά στη σημερινή εποχή αυτό σημαίνει μάλλον ότι τα πράγματα είναι περίπου όσο χάλια τα φανταζόμαστε. Αν και μάλλον ποτέ δεν υπήρχε αμφιβολία γι' αυτό...

Παρόλ' αυτά διατηρούσα από τότε μια αγωνία για την εμπορική τύχη αυτής της ταινίας, χωρίς κατά βάθος να τρέφω και πολλές ελπίδες. Γιατί τι ελπίδες επιτυχίας μπορεί να έχει μια ταινία που διαδραματίζεται στην Alabama του '50, με θέμα τη blues μουσική, χωρίς πρωτοκλασάτους ηθοποιούς, με ήρωες μαύρους και γέρους και ρυθμούς προκλητικά, για το κοινό των multiplex τουλάχιστον, αργούς...

Δυστυχώς θαύματα δε συμβαίνουν (τουλάχιστον όχι στις μέρες μας και οπωσδήποτε όχι στο αμερικανικό σινεμά) και η ταινία όπως αναμενόταν δεν πήγε καλά στα ταμεία: απ' τις 30 Δεκεμβρίου μέχρι σήμερα η ταινία έχει έσοδα γύρω στα 260.000$ και για μια ταινία με budget κοντά στα 5.000.000$, η σούμα φαντάζει μάλλον τραγική ακόμα και για τα δεδομένα του ανεξάρτητου κινηματογράφου.

Δε ξέρω αν ο Sayles ακριβολογούσε στη δήλωσή του ή αν απλά ήθελε μ' αυτό τον τρόπο να εκφράσει την αγωνία του για το αδιέξοδο της όλης κατάστασης, πάντως εγώ σαν ένας όψιμος και ταπεινός θαυμαστής του έργου του δεν έχω άλλο τρόπο απ' αυτό το μικρό κείμενο να φανερώσω την ελπίδα μου να συνεχίσει να γυρίζει τις θαυμάσιες ταινίες του.

Υ.Γ. Τις επόμενες ημέρες ξεκινάει η προβολή του Honeydripper στην Ευρώπη, όπου ίσως έχει καλύτερη τύχη. Για διανομή στην Ελλάδα ας μη το συζητήσουμε καλύτερα...

Να 'χαμε να λέγαμε...

Διάολε, βαριέμαι να ασχολούμαι με θέματα της επικαιρότητας. Το κάνουν πολλοί και καλύτερα από μένα κι εξάλλου μια ακόμα γνώμη δε νομίζω ότι έχει να προσφέρει κάτι ουσιαστικό μέσα στο γενικό χάος. Εκτός αυτού προτιμώ να ασχολούμαι με θέματα που έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα μέσα μου, έστω κι αν αυτά απασχολούν ένα-δύο ανθρώπους το πολύ (άντε και μερικούς spammer). Αυτή τη φορά όμως θα κάνω μια μικρή εξαίρεση λόγω αγανάκτησης.

Βεβαίως δε πρόκειται να σχολιάσω το σκάνδαλο ντόπινγκ της ομάδας της Αρσης Βαρών, ούτε τη βρωμερή υποκρισία κοινωνίας και κράτους. Τα όσα έγραφα σε παλιότερο κείμενο με αφορμή την περίπτωση της (έγκλειστης πλέον) Marion Jones αντικατοπτρίζουν πλήρως την άποψη μου για το θέμα. Θα ασχοληθώ όμως με τις χθεσινές ατυχείς και (προπαντός) ανεύθυνες δηλώσεις του δημοτικού συμβούλου Θεσσαλονίκης Αγάπιου Σαχίνη κατά τη διάρκεια του δημοτικού συμβουλίου. Εκεί όπου αναπαρήγαγε με παρρησία (την οποία άμεσα απώλεσε, όταν τον κάλεσε για κατάθεση ο εισαγγελέας) μια μεσολαβημένη ιστορία την οποία «γνώριζε» μέσω «ποδοσφαιρικού παράγοντα που θεωρείται και είναι κόσμημα της πόλης» (όπως δήλωσε εκ των υστέρων, γιατί όταν τη πρωτοείπε φάνηκε σα δική του εμπειρία). Σύμφωνα με την ευφάνταστη αυτή ιστορία ένας ποδοσφαιριστής μιας ποδοσφαιρικής ομάδας της Θεσσαλονίκης πριν από μερικά χρόνια όταν πήγε σε ιατρικό κέντρο για κάποια εγχείρηση διαπιστώθηκε ότι ήταν «τρύπιος» (κατά δήλωση του Α.Σ.) από τη ντόπα. Έπειτα με κάποιο παράξενο τρόπο ελέγχθηκαν κι όλοι οι υπόλοιποι αθλητές της ομάδας, οι οποίοι αποδείχθηκαν, σύμφωνα με το μύθο, επίσης ντοπαρισμένοι. Η τελευταία ένδειξη που μας δίνει ο Α.Σ. είναι ότι η ομάδα αυτή είχε τότε προπονητή που σήμερα δε βρίσκεται στη ζωή.

Όπως γίνεται εύκολα κατανοητό η ιστορία αυτή, όπως παρουσιάζεται απ' τον Α.Σ., δεν έχει ονόματα παρά μόνο σκιές, φήμες και συκοφαντίες καφενειακού επιπέδου και φτηνής (φτηνότατης) πολιτικής. Τα στοιχεία ωστόσο οδήγησαν άπαντες στη, σχεδόν βέβαιη, διαπίστωση ότι ο «σεβαστός» «άρχοντας της πόλης» αναφερόταν στην ποδοσφαιρική ομάδα του Ηρακλή την περίοδο (2000-01) που ήταν προπονητής ο μακαρίτης Γιάννης Κυράστας. Για τον Κυράστα είχαν ακουστεί παρόμοιες ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΕΣ (που τέτοιες έμειναν γιατί δεν αποδείχθηκαν ποτέ) ότι χρησιμοποιούσε τέτοιου είδους μεθόδους την ακριβώς προηγούμενη χρονιά που προπονούσε τον Παναθηναϊκό. Για την περίοδο που ήταν στον Ηρακλή δεν είχε ακουστεί τίποτα τέτοιο, μέχρι που βρέθηκε ο «ανοιχτομάτης» δημοτικός σύμβουλος, έστω και με την τραγική καθυστέρηση 8 χρόνων!!!

Δεν είμαι αφελής. Ασφαλώς το ντόπινγκ είναι πανταχού παρών στον αθλητισμό και στον πρωταθλητισμό, και ιδίως όταν στη μέση βρίσκονται ανώνυμες εταιρείες τα πράγματα περιπλέκονται αρκετά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως πίσω απ' την ανώνυμη εταιρεία (και τον κάθε Μυτιληναίο και κάθε Κυράστα), βρίσκεται ένας αθλητικός σύλλογος που έχει αποδείξει όλα τα χρόνια της αιωνόβιας ύπαρξής του αν μη τι άλλο ότι ο πρωταθλητισμός έναντι κάθε κόστους δεν είναι το ζητούμενό του και γι' αυτό και μόνο δεν αξίζει να διασύρεται αδίκως από όψιμους μαχητές του «ευ αγωνίζεθαι».

Δεν αντιμετωπίζω το θέμα οπαδικά. Εάν ο Α.Σ. (ή οποιοσδήποτε άλλος) έκανε την ίδια καταγγελία το 2000 και φυσικά αυτή αποδεικνυόταν αληθής, η αντίδρασή μου θα ήταν τελείως διαφορετική και θα στρεφόταν ενάντια στους υπεύθυνους εντός της ομάδας. Ωστόσο μια καταγγελία τόσα χρόνια αργότερα, που καταφέρεται ουσιαστικά εναντίον ενός ανθρώπου που δε ζει για να υπερασπιστεί τον εαυτό του, είναι εντελώς ανήθικη και αποτελεί ένα απεχθές μίγμα κουτσομπολιού, εξυπνάδας (με την κακή έννοια), πολιτικής και κοινωνικής ανευθυνότητας.

Φυσικά ο Α.Σ. όταν κλήθηκε απ' τον εισαγγελέα για περαιτέρω εξηγήσεις και στοιχεία, τα πήρε όλα πίσω και «πέταξε τη μπάλα στην εξέδρα». «Δε ξέρω», «δεν είδα», «κάποιος μου το σφύριξε» και λοιπές παρόμοιες εκφράσεις ακούστηκαν απ' το στόμα του «γενναίου» πολιτικού ανδρός. «Εξέφρασα μια πολιτική θέση. Έκρινα σκόπιμο να τοποθετηθώ πολιτικά» είπε επί λέξη! Τι σκατά να περιμένεις σ' αυτή τη χώρα όταν η κάθε συκοφαντική και ατεκμηρίωτη ανοησία βαφτίζεται με άνεση πολιτική θέση, δίχως ο δράστης της να λογοδοτεί πουθενά...

Παραθέτω το ρεπορτάζ ειδησεογραφικού site, όπου βρίσκονται και ηχογραφημένες οι δηλώσεις του, όπως προβλήθηκαν από ρεπορτάζ του Mega. Είναι προφανές λοιπόν ότι αυτά που είπε υποτίθεται ο εν λόγω κύριος στο δημοτικό συμβούλιο κέρδισαν πανελλήνια απήχηση, αποκλειστικά και μόνο εξαιτίας της επικαιρότητας. Αυτή η διαπίστωση και μόνο λέει και πολλά και για τις αρχικές προθέσεις του.

http://sports.e-go.gr/article.asp?catid=8392&subid=2&tag=6112&pubid=952196

Jethro Tull (και πάλι)

Κοντεύει σχεδόν ένας χρόνος από τον περασμένο Απρίλιο που εξηγούσα, αλαζονικός και ανύποπτος, τους λόγους που δε μου προκαλούσε «ρίγη συγκίνησης» η είδηση ότι θα ξαναπαίξουν οι Jethro Tull στην Ελλάδα.
Εν τέλει εκείνες τις συναυλίες τις έχασα και φέτος -στην επέτειο των 40 χρόνων τους- όσο βλέπω και ξαναβλέπω τις ημερομηνίες και τα μέρη της περιοδείας τους δίχως να βρίσκω ανάμεσά τους τη Θεσσαλονίκη ή την Αθήνα, με πιάνει μια φριχτή μελαγχολία...
"Funny old thing, sentimentality………"

She Talks To Rainbows

Με ενοχλεί αυτή η νοοτροπία που παρατηρώ τριγύρω μου της αφειδούς συσσώρευσης ψηφιακών αρχείων εικόνας και ήχου απ' τον καθένα μόνο και μόνο γιατί είναι εύκολο. Μια λογική του «δε με πολυνοιάζει κιόλας, αλλά άστο να υπάρχει»… Μου φαίνεται ότι απαξιώνεται έτσι όλο και περισσότερο η σημασία της πνευματικής εργασίας και ταυτόχρονα η ασχολία παύει να είναι «βλέπω ταινίες» ή «ακούω μουσική» και γίνεται «κατεβάζω αφειδώς χωρίς ουσιαστικό κριτήριο».

Όλος αυτός ο πρόλογος προέκυψε για να εξηγηθώ προτού φτάσω στην ουσία του κειμένου. Παρόλο λοιπόν που αποφεύγω να μαζεύω πράγματα χωρίς να ξέρω τι είναι, έβρισκα εδώ και καιρό στον υπολογιστή μου ένα album με το μυστήριο ψυχεδελικό εξώφυλλο και τα ωραία μάτια με το ύποπτο βλέμμα που όσο κι αν έσπαγα το κεφάλι μου αδυνατούσα να θυμηθώ πως διάολο βρέθηκε εκεί και τι ακριβώς ήταν. Και σαν από αντίδραση απέφευγα καν να το ακούσω και πήγαινα παρακάτω αφήνοντάς το «απλά να υπάρχει»…

Εντάξει, για να μη το πολυκουράζω μια μέρα το άκουσα και με χτύπησε στο κεφάλι. -Μαλάκα, τι'ν'αυτό; -Ronnie Spector. -…? -Η τραγουδίστρια των Ronettes. -A!

Το «αυτό» λοιπόν ήταν το "She Talk To Rainbows", ένα EP που κυκλοφόρησε το 1999 η Ronnie Spector με διασκευές. Η χροιά της φωνής της φέρνει λίγο στη Marianne Faithfull, αλλά το βάθος και η τεχνική της είναι ασύγκριτα. Ομολογώ ότι γνώριζα ελάχιστα γι' αυτή (κι ας έχει καμιά σαρανταρία χρόνια solo καριέρας, τι να πω…), μόνο κάποια τραγούδια των Ronettes (girl-group στη δεκαετία του '60) που έτσι κι αλλιώς δε με ενθουσίαζαν κιόλας. Αλλά αυτό ήταν κάτι! 22 λεπτά, 6 κομμάτια όπου το ένα είναι επανάληψη του τρίτου. Μικρή διάρκεια (EP γαρ) αλλά τι περιεχόμενο,έτσι; Δε ξέρω τι αίσθηση είχε κάνει το '99 που κυκλοφόρησε, αλλά νομίζω ότι είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό! Κι ας είναι διασκευές…

Last but not least: την παραγωγή του album την έκανε ο γνωστός και μη εξαιρετέος Joey Ramone. Αυτό ίσως δίνει μία εξήγηση για το πώς βρέθηκε στην κατοχή μου.

1. She Talks To Rainbows: το διαμάντι του album. Ένα όχι ιδιαίτερα γνωστό τραγούδι των Ramones που με τη φωνή της Spector απογειώνεται σε άλλα επίπεδα. Ασύλληπτο τραγούδι!

2. Don't Worry Baby: Αυτό είναι ένα τραγούδι των Beach Boys που γράφτηκε αρχικά για τη φωνή της Spector, η οποία αξιώθηκε να το πει μόλις τριάντα χρόνια αργότερα. Η ερμηνεία της πάντως στέλνει τους γλυκερούς ΒΒ κυριολεκτικά για ύπνο…

3. You Can’t Put Your Arms Around a Memory: το αριστούργημα το Johnny Thunders των New York Dolls μ' έναν απ' τους πιο όμορφους τίτλους που έχουν υπάρξει σε τραγούδι. Σ' ένα πρώτο επίπεδο αναφέρεται στην εξάρτηση απ' την ηρωίνη, αλλά η συγκεκριμένη εκτέλεση καταφέρνει νομίζω να του δώσει ένα πιο ευρύ περιεχόμενο. Επαναλαμβάνεται στο τέλος του EP με τον Joey στα φωνητικά και δε σου κακοφαίνεται καθόλου.

4. Bye Bye Baby: Κάπου εδώ μπαίνει στο παιχνίδι και ο mr. Producer! Άλλο ένα τραγούδι των Ramones (απ' αυτά που γούσταρε ο Joey, όχι απ' τα άλλα…) σε ντουετάκι. Μιλάει για το χωρισμό με τόσο ψύχραιμο και οξυδερκή τρόπο που σου σηκώνεται η τρίχα… Well I guess it's over and it's done/ We had some good times, we had fun/ We drove each other crazy/ I'll always love you baby…

5. I Wish I Never Saw The Sunshine: Ένα παλιό τραγούδι των Ronettes αυτή τη φορά και πάλι με θέμα το χωρισμό. Ίσως το λιγότερο ενδιαφέρον κομμάτι που ακούγεται πάντως εξίσου ευχάριστα χάρη σ' αυτή τη θεία φωνή, τη φωνή της Ronnie Spector.

Εις μνήμην Roy Scheider

Bye Bye Life

"Τελευταίες Λέξεις"

Έψαχνα κάποιες πληροφορίες για την κρητική μουσική σε κάποια site όταν έπεσα με έκπληξη πάνω σ' ένα άρθρο που γινόταν αναφορά στον Werner Herzog. Αφορμή ήταν ένα δωδεκάλεπτο ταινιάκι που είχε γυρίσει ο Γερμανός σκηνοθέτης το 1968 στην Κρήτη στο περιθώριο των γυρισμάτων της πρώτης του μεγάλου μήκους ταινίας "Signs of life". Το "Letzte Worte" αφηγείται με κάπως σουρεαλιστικό τρόπο την ιστορία ενός λυράρη που πέρασε κάποια χρόνια της ζωής του στη Σπιναλόγκα, το νησάκι απέναντι απ΄την Κρήτη όπου έστελναν τους λεπρούς τους απ' τις αρχές μέχρι τα μέσα περίπου του 20ού αιώνα. Όταν αποφασίστηκε να σταματήσει η λειτουργία αυτής της ιδιότυπης εξορίας, ο λυράρης αρνήθηκε να επιστρέψει κι αφού η αστυνομία μεσολάβησε για να τον φέρει πίσω δια της βίας, αυτός κλείστηκε στο σπίτι του αρνούμενος οποιαδήποτε επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο.
Ψευδο-ντοκυμαντέρ με φοβερές συνεντεύξεις σε εξωτερικούς χώρους όπου τα λόγια επαναλαμβάνονται συνεχώς (εκπληκτικές οι σκηνές με τους αστυνόμους), αλλά και συγκλονιστικά πλάνα-ντοκουμέντα απ' τη Σπιναλόγκα (ειρήσθω εν παρόδω υπάρχει και μια αξιόλογη πρόσφατη μικρού μήκους ταινία του Κώστα Αθουσάκη με τίτλο "Σπιναλόγκα" που πραγματεύεται, με πολύ διαφορετικό βέβαια, τρόπο επίσης τη δυσκολία επανένταξης των λεπρών στη τοπική κοινωνία).

Για τους λάτρεις της κρητικής μουσικής το ενδιαφέρον εστιάζεται στον λυράρη Αντώνη Παπαδάκη που ενσαρκώνει τον ήρωα, ενώ για τους κινηματογραφόφιλους στην πρωτολειακή αλλά άκρως ενδιαφέρουσα απόπειρα του Herzog που βρίσκεται ΕΔΩ...

Εθελούσια φυλακή

Δεν ήθελε καθόλου να συναναστρέφεται με πολύ κόσμο κι όταν χρειαζόταν να το κάνει ένοιωθε πραγματικά χάλια! Από μικρός είχε μάθει να είναι μόνος του και αυτό δε μπορούσε ν' αλλάξει εύκολα. Ανάμεσα σε άγνωστους ανθρώπους αισθανόταν εκτεθειμένος και αδύναμος, σα να του κλέβουν όλη την ενέργεια με κάποιον ύπουλο τρόπο.

Δεν ήταν αγοραφοβία αυτό που είχε, μόνο μια ειλικρινής και βαθιά απέχθεια για όλες τις ενέργειες που απαιτούσαν την επαφή του με πολλούς ανθρώπους ταυτόχρονα. Ήταν κάτι που τον έπνιγε και στην τελική ίσως απλά ήταν μόνο ένα ταλέντο που του έλειπε… Ωστόσο δεν ήταν μισάνθρωπος! Αντιθέτως επιθυμούσε και απολάμβανε την ανθρώπινη συντροφιά και γοητευόταν απ' το βάθος του μυστηρίου που έκρυβε ο κάθε άνθρωπος. Αποζητούσε όμως την προσωπική επαφή! Τους ήθελε όλους, αλλά έναν-έναν, όχι μαζί… Τον ενδιέφερε το άτομο -το κάθε άτομο- και πολύ! Είχε μάλιστα πολύ ανεπτυγμένη την ικανότητα να παρατηρεί, να ακούει και να κατανοεί τους ανθρώπους που τον προσέγγιζαν. Κι ήταν ανοιχτός σε όλους, άσχετα αν οι περισσότεροι απέφευγαν να έρθουν ουσιαστικά κοντά του. Τους έμοιαζε παράξενος και σνομπ.

Κι ήταν πράγματι παράξενος ο τρόπος που συμπεριφερόταν, κάτι που κάποια στιγμή τον οδήγησε αναπόφευκτα στην απομόνωση. Δεν ήθελε να βγαίνει έξω κι όταν σπανίως το επιχειρούσε ήταν απρόσιτος, στρυφνός και στην πραγματικότητα αμήχανος. Δεν άντεχε τις τυπικές συζητήσεις, τις μεθυσμένες κουβέντες των θαμώνων των μπαρ, τις αμπελοφιλοσοφίες και τους χαβαλέδες της παρέας, τους σαχλούς έρωτες και όλες τις επιφανειακές εν γένει διασκεδάσεις. Αυτός έβρισκε νόημα μόνο στο να κάθεται σπίτι του, τριγυρισμένος απ' τα χιλιάδες βιβλία του, τα ανακατεμένα χαρτιά του και τις πολύπλοκες σκέψεις του. Πίστευε πως μόνο μέσα απ' την κατάδυση στην προσωπική του άβυσσο θα έφτανε στους ουρανούς που τόσο λαχταρούσε, εκεί που θα τους έβρισκε όλους και όλα έτσι όπως ήθελε, έτσι όπως έπρεπε να είναι: γυμνοί μες στην ουσία τους…

Ακολουθώντας πιστά αυτή την πρακτική όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν ακριβώς όπως τα περίμενε μέσα στα χρόνια… Απομονωμένος είχε βέβαια την ευκαιρία και όλη την άνεση να λειτουργήσει όπως ακριβώς αυτός ήθελε χωρίς τίποτα να τον αποσπάει απ' τους στόχους που ο ίδιος είχε θέσει. Η απομάκρυνσή του όμως απ' τους ανθρώπους του στερούσε όλα αυτά τα πράγματα που πίστευε ότι θα κέρδιζε μακριά τους... Του έλειπε η φλόγα, η όρεξη για ζωή, η κινητήρια δύναμη που τον παρακινούσε μέχρι τότε. Η αναζήτηση της ουσίας ήταν ένα μάταιο παιχνίδι του μυαλού χωρίς τους ανθρώπους δίπλα του. Η έμφυτη μελαγχολία του άρχισε να υπερισχύει και να οδηγεί σιγά-σιγά το μυαλό του στην αδράνεια. Αμελούσε όλα σχεδόν όσα είχε προγραμματίσει να κάνει και τα βιβλία του έμεναν σκονισμένα στις βιβλιοθήκες. Συγκινούνταν ακόμα από τα ίδια πράγματα, αλλά δεν είχε τη δύναμη να ολοκληρώσει τίποτα. Δεν έκανε όσα ήθελε αλλά μόνον όσα η ραθυμία του του επέτρεπε. Τα σχέδια παρέμεναν σχέδια και τα όνειρα παρέμεναν για πάντα όνειρα… Έφτασε στο σημείο να υιοθετεί παρόμοιες συμπεριφορές μ' αυτές που είχε απορρίψει. Όταν τον επισκέπτονταν οι λιγοστοί, εναπομείναντες φίλοι του τους αντιμετώπιζε ψυχρά και απέφευγε να μιλήσει για οτιδήποτε ουσιαστικό κι όταν τηλεφωνούσαν δε πρόσεχε αυτά που του έλεγαν. Στο πεδίο του έρωτα δε είχε περιέλθει σε κατάσταση οριστικής παραίτησης. Μόνο το πληρωμένο σεξ τον ικανοποιούσε πλέον κι αυτό μόνο εφόσον δε τον ανάγκαζε να καταβάλει την οποιαδήποτε προσπάθεια. Κατά τ' άλλα καθόταν μόνος μη κάνοντας τίποτα ή αφήνοντας τον εαυτό του να ξεχνιέται με τις ώρες χαζεύοντας τηλεόραση ή κοιτώντας απλά ένα τσιγάρο να καίγεται.

Έτσι το όμορφο διαμέρισμα που είχε επιλέξει για προσωπικό του καταφύγιο, είχε γίνει γι' αυτόν μια εθελούσια, κατά βάθος, προσωπική φυλακή. Τώρα θέλει να δραπετεύσει απ' όλα αυτά, αλλά δε ξέρει το πώς… Το θέλει στ' αλήθεια όμως..;