Κακεντρέχειες...

My Name is Luca...

...Luca Toni

Ποδοσφαιρικό και ολίγον κακεντρεχές σχολιάκι για τους φίλους απ' τη Χαριλάου που την Κυριακή τους περιμένουμε σπίτι μας χωρίς, τον πάντα αγαπητό λόγω Φλωρεντίας, Τόνι αλλά με ανάλογες διαθέσεις. Πάντα τέτοια!

Let It Snow

Παρόλο που οι γιορτές (και δη οι θρησκευτικές) και τα πανηγύρια δεν είναι το φόρτε μου, τα Χριστούγεννα μου αρέσουν. Όπως και στον περισσότερο κόσμο δηλαδή. Μου αρέσει αυτή η ατμόσφαιρα στην πόλη, οι φωτισμένοι δρόμοι, τα στολισμένα δέντρα, οι φίλοι που πηγαινοέρχονται, τα χιόνια... Όλα είναι ωραία όταν είσαι σπίτι σου, με τους ανθρώπους που αγαπάς. Αν δεν είσαι όλα αυτά μοιάζουν ειρωνικά, σαχλά και αχρείαστα. "People are strange, when you 're a stranger".
Μαθαίνω ότι στη Θεσσαλονίκη χιονίζει για τα καλά. Ελπίζω να μπορέσω να το διαπιστώσω και μόνος μου σε λίγες ώρες γιατί πολύ ανησυχώ...

Justice for all

Πριν από 20 ακριβώς χρόνια, το 1987, οι Jethro Tull κυκλοφορούσανε το 17ο album της, ελαφρώς στραπατσαρισμένης εκείνη την περίοδο, καριέρας τους: το Crest Of A Knave. Ένα album που σκόρπισε ενθουσιασμό στους απανταχού θαυμαστές τους, όχι φυσικά γιατί έφτανε την ποιότητα ενός Aqualung, ενός Thick As A Brick ή ενός Heavy Horses (λίγα μόνο από τα αριστουργήματά τους), αλλά για δύο άλλους πολύ συγκεκριμένους λόγους: από τη μία γιατί αποδείκνυε στους φαν ότι το σοβαρότατο πρόβλημα που είχε ο Ian Anderson τα προηγούμενα χρόνια με τη φωνή του είχε πια ξεπεραστεί και από την άλλη επειδή το Crest Of A Knave σήμανε την εγκατάλειψη του ηλεκτρονικού ήχου που είχε, ανεξήγητα, ενσωματώσει στη μουσική του ο Ian Anderson στις αρχές της δεκαετίας και που λίγο έλειψε να προκαλέσει, εκτός απ' τη μαζική εγκατάλειψη των πιστών τους, την οριστική διάλυση του γκρουπ. Όπως και να 'χει το Crest OF A Knave ήταν ένας καλός δίσκος από τους Tull μετά από περίπου 8 χρόνια ξηρασίας και το γεγονός ότι μέχρι και σήμερα οι γερόλυκοι περιλαμβάνουν στις συναυλίες τους ακόμα τραγούδια όπως το Budapest, το Steel Monkey ή το Farm On The Freeway δείχνει να το επαληθεύει.

Εν τέλει αυτός ο δίσκος που ξαναέφερε ουσιαστικά τους Jethro Tull στη ζωή επιβραβεύτηκε από τη μουσική βιομηχανία με το πρώτο, κι αν δε κάνω λάθος τελευταίο, τους Grammy. Προσωπικά τα βραβεία στην τέχνη, κι εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, με αφήνουν αδιάφορο για ένα σωρό λόγους που δεν είναι της παρούσης να αναφέρω. Ωστόσο θεωρώ πολύ χαριτωμένο το γεγονός αυτής της βράβευσης εξαιτίας όλων των αντιδράσεων που επακολούθησαν από συγκροτήματα, οπαδούς κλπ. Γιατί ξέχασα να αναφέρω ότι το βραβείο που κέρδισαν οι Tull ήταν στην κατηγορία για Hard Rock/ Heavy Metal album, κάτι μάλλον βλάσφημο για όσους κινούνται σ' αυτούς τους χώρους! Κι ακόμα πιο βλάσφημο ότι το κέρδισαν εις βάρος των Metallica που με το τέταρτό album τους ...And Justice For All ήταν μια σταθερή δύναμη στον χώρο του μέταλ και φυσικά το μεγάλο φαβορί για το βραβείο! Οι απέχοντες Tull δέχτηκαν, κατά τον μύθο, τις αποδοκιμασίες του κοινού και την ειρωνεία όλης της συντεχνίας, κάτι που φαίνεται πολύ καλά στο παρακάτω απολαυστικό βίντεο.

Από την επόμενη χρονιά οι κατηγορίες χωρίστηκαν σε hard rock και metal και φυσικά οι Metallica κέρδισαν το συγκεκριμένο βραβείο κάμποσες φορές. Την πρώτη δε απ' αυτές δε παρέλειψαν να ξαναειρωνευτούν, όπως φαίνεται και στο βίντεο, τους Jethro Tull, ευχαριστώντας τους που δεν έβγαλαν καινούργιο δίσκο. Πολύ αργότερα πάντως τραγούδησαν σε live ένα δικό τους τραγούδι το Cross- Eyed Mary, σαν αναφορά περισσότερο στους Maiden φαντάζομαι. Ωστόσο αυτή η ιστορία με το βραβείο που κατέληξε σε λάθος χέρια με κάνει να χαμογελώ ακόμα και σήμερα μιας και είναι μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις που η σκέψη και η καλλιτεχνική δημιουργία που εκπροσωπούν μουσικοί σαν τον Ian Anderson κερδίζουν, έστω και συγκυριακά, την κυριαρχούσα μουσική βιομηχανία που κάτω απ' την ζωώδη δυναμική της κρύβεται, στις πιο πολλές περιπτώσεις, το απόλυτο τίποτα. Justice for all!

Κι όπως είπε κι ο Ian Anderson: Flute is a heavy, metal organ.