Sunday 17 December 2006

Πώς θα ήταν σήμερα ο John Lennon- αν ζούσε?

Όταν ο John Lennon σκοτώθηκε στις 8 Δεκεμβρίου του 1980 ήταν 40 ετών και βρισκόταν σε πλήρη δημιουργική και βιολογική ακμή. Ήταν ένας ανήσυχος καλλιτέχνης που πιθανότατα είχε πολλά ακόμα να προσφέρει.

Πως μπορεί να ήταν όμως ο Lennon σήμερα αν το χέρι κάποιου μυστήριου τύπου δε του τερμάτιζε τόσο απροσδόκητα, και άδικα, τη ζωή?


Αν o John Lennon ζούσε σήμερα θα ήταν 66 χρονών. Μόνο αυτό μπορούμε να ξέρουμε στα σίγουρα. Πώς θα ήταν όμως; Πώς θα συμπεριφερόταν; Θα έγραφε ακόμα τραγούδια ή θα είχε αφοσιωθεί στις πάμπολλες επιχειρήσεις του; Θα ήταν ακόμα ενεργός πολίτης και ακτιβιστής ή θα είχε απομονωθεί κάπου μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας απογοητευμένος; Μήπως θα είχε γίνει μαϊντανός στις τηλεοράσεις και θα έτρεχε στις κοσμικές εκδηλώσεις όπως τόσοι και τόσοι συνοδοιπόροι του ή θα ήταν ένα γεροντοφρικιό που θα συνέχιζε να κράζει (μέσα απ' το νετ ίσως;) τους βολεμένος με το βιτριολικό του χιούμορ; Θα ήταν ακόμα ερωτευμένος με τη Γιόκο; Θα συνέχιζε να τα χώνει στον McCartney ή θα συμφωνούσαν για κάνα "φιλανθρωπικό" reunion;


Δυστυχώς δεν θα μάθουμε ποτέ και τώρα πια μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Μια ωραία υπόθεση όμως πάνω σ' αυτό έχω την εντύπωση πως έκανε ο μεξικανός σκηνοθέτης Αλφόνσο Κουαρόν στην έξοχη, από κάθε άποψη, ταινία του "Children Of Men". Η ταινία, που υποτίθεται ότι διαδραματίζεται το 2027, επιχειρεί μια πολυεπίπεδη σπουδή για το που βαδίζει η ανθρωπότητα στηριζόμενη όμως αποκλειστικά σε δεδομένα του σήμερα. Όπως και να'χει ο πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ένας κυνικός, πρώην ακτιβιστής που καλείται να βοηθήσει μια μαύρη γυναίκα που είναι η μοναδική εγκυμονούσα του κόσμου απ' το 2009!

Στη συγκεκριμένη ταινία λοιπόν υπάρχει ένας ρόλος-κλειδί (που υποδύεται εκπληκτικά ο Michael Caine) που έχω σοβαρές υποψίες ότι βασίζεται στην συγκεκριμένη εικασία. Πως δηλαδή θα ήταν σήμερα ο Lennon.
O Caine λοιπόν είναι ένας ηλικιωμένος χίπης που ζει στην βρετανική εξοχή με την, σε κατάσταση φυτού, γυναίκα του (ίσως η φαντασίωση πολλών θαυμαστών του Lennon!), πρώην πολιτικοποιημένος σκιτσογράφος με μπόλικο σαρκαστικό χιούμορ που ζει ουσιαστικά με το παρελθόν,καπνίζει μαριχουάνα, φιλοσοφεί και χλευάζει το, αμφισβητούμενο, μέλλον των ανθρώπων. Εκτός από όλα αυτά και σε συνδυασμό με τα προφανή κοινά εμφανισιακά στοιχεία του ήρωα με τον Lennon (τα στρόγγυλα γυαλιά, σήμα κατατεθέν, και τα μακριά μαλλιά) η άποψη αυτή ενισχύεται αρκετά από την εμμονή που δείχνει η ταινία με την βρετανική μουσική σκηνή και τις συνεχείς αναφορές της σε αυτήν.



Αναγνωρίζω βέβαια πως αυτή είναι μια αρκετά αυθαίρετη θεωρία, αλλά φεύγοντας απ' την ταινία δε μπορούσα να το βγάλω απ' το μυαλό μου. Άλλωστε θα μου άρεσε να ζούσε ο Lennon και να ήταν κάπως έτσι...

Wednesday 8 November 2006

Respect

Δε μπορώ να πω πολλά πράγματα για τον Σάββα Κωφίδη. Αποτελεί έναν ποδοσφαιρικό ήρωα της παιδικής μου ηλικίας, όχι τόσο για την (σπουδαία) αγωνιστική του δράση, αλλά για την εν γένει παρουσία του μέσα στο γήπεδο, για την ανεμίζουσα χαίτη του ως μόνιμο σύμβολο της απουσίας οποιουδήποτε συμβιβασμού, για την σεμνότητά του και πάνω απ' όλα για την άδολη κι αδιαπραγμάτευτη αγάπη του για τον Ηρακλή.

Ο Σάββας ήταν και είναι μια ιδιαίτερα ξεχωριστή φιγούρα για τα δεδομένα του ελληνικού ποδοσφαίρου, χωρίς ποτέ να προσπαθήσει να εξαργυρώσει με οποιονδήποτε τρόπο την διαφορετικότητά του αυτή. Είναι ένας άνθρωπος με πολύ δυνατή προσωπικότητα και άποψη, που ουδέποτε όμως δεν καταδέχθηκε να υψώσει τη φωνή του για να την επιβάλλει. Μιλάει ψυθιριστά και με σεβασμό για όλους, αλλά δε μασάει τα λόγια του. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά του τον έχουν κάνει αγαπητό σε όλο τον φίλαθλο κόσμο ανεξαρτήτου οπαδικών προτιμήσεων. Πάνω απ' όλα όμως ο Κωφίδης είναι το σύμβολο για όλους τους Ηρακληδείς, που βλέπουν στο πρόσωπό του να εκφράζονται όλες οι αξίες της ομάδας τους. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως ο Κωφίδης βρίσκεται στη συνείδηση των φιλάθλων του Ηρακλή στο ίδιο επίπεδο με τον αξεπέραστο Β. Χατζηπαναγή.

Ο Σάββας Κωφίδης δεν είναι πλέον προπονητής του Ηρακλή. Είναι προφανές ότι ο οργανισμός του δε μπόρεσε ν' αντέξει όλη την αθλιότητα που επικρατεί στους χώρους του ελληνικού ποδοσφαίρου. Κατάφερε παρόλ' αυτά να φύγει αλώβητος και αξιοπρεπής δίχως να αλλάξει ούτε στο ελάχιστο τις πεποιθήσεις του. Προφανώς το μακρύ του μαλλί δεν τον άφησε να συμβιβαστεί ούτε και τώρα...

Thursday 2 November 2006

Έλεος!

Σήμερα έχω μια αποκλειστική πληροφορία. Αν δείτε πουθενά τη Μαριέττα Γιαννάκου-Κουτσίκου (για να μη ξεχνιόμαστε) να είναι τρομοκρατημένη και τον Καραμανλή πανικόβλητο να σκέφτεται σοβαρά την παραίτηση μην ψάχνεστε να βρείτε τι συμβαίνει (όχι δεν μας επιτέθηκαν οι Τούρκοι): η γενική συνέλευση του Τμήματος Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου στη Μυτιλήνη αποφάσισε χθες προειδοποιητική κατάληψη στα κτίρια της σχολής!
Μετά από αυτή την σκληρή προειδοποιητική(έτσι προς πάσα κατεύθυνση) πρωτοβουλία, όλα τα μέλη της κυβέρνησης πρέπει να έχασαν πραγματικά τον ύπνο τους...

Monday 30 October 2006

Κατά διαόλου πάμε...

Image Hosted by ImageShack.us
Το 2004 γυρίστηκε μια ταινία βασισμένη εν πολλοίς στη ζωή του Ray Charles, με τον ομολογουμένως εφάνταστο τίτλο "Ray". Όσοι την έχουν δει ίσως θα θυμούνται μια σκηνή κάπου στην αρχή της ταινίας, όπου, ενώ ο RC (άσημος ακόμη) παίζει σ' ένα club με την μπάντα του, κάποιοι οργισμένοι θρησκόληπτοι διακόπτουν τη συναυλία.

-Μα τι τρέχει; απόρησε ο Charles.
-Είστε σατανάδες, θα πάτε όλοι στην κόλαση! Πήρατε την gospel, τη μουσική του Θεού και την ξεφτιλίζετε. Σταματήστε τώρα!

Μετά από αυτόν τον φιλικό διάλογο τα αποτελέσματα ήταν τα εξής: α) ένας σαξοφωνίστας του Charles είδε κατάματα την αλήθεια και αποχώρησε άμεσα απ' το διαβολικό συγκρότημα, β) οι θρησκόληπτοι αφού διέπραξαν το ιεραποστολικό τους καθήκον κι έσωσαν μια παραστρατημένη ψυχή αποχώρησαν προφανώς ικανοποιημένοι, γ) όλοι οι υπόλοιποι αφού έριξαν ένα δυνατό γέλιο, συνέχισαν να χορεύουν στους ρυθμούς της μουσικής του Θεού...

Αυτή η αστεία σκηνή μου ήρθε αμέσως στο μυαλό μόλις είδα χθες στην TV κάποιους, λιγοστούς, παλιοημερολογίτες να διαδηλώνουν έξω απ' το μαγαζί όπου εμφανίζεται ο αντί-Χριστος (κατά κόσμον Τζιμάκος), επειδή προσβλήθηκε το θρησκευτικό τους αίσθημα από τις αφίσες του καλλιτέχνη, αξιώνοντας μάλιστα να σταματήσουν οι παραστάσεις.

Αν βέβαια η σκηνή αυτή μοιάζει αστεία όταν τη βλέπεις το 2004 σε μια ταινία που η υπόθεσή της εκτυλίσσεται στη δεκαετία του '50 στον αμερικανικό Νότο, το να τη βλέπεις στη Θεσσαλονίκη του σήμερα είναι σίγουρα εξαιρετικά θλιβερή. Φυσικά η ωραία εικόνα συμπληρώθηκε από τους τοπικούς άρχοντες (τρομάρα μας) να κάνουν δηλώσεις κατά μιας παράστασης που ΔΕΝ είχαν δει.

Όσο ο φανατισμός κι η μισαλλοδοξία θα πλασάρονται στην Ελλάδα για ιδανικά, δυστυχώς άνθρωποι σαν τον Χριστόδουλο και τον Ψωμιάδη θα κάνουν κουμάντο. Που καιρός για τέχνη τώρα...

Image Hosted by ImageShack.us

Image Hosted by ImageShack.us

Wednesday 25 October 2006

Modern Times











Με τόν τίτλο "Μοντέρνοι Καιροί" κυκλοφόρησε τον Αύγουστο το τελευταίο πόνημα του Bob Dylan. Φυσικά τίποτα το μοντέρνο δεν υπάρχει στο άλμπουμ. Όλα είναι παλιοκαιρίτικα και, λίγο-πολύ, γνώριμα. Ο τίτλος μοιάζει περισσότερο (αυτο)σαρκαστικός και κάπως υπαινικτικός. Όσοι όμως περιμένουν ρητορείες και αφορισμούς για τη σύγχρονη εποχή και τα ήθη της μάλλον θα απογοητευτούν. Ο Dylan ακόμα και στα 65 του χρόνια φαίνεται να αρνείται τον ρόλο του προφήτη που παλεύουν, χρόνια τώρα, πολλοί να του προσδώσουν. Αντιθέτως μιλάει για όλα τα θέματα που τον απασχολούν με χαλαρότητα, ειλικρίνεια, σκεπτικισμό, απαισιοδοξία και πείσμα για ζωή δυσανάλογο της ηλικίας του, με την χαρακτηριστική, γερασμένη πια, φωνή του και τη συνοδεία όμορφων μπλουζ ήχων.

Ο Dylan συνήθιζε πάντοτε να κατασκευάζει γρίφους είτε με τα τραγούδια του είτε με την εν γένει παρουσία του. Γρίφους δυσεπίλυτους (αλλά όχι κενούς περιεχομένου) που απασχολούσαν για χρόνια, και απασχολούν ακόμα, κοινό και κριτικούς. Αυτό όμως που έχει πάντα τη μεγαλύτερη σημασία σε όλα τα πράγματα είναι το έργο που παράγει ο καθένας, τα τραγούδια στην συγκεκριμένη περίπτωση. Κι απ' αυτά ο Dylan έχει γράψει ουκ ολίγα σπουδαία. Και χωρίς να χρωστάει σε κανέναν τίποτα, σνομπάρει επιδεικτικά την συνταξιοδότηση και μας προσφέρει απλόχερα ακόμα δέκα διαμαντάκια. Τα σέβη μας κύριε Dylan!

Everybody' s going and I want to go too
Don't want to take a chance with somebody new
I did all I could and I did it right there and then
I've already confessed - no need to confess again



Sunday 10 September 2006













Blue skies over my head
Give me another reason to get out of bed
Blue skies shine in my face
Give me another woman to take her place

Ain't got no money, cupboards are bare
No cigarettes, and the kids got nothing to wear
She walked out without a word
Now the only sound left is that morning bird

Singing, blue skies over my head
Give me another reason to get out of bed
Blue skies shine in my face
Give me another woman to take her place
Give me another woman to take her place

"Blue skies" by Tom Waits