Κακεντρέχειες...

My Name is Luca...

...Luca Toni

Ποδοσφαιρικό και ολίγον κακεντρεχές σχολιάκι για τους φίλους απ' τη Χαριλάου που την Κυριακή τους περιμένουμε σπίτι μας χωρίς, τον πάντα αγαπητό λόγω Φλωρεντίας, Τόνι αλλά με ανάλογες διαθέσεις. Πάντα τέτοια!

Let It Snow

Παρόλο που οι γιορτές (και δη οι θρησκευτικές) και τα πανηγύρια δεν είναι το φόρτε μου, τα Χριστούγεννα μου αρέσουν. Όπως και στον περισσότερο κόσμο δηλαδή. Μου αρέσει αυτή η ατμόσφαιρα στην πόλη, οι φωτισμένοι δρόμοι, τα στολισμένα δέντρα, οι φίλοι που πηγαινοέρχονται, τα χιόνια... Όλα είναι ωραία όταν είσαι σπίτι σου, με τους ανθρώπους που αγαπάς. Αν δεν είσαι όλα αυτά μοιάζουν ειρωνικά, σαχλά και αχρείαστα. "People are strange, when you 're a stranger".
Μαθαίνω ότι στη Θεσσαλονίκη χιονίζει για τα καλά. Ελπίζω να μπορέσω να το διαπιστώσω και μόνος μου σε λίγες ώρες γιατί πολύ ανησυχώ...

Justice for all

Πριν από 20 ακριβώς χρόνια, το 1987, οι Jethro Tull κυκλοφορούσανε το 17ο album της, ελαφρώς στραπατσαρισμένης εκείνη την περίοδο, καριέρας τους: το Crest Of A Knave. Ένα album που σκόρπισε ενθουσιασμό στους απανταχού θαυμαστές τους, όχι φυσικά γιατί έφτανε την ποιότητα ενός Aqualung, ενός Thick As A Brick ή ενός Heavy Horses (λίγα μόνο από τα αριστουργήματά τους), αλλά για δύο άλλους πολύ συγκεκριμένους λόγους: από τη μία γιατί αποδείκνυε στους φαν ότι το σοβαρότατο πρόβλημα που είχε ο Ian Anderson τα προηγούμενα χρόνια με τη φωνή του είχε πια ξεπεραστεί και από την άλλη επειδή το Crest Of A Knave σήμανε την εγκατάλειψη του ηλεκτρονικού ήχου που είχε, ανεξήγητα, ενσωματώσει στη μουσική του ο Ian Anderson στις αρχές της δεκαετίας και που λίγο έλειψε να προκαλέσει, εκτός απ' τη μαζική εγκατάλειψη των πιστών τους, την οριστική διάλυση του γκρουπ. Όπως και να 'χει το Crest OF A Knave ήταν ένας καλός δίσκος από τους Tull μετά από περίπου 8 χρόνια ξηρασίας και το γεγονός ότι μέχρι και σήμερα οι γερόλυκοι περιλαμβάνουν στις συναυλίες τους ακόμα τραγούδια όπως το Budapest, το Steel Monkey ή το Farm On The Freeway δείχνει να το επαληθεύει.

Εν τέλει αυτός ο δίσκος που ξαναέφερε ουσιαστικά τους Jethro Tull στη ζωή επιβραβεύτηκε από τη μουσική βιομηχανία με το πρώτο, κι αν δε κάνω λάθος τελευταίο, τους Grammy. Προσωπικά τα βραβεία στην τέχνη, κι εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, με αφήνουν αδιάφορο για ένα σωρό λόγους που δεν είναι της παρούσης να αναφέρω. Ωστόσο θεωρώ πολύ χαριτωμένο το γεγονός αυτής της βράβευσης εξαιτίας όλων των αντιδράσεων που επακολούθησαν από συγκροτήματα, οπαδούς κλπ. Γιατί ξέχασα να αναφέρω ότι το βραβείο που κέρδισαν οι Tull ήταν στην κατηγορία για Hard Rock/ Heavy Metal album, κάτι μάλλον βλάσφημο για όσους κινούνται σ' αυτούς τους χώρους! Κι ακόμα πιο βλάσφημο ότι το κέρδισαν εις βάρος των Metallica που με το τέταρτό album τους ...And Justice For All ήταν μια σταθερή δύναμη στον χώρο του μέταλ και φυσικά το μεγάλο φαβορί για το βραβείο! Οι απέχοντες Tull δέχτηκαν, κατά τον μύθο, τις αποδοκιμασίες του κοινού και την ειρωνεία όλης της συντεχνίας, κάτι που φαίνεται πολύ καλά στο παρακάτω απολαυστικό βίντεο.

Από την επόμενη χρονιά οι κατηγορίες χωρίστηκαν σε hard rock και metal και φυσικά οι Metallica κέρδισαν το συγκεκριμένο βραβείο κάμποσες φορές. Την πρώτη δε απ' αυτές δε παρέλειψαν να ξαναειρωνευτούν, όπως φαίνεται και στο βίντεο, τους Jethro Tull, ευχαριστώντας τους που δεν έβγαλαν καινούργιο δίσκο. Πολύ αργότερα πάντως τραγούδησαν σε live ένα δικό τους τραγούδι το Cross- Eyed Mary, σαν αναφορά περισσότερο στους Maiden φαντάζομαι. Ωστόσο αυτή η ιστορία με το βραβείο που κατέληξε σε λάθος χέρια με κάνει να χαμογελώ ακόμα και σήμερα μιας και είναι μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις που η σκέψη και η καλλιτεχνική δημιουργία που εκπροσωπούν μουσικοί σαν τον Ian Anderson κερδίζουν, έστω και συγκυριακά, την κυριαρχούσα μουσική βιομηχανία που κάτω απ' την ζωώδη δυναμική της κρύβεται, στις πιο πολλές περιπτώσεις, το απόλυτο τίποτα. Justice for all!

Κι όπως είπε κι ο Ian Anderson: Flute is a heavy, metal organ.

Σχολικές γιορτές και παρελάσεις (μπρρρ)

Έχουν περάσει κάμποσα χρόνια από τότε που σταμάτησα να πηγαίνω σχολείο αλλά οι σχολικές γιορτές που γίνονταν πάντα τέτοιες μέρες και οι λοιπές "εθνικής μνήμης" εκδηλώσεις -κατάλοιπα φασιστικών καθεστώτων- μου προκαλούν ακόμα και σήμερα μια βαθιά ανατριχίλα.

Φυσικά όταν πήγαινα εγώ σχολείο καμία δικτατορία δεν υπήρχε να τα επιβάλει όλα με τους "χαριτωμένους" τρόπους της, αλλά οι περισσότεροι καθηγητές έμοιαζαν να μην το είχαν προσέξει, αναπαράγοντας με εκνευριστική συχνότητα γελοία κλισέ που θα μας έκαναν υποτίθεται να συναισθανθούμε (εμείς τα παιδιά) τις μεγάλες θυσίες "αυτών που πέθαναν για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι". (Παρεμπιπτόντως οι ίδιοι πάνω-κάτω καθηγητές που εξήραν το "ηρωικό Όχι" του δικτάτορα Μεταξά ήταν που θυμόντουσαν με συγκίνηση το "ηρωικό Πολυτεχνείο" στην αντίστοιχη γιορτή της 17 Νοέμβρη…)

Εκτός απ' τους βαρετούς (έως αηδιαστικούς) λόγους των καθηγητών το υπέροχο σκηνικό των σχολικών εθνικών εορτών συμπλήρωναν οι τελείως κιτς σημαιοστολισμοί, τα αμήχανα ποιηματάκια των μαθητών, τα συνήθως κακοπαιγμένα, σχετικά ή άσχετα με την περίσταση, τραγούδια που προκαλούσαν τουλάχιστον λίγο ιλαρότητα, οι βαριεστημένες φάτσες, οι κλειστές πόρτες του σχολείου-φυλακής και ο απαραίτητος εθνικός ύμνος στο τέλος.

Το, με διαφορά όμως, χειρότερό μου ήταν οι παρελάσεις. Τόσο ιδιοσυγκρασιακά όσο και ιδεολογικά απεχθάνομαι οτιδήποτε παραπέμπει σε στρατό, στρατιωτική πειθαρχία, ομοιομορφία και ότι εν γένει εκφράζει την παντελή απουσία της λογικής και της ελεύθερης βούλησης. Απ' όλα αυτά χαρακτηρίζονται οι σχολικές παρελάσεις και είναι απαίσιο να φορτώνονται με όλα αυτά τα σκαιά φορτία ανήλικες συνειδήσεις. Προσωπικά ποτέ δεν έλαβα μέρος σε παρέλαση και αυτό ήταν κάτι που το πλήρωσα με διάφορους τρόπους στη διάρκεια του σχολικού μου βίου. Μόλις φέτος έμαθα ότι η συμμετοχή είναι έτσι κι αλλιώς προαιρετική…

Όπως και να έχει, ακόμα και σήμερα βρίσκω άκρως αποκρουστική την εικόνα των μαθητών που παρελαύνουν με δόξα και τιμή αποθεώνοντας τον νεοελληνικό σουρεαλισμό και χαίρομαι ιδιαίτερα που κάποιοι άνθρωποι έχουν δραστηριοποιηθεί κατά αυτού του ηλίθιου θεσμού. Από τη στιγμή μάλιστα που απ' ότι αντιλαμβάνομαι τα σχολεία πλέον έχουν αλλάξει αρκετά από τότε πήγαινα εγώ και η σύνθεση των μαθητών μόνο αμιγώς ελληνική δεν είναι, νομίζω ότι οφείλουν να εξαλειφθούν απ' τα σχολεία φαινόμενα (όπως είναι η πρωινή προσευχή, ο εκκλησιασμός, οι εθνικ(ιστικ)ές γιορτές, και φυσικά οι παρελάσεις) που, εκτός του ότι παράγουν λοβοτομημένους πολίτες, περιθωριοποιούν άδικα και κάποια παιδιά.

Κατά των "Αθανάτων" λόγος

Τυγχάνει να εκτιμώ ιδιαιτέρως το σουρεαλιστικό χιούμορ και μόνο ως τέτοιο μπορώ να εκλάβω την απόφαση της κατάσχεσης των μεταλίων από την (εκπεσούσα) Marion Jones και την πρόθεση της ΔΟΕ να τα δώσει στην (όχι και τόσο άσπιλη) Κατερίνα Θάνου...

Είναι, θεωρώ, υποκριτικός και ανήθικος τόσο ο τρόπος που οι υπεύθυνοι σηκώνουν επικριτικά το φρύδι μπροστά στα σκάνδαλα ντόπινγκ που αποκαλύπτονται κατά καιρούς (ωσάν να σκαναδαλίζονται οι ανήξεροι). Ενοχλητικός είναι κι ο κυνικός τρόπος που απαξιώνει ο κοινωνία τους μέχρι πρότινος αθλητικούς της ήρωες. Λειτουργούν όλοι σαν να πέφτουν (τάχαμου) από τα σύννεφα, έχοντας στην πραγματικότητα στο μυαλό τους τον σπαρτιάτικο νόμο: "κλέψε όσο θες, αρκεί να μη σε πιάσουν". Και βέβαια μπορεί οι αθλητές να μην είναι άμοιροι ευθυνών, αλλά νομίζω ότι θα ήταν καλύτερο να τους αντιμετωπίζουμε σαν αυτό ακριβώς που είναι: χρυσοπληρωμένοι και προβεβλημένοι πρωταγωνιστές ενός βρώμικου και διεφθαρμένου θιάσου, που κακά τα ψέμματα μόνο σαν τέτοιος μπορεί να λογιστεί ο επαγγελματικός αθλητισμός.

Αν δεν υπήρχαν οι ασύστολες κρατικές πριμοδοτήσεις (σε πολλές χώρες όπως η Ελλάδα) για τους (με κάθε τρόπο) πρωταθλητές που καταστρέφουν συνειδήσεις, αν δεν υπήρχαν οι αμαρτωλές ανά τον κόσμο ομοσπονδίες να καλύπτουν τις κάθε είδους ανομίες για "το καλό του αθλήματος", αν δεν υπήρχαν οι "μη-κερδοσκοπικοί" οργανισμοί που στήνουν παγκόσμια πανηγυράκια με κάθε κόστος, αν δεν υπήρχαν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις που έχουν μπει στον αθλητισμό και βλέπουν τους αθλητές όχι σαν ανθρώπους αλλά σαν μηχανές παραγωγής δολαρίων και αν γενικότερα δεν υπήρχε ένας μηχανισμός κατασκευής υπερ-αθλητών, τότε μόνο θα μπορούσαμε να κατηγορήσουμε τον κάθε ντοπαρισμένο και ατιμασμένο αθλητή. Όμως τώρα με όλα αυτά τα δεδομένα, επιμένω πως, οι αθλητές δεν είναι παρά μόνο τα καλοπληρωμένα θύματα μιας καλοστημένης απάτης.

Γι' αυτό ας μου επιτρέψετε να μη συμμετέχω μαζί με τους ένοχους "αθανάτους" και την εθελοτυφλούσα κοινωνία στην αποκαθήλωση ενός ειδώλου που οι ίδιοι δημιούργησαν. Ας μου επιτρέψετε λοιπόν να επιμείνω στην εικόνα της Marion Jones όπως τη θυμάμαι: ψηλή, χαμογελαστή κι αγέρωχη να κυνηγάει πάντα με αξιοσημείωτη ταχύτητα το χρόνο και τους προσωπικούς της δαίμονες. Κι αυτοί οι τελευταίοι (που δεν είναι και τόσο προσωπικοί εδώ που τα λέμε) και πρόσωπα έχουν και ονόματα. Προς αυτούς και μόνο στρέφεται το δικό μου μένος.

Αποφθέγματα

"Πέτρα που κυλάει δε χορταριάζει" λέγανε οι παλιοί...

Ναι, αλλά και κάποιος που ξεριζώνεται συνέχεια πως διάολο θα μπορέσει κάποτε ν' ανθίσει;

Νοικοκυρά Νησιώτισσα ζητείται…

Επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά την κάκιστη σχέση μου με την (όποια) επικαιρότητα ποστάρω εδώ μια καταπληκτική αγγελία, αλιευμένη από τον τοπικό τύπο της Μυτιλήνης. Η αγγελία είναι φανερό ότι έχει πάρα πολύ ζουμί αλλά ταυτόχρονα δημιουργεί και απορίες ως προς την πραγματική της φύση: α) είναι μια κανονική αγγελία και η "νοικοκυρά νησιώτισσα"ως οικονόμος είναι το νέο trend για τους πλούσιους του Πανοράματος; Ξοφλήσανε οι Φιλιππινέζες; (εδώ στο Ντεπώ που να τα μάθουμε τα νέα;), β) είναι μια συγκεκαλυμμένη σεξουαλική διαστροφή που περιλαμβάνει το άτεκνο ζευγάρι και τη "νοικοκυρά νησιώτισσα" (που μπορεί να είναι και φοιτήτρια), ίσως-ίσως και τη μαγείρισσα; ή γ) κάποιο κρυπτογραφημένο μήνυμα των Τούρκων που εποφθαλμιούν (φυσικά!) την ακριτική μας Λέσβο;;;

Όπως και να 'χει η αγγελία είναι όλα τα λεφτά και απ' τη μεριά μου εύχομαι στο ζευγάρι απ' το Πανόραμα να βρει αυτό ακριβώς που ψάχνει (δύσκολα τα πράγματα στην αγορά εργασίας, αν δεν είσαι μορφωμένος ούτε για οικονόμο δε σε παίρνουν)...

---------------------------------------------------------------------------

Με την ευκαιρία θυμήθηκα κι έναν τρομερό δίσκο που είχε βγάλει ο Μιχάλης Σιγανίδης πριν από χρόνια με τίτλο "Μικρές Αγγελίες". Αξίζει να τον ανακαλύψει κανείς! ΕΔΩ ένα μικρό δείγμα.

Να 'μαι πάλι εδώ

Έχει κάμποσο καιρό που ψιλο-εξαφανίστηκα, αφού ο χρόνος μου ήταν ιδιαίτερα περιορισμένος και τα κέφια μου μπλε σκούρα. Όμως μου αρέσει εδώ, και ως εκ τούτου να 'μαι πάλι…

Τα blogs φυσικά δεν έχουν ειδησεογραφικό χαρακτήρα, αλλά συνήθως εκφράζουν απλά τις εκάστοτε διαθέσεις/ απόψεις / εμπειρίες κ.λπ. του κατόχου ή των κατόχων τους. Παρόλα αυτά αισθανόμουν αρκετά παράξενα όταν όλο αυτό τον καιρό (κι ενώ πολλά και σημαντικά συνέβαιναν από κάθε άποψη) το μόνο που φαινομενικά είχα να εκφράσω εγώ για όλα αυτά ήταν η "διαδικτυακή μου μελαγχολία"… Φυσικά καθόλου έτσι δεν ήταν, αλλά αφού έτσι φαινόταν το ίδιο δεν κάνει;

Τέλος πάντων, παρά τους αρκετούς προβληματισμούς που έχω και που αισθάνομαι πως αφορούν πολλούς απ' τους φίλους συν-bloggers δεν επεκτείνομαι επί του θέματος. Επειδή μάλιστα απ' ότι διαπιστώνω στα τελευταία μου μηνύματα υπήρξα αρκετά γκρινιάρης λέω να ξορκίσω αυτή την κακή διάθεση μ' ένα εφηβικής οργής (και ουσιαστικής ορμής) τραγούδι που μπορείτε να κατεβάσετε από ΕΔΩ.

Και συνεχίζουμε...

Διαδικτυακή μελαγχολία

Ωχ, όχι..! Λες και δεν είναι αρκετά τα προβλήματα του φυσικού κόσμου που έχω να αντιμετωπίσω, πρέπει τώρα να φορτωθώ και αυτά του ψηφιακού…

Κάτι πάει στραβά… Κι ενώ στην πραγματικότητα ο αγώνας κόντρα στη μελαγχολία μου φαίνεται να με βρίσκει (στην παρούσα φάση τουλάχιστον) νικητή στα σημεία, στις διαδικτυακές μου μάχες βρίσκομαι συνεχώς ξαπλωμένος και με ματωμένη μύτη…

Δε ξέρω τι φταίει ακριβώς… Ενώ είναι πολλά αυτά που θέλω να πω, δυσκολεύομαι να γράψω έστω και την παραμικρή πρόταση. Κάτι με αποτρέπει… Κυρίως γι’ αυτά που έχουν σημασία… Κι όταν το κάνω πάντα μου φαίνεται κάτι λειψό, κάτι μισερό. Από την άλλη, ακόμα γουστάρω πολύ να διαβάζω τα κείμενα στα blog των φίλων μου και τις συζητήσεις που γίνονται, αλλά σπανίως συμμετέχω. Προς τι όλα αυτά; Δε ξέρω… Από τεμπελιά μήπως; Δε θα ήταν καθόλου πρωτότυπο, αλλά μάλλον όχι..! Τότε;

Ως ένα σημείο θα έλεγα ότι ευθύνεται η τεχνολογική μου αναπηρία. Είναι η αργή σύνδεση (ναι, πρέπει να την αλλάξω κάποτε, αλλά προς το παρόν είναι αδύνατο), είναι και το γέρικο κομπιούτερ, που έχω εδώ στο σπίτι και όλο κολλάει, που με αποκλείουν από τις περισσότερες δραστηριότητες (ιδίως τις οπτικοακουστικές, αλλά όχι μόνο) του διαδικτύου. Ίσως η αποχή για ένα διάστημα θα ήταν η προτιμότερη λύση, αλλά υπάρχει και κάποια εξάρτηση στη μέση. Όπως και να ‘χει, έχω την αίσθηση ότι αυτή η τεχνολογική αναπηρία προκαλεί και μια ανάλογη επικοινωνιακή, και εν τέλει συναισθηματική, αναπηρία.

Υπερβάλλω κάπως… Νομίζω ότι κάτι άλλο είναι αυτό που φταίει στ’ αλήθεια. Αυτό που με τριβελίζει τόσα χρόνια, που βρίσκεται μέσα μου και δε μ’ αφήνει να ολοκληρώσω τίποτα… Κάτι που προσπαθεί να πείσει για τη ματαιότητά της κάθε μου λέξης, της κάθε μου πράξης και που με διώχνει από παντ…

Ωχ, τι ανούσιες φλυαρίες… Κανέναν δεν αφορούν όλα αυτά. Μου φαίνεται ότι απλώς προσπαθώ απελπισμένα να ολοκληρώσω ένα, έστω, κείμενο προτού προλάβει κι αλλάξει ένας ακόμα καταραμένος αριθμός..! Ας είναι…

Περί υποτιτλισμών ο λόγος

Λέω να γκρινιάξω λίγο σήμερα.

Προσπαθώ τον τελευταίο καιρό να αναπληρώσω τα κενά απ' όλες τις ταινίες που δεν είδα τον χειμώνα. Έτσι παρακολούθησα χθες σε κάποιο θερινό το Ζωή σαν Τριαντάφυλλο του Olivier Dahan, μια ταινία που η ιστορία της βασίζεται στη ζωή της μεγάλης γαλλίδας τραγουδίστριας Edith Piaf. Όπως είναι φυσικό (για μια ταινία με τέτοιο θέμα) τα τραγούδια που ακούγονταν και πολλά ήταν και οργανικά δεμένα με την ουσία του έργου. Και κάπου εκεί αρχίζει το πρόβλημα: ΔΕΝ ξέρω Γαλλικά!

Επειδή λοιπόν δεν ξέρω Γαλλικά (ντροπή μου!) περιμένω απ' τον καλό κύριο ή την καλή κυρία που έχει αναλάβει την επιμέλεια υποτιτλισμού της ταινίας να με διαφωτίσει. Αμ δε! Όλα τα τραγούδια της ταινίας παρέμειναν αμετάφραστα εκτός από ένα, που για κάποιον λόγο μεταφράστηκαν δυό-τρεις στίχοι του μόνο, και το τελευταίο που μέχρι και η υποτιτλίστρια κατάλαβε (επιτέλους) πόσο κρίσιμο ήταν για την πλοκή... Έκρινε δηλαδή και αποφάσισε μόνη της για ποιά τραγούδια είναι χρήσιμη η κατανόηση της σημασίας τους και για ποιά όχι.

Ομολογώ ότι δε γνωρίζω υπό ποιές συνθήκες δουλεύουν αυτοί οι άνθρωποι και επιπλέον αναγνωρίζω πόσο δύσκολη δουλειά είναι η μετάφραση των στίχων. Όμως επειδή υπάρχουν περιπτώσεις που φαίνεται να γίνεται μεγαλύτερη προσπάθεια από άλλες, έχω φτάσει στο συμπέρασμα ότι είναι θέμα ευσυνειδησίας του κάθε επαγγελματία. Για παράδειγμα στο The Wall του Allan Parker έχω δει δύο διαφορετικές βερσιόν με ελληνικούς υπότιτλους: στη μία υπήρχε μετάφραση των τραγουδιών και στη δεύτερη όχι. Φυσικά η μετάφραση δε διεκδικούσε ποιητικό βραβείο και μερικές φορές μπορεί να γινόταν αστεία, αλλά για κάποιον που δεν ήξερε αγγλικά ή δεν ήταν εξοικειωμένος με το έργο εν γένει ήταν μια πολύ καλή βοήθεια. Εξάλλου αν δεν υποτιτλίσει κανείς τα τραγούδια στο The Wall τι θα υποτιτλίσει? Τις δέκα αράδες διαλόγου?

Τέλος πάντων, οπωσδήποτε ακόμα κι ο χειρότερος υποτιτλισμός είναι προτιμότερος απ' τις μεταγλωττίσεις (μπρρρ) που επιλέγουν αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. Άφήστε που εάν γνωρίζεις και τη γλώσσα ρίχνεις και πολύ γέλιο με τις γκάφες!
(Θυμάμαι στο Small Time Crooks, όταν μπροστά από έναν πίνακα ο Hugh Grant ρωτάει τον Woody Allen και τη γυναίκα του αν αντιλαμβάνονται τη διαφορά μεταξύ ενός Τιντορέτο και ενός προηγούμενου πίνακα που είχαν δει, ο Woody απαντάει με σιγουριά ότι η διαφορά βρίσκεται στο κάδρο (frame)! κάνοντας μάλιστα και την χαρακτηριστική κίνηση με τα χέρια του. O τύπος όμως που έκανε τον υποτιτλισμό για κάποιον, ανεξήγητο, λόγο πληροφορούσε όσους δε γνωρίζαν αγγλικά ότι ο Woody εντόπιζε την διαφορά των δύο πινάκων στην φλόγα (flame)!!! Τι να πει κανείς...)

Υ.Γ. Η γελοιογραφία είναι γι' άλλη μια φορά απ' το cartoonstock.com.

Κωμικοί

Είχα πετύχει πριν κάμποσο καιρό σε μια μεταμεσονύχτια προβολή στην τηλεόραση την κωμωδία του Blake Edwards "Micki And Maude" με τον "τεράστιο" Dudley Moore. Ξαναείδα την ταινία μέχρι το ξημέρωμα, κι ας την διακόπτανε βάναυσα κάθε τρεις και λίγο για να βάλουν telemarketing... Όλο το βράδυ καθόμουν και γελούσα μόνος μου μέχρι δακρύων με τις περιπέτειες του ερωτύλου, αλλά καλοσυνάτου, ήρωα που παντρεύτηκε ταυτόχρονα δύο διαφορετικές γυναίκες! Μόλις τελείωσε η ταινία με κυρίευσε ένα πολύ παράξενο συναίσθημα: ένοιωθα σχεδόν ευγνωμοσύνη για αυτό που είχα πάρει, τόσο απέναντι στον Dudley, όσο και απέναντι στον γερο-Edwards, αλλά και μια θλίψη για το ότι ο ένας είχε ήδη πεθάνει κι ο άλλος είναι τώρα πια γέρος και παροπλισμένος (έκανε βέβαια τελευταία ένα ξεκαρδιστικό πέρασμα απ' τα Oscars όπου παρέλαβε το τιμητικό του βραβείο διασχίζοντας τη σκηνή πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι!).

Γενικότερα έχω ένα μεγάλο κόλλημα με τους κωμικούς ηθοποιούς! Δε μπορώ να τους βλέπω στις ταινίες να υποφέρουν και πολύ περισσότερο δε μπορώ να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι μπορεί κι αυτοί κάποτε να πεθαίνουν (λες και δεν είναι άνθρωποι...). Όλη αυτή η ενεργητικότητα που βγάζουν στην οθόνη ή στη σκηνή και η ευφορία που προκαλούν σε τόσο κόσμο μ' έχουν πείσει ότι τους αξίζει τουλάχιστον η αιωνιότητα...
Με συγκινεί αυτή η τόσο ξεχωριστή σχέση που δημιουργείται μεταξύ αυτών και του κοινού. Μια σχέση με τόσο έντονη ζεστασιά και οικειότητα που νοιώθει κανείς μόνο για πολύ κοντινούς του ανθρώπους. Προσωπικά σφίγγεται η καρδιά μου όταν βλέπω στις ταινίες τον Robin Williams να υποφέρει, ή τον Charlie Chaplin να δεινοπαθεί. Στις ταινίες δε, που ο Βέγγος καταλήγει μόνος του, έχοντας χάσει γι' άλλη μια φορά το κορίτσι, ο χαρακτηριστικός του κλαυσίγελος στο τέλος μοιάζει να ακυρώνει όλη την προηγούμενη κωμωδία και κάνει τον θεατή να μελαγχολεί επικίνδυνα...

Υπερβολές θα πει κανείς. Ίσως... Δεν είμαι κι εγώ πλέον σίγουρος τι ακριβώς ήθελα να γράψω, ούτε αν έχω κι άλλα να πω. Νομίζω ότι ήθελα μόνο ν' αφιερώσω ένα, αδέξιο έστω, κείμενο στους κωμικούς που αγάπησα...

Αργεντινή- Βραζιλία

Αυτά είναι τα ωραία...

Ένας οποιοσδήποτε αγώνας μεταξύ των δύο συγκεκριμένων ομάδων είναι πάντοτε συναρπαστικός. Όταν αυτός ο αγώνας τυγχάνει να είναι και ο τελικός του Copa America τότε απλά έχουμε να κάνουμε με μια άχαστη ποδοσφαιρική συγκυρία! (Ευτυχώς που κάποιος θεός του ποδοσφαίρου μερίμνησε να γίνει ο τελικός σχετικά νωρίς για να μη ταλαιπωρούμαστε και μεις οι ευρωπαίοι φίλοι του λατινοαμερικάνικου ποδοσφαίρου!)

Το Copa America είναι ένας απ' τους λόγους που πρωταγάπησα το ποδόσφαιρο: μια διοργάνωση όπου παίζουν οι, κατά κανόνα, πιο εντυπωσιακοί παίκτες του κόσμου απαγκιστρωμένοι απ' τις σκοπιμότητες και τις τακτικές του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, αποδίδοντας ένα απίστευτα εντυπωσιακό θέαμα που μπορεί πολλές φορές να σου κόψει την ανάσα. Ακόμα και αν το φετινό μέχρι στιμής υπήρξε μάλλον ανιαρό, είναι σίγουρο ότι ο τελικός θα έρθει να μας αποζημιώσει...

Βέβαια, ακόμα κι εμείς οι Αργεντινόφιλοι θα επιθυμούσαμε να κατέβαινε οι Βραζιλία με όλα της τα αστέρια (λείπουν Ροναλντίνο, Κακά κ.α.) αλλά ακόμα κι έτσι οι Ρομπίνιο, Ζούλιο Μπαπτίστα και οι άλλοι δεν θα είναι εύκολοι αντίπαλοι για τον Ρικέλμε και την παρέα του. Και μιας που έφτασε ο λόγος στον Ρικέλμε, αξίζει να πούμε ότι από τους τόσους επίδοξους διαδόχους του Ντιεγκίτο (η μόνιμη εμμονή των Αργεντίνων), αυτός είναι ο μοναδικός που αξίζει να φοράει το 10 στην πλάτη...

Αλήθεια, εσείς ποιούς συμπαθείτε περισσότερο?

Χαλάρωμα...

...επιτέλους!

Οι τελευταίοι μήνες υπήρξαν για μένα ιδιαίτερα απαιτητικοί, κουραστικοί και, θέλω να πιστεύω, δημιουργικοί. Ιδιαιτέρως δε τις τελευταίες 2-3 βδομάδες ήμουν σε φάση τρέχω και δε φτάνω. Ως εκ τούτου, η αποχή μου τόσο από το blog μου όσο κι απ' τα blog των διαδικτυακών μου φίλων (έχασα δυστυχώς πολλά επεισόδια) ήταν επιβεβλημένη. Όπως επιβεβλημένη ήταν κι η απουσία μου από τις συναυλίες των Tull στη χώρα μας, που τόσο ήθελα να τιμήσω. Σταματάω όμως να γκρινιάζω μιας και οι λόγοι του "τρεξίματος" ήταν στην πλειοψηφία τους ευχάριστοι.

Τώρα λοιπόν ξεμπέρδεψα και για τον επόμενο 1-1,5 μήνα θα είμαι χαλαρός. Όχι με την έννοια της (ψευτό)σαλονικιώτικης, λαζοπούλειας χαλλλαρότητας , αλλά αντίθετα με αυτή μιας ενεργητικής, αναζωογονητικής ξεκούρασης. Και πάντως χωρίς διακοπές, αφού τα περισσότερα ταξίδια, και δη τα καλοκαιρινά, περισσότερο με εκνευρίζουν παρά μ' ευχαριστούν. Έτσι προβλέπεται άλλο ένα καλοκαίρι στην πόλη, παρέα με φίλους, με κορίτσια (ένα συγκεκριμένα!), πολλές παγωμένες μπύρες, κάνα θερινό ενίοτε και πολλά, πολλά ταξίδια μόνο στη φαντασία (εξού και οι φωτογραφίες). Καλώς σας (ξανά)βρίσκω!!!

Boomstate

Ωραιότατο συγκρότημα από τη Θεσσαλονίκη! Ο πρώτος δίσκος τους κυκλοφόρησε πριν από κάνα μήνα. Waiting Out There, έτσι λέγεται.

Αντιγράφω απ' το δελτίο τύπου της κυκλοφορίας του άλμπουμ :

Οι Boomstate είναι από τους πρωτοπόρους της εγχώριας πειραματικής avantgarde, post modern σκηνής. Ξεκίνησαν πειραματιζόμενοι με άγνωστους για την εποχή ήχους και στυλ. Ακροβατώντας ανάμεσα σε μουσικά είδη και αλλάζοντας διάθεση και ήχο κατά βούληση κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα παράξενο και ταυτόχρονα πανέμορφο μουσικό σύμπαν....όπως συμβαίνει πάντα όμως, η πειραματική τους διάθεση και ο χαρακτήρας της μουσικής τους είχαν το τιμημα τους....παρά την σχεδόν δεκαετή παρουσια τους δεν κατάφεραν να κυκλοφορήσουν κάποια ολοκληρωμένη δουλειά.......εώς τώρα!!!

Σήμερα, πολύ πιο ώριμοι και ολοκληρωμένοι συνθετικά, ενορχηστρωτικά και εκτελεστικά οι Boomstate παρουσιάζουν το πρώτο τους άλμπουμ. Οι διαφορετικές, προσωπικές επιρροές και προσεγγίσεις δημιουργoύν ένα "φρέσκο", προσωπικό ήχο, μελωδικό αλλά ταυτόχρονα αιχμηρό, λιτό αλλά την ίδια στιγμή πολυδιάστατο που ολοκληρώνεται με μια "ιδιαίτερη", πότε σκοτεινή και πότε αισιόδοξη, στιχουργική προσέγγιση.....

Mετά από 10 μήνες προετοιμασίας και ηχογράφησης σας παρουσιάζουμε το πρώτο άλμπουμ των Boomstate "Waiting Out There"


Για όποιον ενδιαφέρεται να πάρει μια ιδέα απ' τη μουσική τους ας επισκεφτεί τη σελίδα τους, εδώ!

20 χρόνια πριν...

Βγαίνω από τη νιρβάνα της εξεταστικής για την επέτειο μιας αγαπημένης. Οι περισσότερες επέτειοι δε μου λένε συνήθως πολλά πράγματα. Η σημερινή όμως είναι αλλιώς. Σαν σήμερα πριν από 20 χρόνια έγινε ο τελικός του Ευρωμπάσκετ του '87!

Κοντεύω τα 26 (25 λέει ο blogger κι αφού με συμφέρει, δεν το αμφισβητώ) κι αισθάνομαι ήδη σαν το Διακογιάννη. Θυμάμαι μόνο τα παλιά και με τα παλιά συγκινούμαι.
Τις κατακτήσεις των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ του 2004 και 2005 αντίστοιχα τις παρακολούθησα και τις χάρηκα. Σήμερα σχεδόν τις έχω ξεχάσει. Το ευρωμπάσκετ του '87 όμως το θυμάμαι σαν να έγινε χθες! Κι ας ήμουν μόλις 6 χρονών (νήπια πήγαινα). Θυμάμαι σαν τώρα να κάθομαι από το απόγευμα με τον πατέρα μου στο σαλόνι του παλιού μας σπιτιού περιμένοντας το σπουδαίο γεγονός. Θυμάμαι ένα σωρό πράγματα από κείνο το βράδυ: Τα γεμάτα ένταση πρόσωπα των παικτών, την αγωνία που ήταν διάχυτη στην ατμόσφαιρα, τη φωνή του Συρίγου, το Final Countdown, τους πελαργούς στην οθόνη που μετρούσαν τα φάουλ, ακόμα και τη διαφήμιση του nescafe που έπαιζε στα διαλείμματα.

Όλα αυτά δεν είναι μνήμες από τα μετέπειτα αφιερώματα ούτε από τα DVD που αγόρασα πέρσι. Για την ακρίβεια αυτά δε μου λένε τίποτα τώρα. Μου αρκούν αυτά τα, ολίγα, στιγμιότυπα που τυπώθηκαν τότε μέσα μου βαθιά...

Δεν είναι αθλητικό το θέμα ούτε, φυσικά, εθνικό. Η εικόνα του μικροσκοπικού (μπροστά στον Τσατσένκο εννοείται) Γκάλη να ίπταται στον αέρα για δε ξέρω κι εγώ πόσα δευτερόλεπτα με τριπλό σπάσιμο της μέσης και να πετυχαίνει το ένα καλάθι μετά το άλλο είναι θέμα κυρίως αισθητικό. Δε χρειάζεται να είναι κανείς παραπάνω από 6 χρόνων για αντιληφθεί τη μοναδικότητα τόσο του ανδρός όσο και της συγκυρίας. (Μπορεί ως ηρακλειδεύς να αισθάνομαι άσχημα που δε πρόλαβα τον Χατζηπαναγή, νοιώθω όμως ευλογημένος που είχα την τεράστια τύχη να παρακολουθήσω κάποιες απ' τις παραστάσεις του έτερου καλλιτέχνη του ελληνικού αθλητισμού.) Και βέβαια πάνω απ' όλα η επικράτηση μιας ομάδας, που στο προηγούμενο ευρωμπάσκετ δεν είχε καν προκριθεί, απέναντι σε θηρία όπως η Γιουγκοσλαβία και η Σοβιετική Ένωση ήταν για μένα η πρώτη επαφή με την ιδιαίτερα προσφιλή μου από κει και πέρα ιστορία του Δαβίδ με το Γολιάθ.

Μια από τις συνήθεις συμβατικότητες που λέγονται για κείνη την επιτυχία, είναι ότι "ανάγκασε" όλα τα παιδιά να βγούνε την άλλη μέρα στους δρόμους χτυπώντας την πορτοκαλί μπάλα με τα σπυράκια.

Συμβατικότητα, ξε-συμβατικότητα αυτή είναι η αλήθεια! Ήμουν κι εγώ ένα από κείνα τα παιδιά που αγάπησαν το μπάσκετ εν μία νυκτί (έστω δύο, αν βάλουμε και το Ζάγκρεμπ). Τα επόμενα χρόνια θα με βρίσκανε, να παρακολουθώ μανιωδώς μπάσκετ, να ξεροσταλιάζω με τις ώρες στις μπασκέτες του Ποσειδώνιου, να γεμίζω τους τοίχους του δωματίου μου με αφίσες παικτών και να αγοράζω φανατικά το θρυλικό εβδομαδιαίο περιοδικό Τρίποντο από την πρώτη (σχεδόν) μέρα της κυκλοφορίας του μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας '90 (ακόμα έχω κρατημένα τα τεύχη, να δω τι θα τα κάνω...).

Κι αν τελικά δεν έγινα ποτέ το τριάρι που ονειρευόμουν (ούτε πλησίασα καν), κι αν δεν έμοιασα, ούτε στο νυχάκι του, στον Φάνη Χριστοδούλου που θαύμαζα, κι αν τώρα έχω να πιάσω μπάλα κάτι χρόνια, τι σημασία έχει; Αν μας έμαθε κάτι εκείνη η θρυλική ομάδα του '87 είναι να δουλεύουμε σκληρά και να πολεμάμε για αυτό που αγαπάμε πραγματικά. Κι εγώ ελπίζω ότι βρίσκομαι στο σωστό δρόμο.

Supertramp

Οι Supertramp δεν υπήρξαν ποτέ αγαπημένο μου συγκρότημα, για την ακρίβεια ξέρω ελάχιστα γι' αυτούς και δεν έχω αγοράσει ποτέ δίσκο τους. Πιθανότατα δεν θα τους ήξερα καν εάν δεν είχα ακούσει στο ραδιόφωνο πριν μερικά χρόνια ένα πολύ όμορφο τραγουδάκι τους που μ' έβαλε σε διαδικασία ψαξίματος. Βρήκα κάποια πράγματα αλλά μέχρις εκεί. Μέχρι σήμερα δεν μπορώ να πω ότι έχω πλήρη εικόνα του έργου τους και ομολογώ ότι η αισθητική τους με ξενίζει κάπως...
...αλλά αυτό που ξέρω στα σίγουρα είναι ένα: τα τραγούδια τους (αυτά που γνωρίζω τουλάχιστον) μου αρέσουν και τα ακούω συχνά. Γιατί πάνω απ' όλα έχουν την ιδιότητα, για ανεξήγητους λόγους, να μου φτιάχνουν πάντοτε το κέφι όταν είμαι στις μαύρες μου (όπως είμαι τις τελευταίες μέρες λόγω κακού ύπνου μάλλον). Λίγο είναι αυτό;

1 , 2 , 3

Υ.Γ. Δε θα μπορούσα να ξεχάσω τον Σωτήρη Μουστάκα, αλλά δεν τα πάω καθόλου καλά με τις νεκρολογίες. Θα αναφερθώ εκτενέστερα κάποια άλλη στιγμή.

Some Song

Lost Movies Classics

Διαβάζω σήμερα σε διάφορα sites για τη συνέντευξη τύπου που έδωσε ο Martin Scorsese στις Κάννες με αφορμή την δημιουργία ενός μη-κερδοσκοπικού Ιδρύματος για τον Παγκόσμιο Κινηματογράφο (World Cinema Foundation) με σκοπό την οικονομική ενίσχυση για την αποκατάσταση και την προώθηση παραγνωρισμένων ή "χαμένων" ταινιών απ' όλο τον κόσμο.

Είναι μάλλον περιττό να πω εγώ πόσο σημαντική είναι κάθε τέτοια προσπάθεια για τη διάσωση της κινηματογραφικής "πολιτισμικής κληρονομιάς" τόσο στις ΗΠΑ όσο και σε ολόκληρο τον κόσμο. Πολύ περισσότερο δε όταν αυτή η προσπάθεια έχει να κάνει με ταινίες που δεν έχουν τύχει ευρείας εμπορικής ή καλλιτεχνικής επιτυχίας κάτι που κάνει τη "διάσωσή" τους σημαντικότατη και σαφώς πιο δύσκολη αποστολή.

Με αφορμή πάντως αυτό το γεγονός θυμήθηκα κάτι άλλο: μια λίστα που είχα βρει πριν λίγο καιρό στο διαδίκτυο (είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό Observer) με τις πενήντα πιο παραγνωρισμένες ταινίες (σύμφωνα με την άποψη αυτών που τις ψήφισαν τουλάχιστον...). 50 Lost Movie Classics, όπως είναι ο τίτλος του άρθρου. Κάποιες απ' τις επιλογές ίσως είναι λίγο υπερβολικές, αλλά η ουσία βρίσκεται κυρίως στο ότι οι περισσότερες απ' τις ταινίες αυτές είναι μάλλον ξεχασμένες σήμερα και μερικές είναι και σχετικά δύσκολο να βρεθούν. Ευτυχώς οι νέες τεχνολογίες και η τάση για ψηφιοποίηση όλο και περισσότερων ταινιών, καθώς και το ηλεκτρονικό εμπόριο δίνει μια τεράστια ευκολία σε όποιον ενδιαφέρεται να βρίσκει τέτοιου είδους ταινίες. (Παρεμπιπτόντως να πω ότι το "Ace In The Hole" του Billy WIlder με τον Kirk Douglas αναμένεται κυκλοφορήσει το καλοκαίρι σε DVD και VHS για πρώτη φορά!!!)

Με συγκινούν αυτές οι "χαμένες" ταινίες... Ταινίες που έχουν αγαπηθεί αλλά δε μπορούν να βρεθούν πουθενά. Ταινίες που δε προβάλλονται στις αίθουσες ποτέ, αλλά ούτε κυκλοφορούν σε DVD. Παλιές ταινίες που έχουν ξεχαστεί, σχεδόν, απ' όλους και βέβαια πάμπολλες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου που αποτελούν μία, τραγική, κατηγορία από μόνες τους...

Αφιερωμένο εξαιρετικά!

May God bless and keep you always,
May your wishes all come true,
May you always do for others
And let others do for you.
May you build a ladder to the stars
And climb on every rung,
May you stay forever young,
Forever young, forever young,
May you stay forever young.

May you grow up to be righteous,
May you grow up to be true,
May you always know the truth
And see the lights surrounding you.
May you always be courageous,
Stand upright and be strong,
May you stay forever young,
Forever young, forever young,
May you stay forever young.

May your hands always be busy,
May your feet always be swift,
May you have a strong foundation
When the winds of changes shift.
May your heart always be joyful,
May your song always be sung,
May you stay forever young,
Forever young, forever young,
May you stay forever young.


Another version

Απεργία δημοσιογράφων? Μπορώ να έχω μία και αύριο?

Σπανίως βλέπω ταινίες στην τηλεόραση. Για τους προφανείς λόγους: οι ενοχλητικές διακοπές για διαφημίσεις και όχι μόνο, ο δεσμευτικός (μόνο για τους τηλεθεατές) χρόνος των προβολών και οι πρώτες πρωινές (sic) ώρες στις οποίες συνήθως εξορίζονται οι καλύτερες ταινίες. Από την άλλη όμως εδώ και πολλά χρόνια παρακολουθώ με μεγάλη προσοχή τα εβδομαδιαία προγράμματα της TV και προγραμματίζω να γράψω στο βίντεο (παλαιολιθικός όπως πάντα, να δω πότε θα πάρω ένα DVD-Recorder...) όποια ταινία με ενδιαφέρει.

Για σήμερα σύμφωνα με το πρόγραμμα η ετ1 υποτίθεται ότι είχε προγραμματήσει την ταινία του Δήμου Αβδελιώδη "Η Νίκη της Σαμοθράκης" που δεν έχω δει και η Νετ θα έβαζε το αγαπημένο και όχι τόσο πολυ-ιδωμένο "Junior Bonner" με τον ανεπανάληπτο Steve McQ.
Περιττό να πω ότι αυτό το πρόγραμμα τινάχτηκε στον αέρα από την απεργία των δημοσιογράφων. Ουδέν κακό αμιγές καλού όμως. Αντί για την ταινία του Αβδελιώδη εμφανίστηκαν εντελώς αναπάντεχα στην μικρή μου, από κάθε άποψη, οθόνη διαδοχικά δύο από τις αγαπημένες μου ταινίες: πρώτα η "Rebecca" (1940) του Alfred Hitchcock με τον Laurence Olivier, την Joan Fontaine και φυσικά την Judith Anderson στο ρόλο της μοχθηρής Mrs. Danvers κι αμέσως μετά η απίστευτη ταινία (όσες φορές κι αν τη δω δεν είναι αρκετές) του Jean Luc Godard, "Pierrot Le Fou" (1965) με τον Jean Paul Belmondo (φυσικά!) και την Anna Karina (φυσικά!).

Κι εγώ δεν θυμάμαι αν έχει ξανατύχει να προβληθούν στην ελληνική τηλεόραση σε ώρες υψηλής θεαματικότητας δύο ταινίες τέτοιου βεληνεκούς. Δεν ξέρω πόσοι τελικά τις παρακολούθησαν, αλλά ξέρω πολύ καλά ότι εγώ το καταφχαριστήθηκα. Και γι' αυτό λέω, με αρκετή δόση κακεντρέχειας είν' η αλήθεια, ότι εάν είναι να προβάλλονται τέτοιες ταινίες, σε τέτοιες ανθρώπινες ώρες, θα ήταν πολύ ευχάριστο εάν οι δημοσιογράφοι αποφάσιζαν να συνεχίσουν την αποχή τους και πέρα των καθορισμένων απεργιών και να μας αδειάσουν τη γωνιά μια και καλή απ' την τηλεόραση. Πιστεύω ότι πολύς κόσμος θα το απολάμβανε το ίδιο με μένα!

Υ.Γ. Ξενέρωσα λίγο που δεν προβλήθηκε το "Junior Bonner" (ανάθεμα κι αν κατάλαβα γιατί), αλλά ας μην είμαστε αχάριστοι. Έτσι κι αλλιώς είχα αποφασίσει αργά ή γρήγορα να το παραγγείλω σε DVD...

Ayrton Senna

13 χρόνια πέρασαν κιόλας από εκείνη την καταραμένη Πρωτομαγιά...

...αλλά ποτέ δε νομίζω ότι θα μπορέσω να ξεχάσω εκείνον τον περίεργο βραζιλιάνο με τη θλίψη στα μάτια και το πρασινο-κίτρινο, στα χρώματα της πατρίδας του, κράνος...

Μα πως είναι δυνατόν να σε σκοτώνει αυτό που αγαπάς περισσότερο απ' όλα?
Ή μήπως αυτός ακριβώς είναι ο τρόπος που πρέπει να γίνεται κάτι τέτοιο..?

"Isn't it grand to be playing to the stand, dead or alive"
The Chequered Flag

Jethro Tull

Εδώ και τόσες μέρες που έχω μάθει ότι θα (ξανά)παίξουν οι Jethro Tull στην Ελλάδα, προσπαθώ να καταλάβω τους λόγους που κάτι τέτοιο δεν μου προκαλεί κανέναν ενθουσιασμό. Δεν τους έχω δα παρακολουθήσει live τόσες φορές που να τους βαρέθηκα κιόλας κι ούτε φυσικά έχουν σταματήσει να αποτελούν το αγαπημένο μου συγκρότημα ever. Τότε τι;

Δεν ξέρω, αλλά μάλλον αισθάνομαι κάποιου είδους θλίψη για το ότι παίζουν ακόμα... Δε νομίζω ότι μπορώ να αντιληφθώ εύκολα τους λόγους που ωθούν μια μπάντα, της οποίας η περίοδος ακμής έχει λήξει κάπου γύρω στο 1979, να συνεχίζει τις ζωντανές εμφανίσεις σε τόσο εντατικούς ρυθμούς. Μόνο στην Ελλάδα θα δώσουν 4 συναυλίες σε 4 διαφορετικές πόλεις! Και να φανταστεί κανείς ότι το ελληνικό κοινό μόνο με σεβασμό δεν τους έχει φερθεί στο παρελθόν (μπορεί να είμαι υπερβολικός αλλά όταν σου ζητάει αυτός για τον οποίον υποτίθεται έχεις έρθει να μην καπνίζεις και τον γράφεις κανονικότατα, μάλλον κάτι δεν πάει καλά...).
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι στα μάτια μου είναι κάπως δυσάρεστο να παρακολουθώ μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της rock σκηνής να προσπαθεί να αναπαράγει τον προ τριακονταετίας, τουλάχιστον, εαυτό του, προς τέρψιν κάποιου "διεστραμμένου" κοινού. Από τη στιγμή μάλιστα που στην πραγματικότητα η μουσική από μόνη της αρκεί και με το παραπάνω. Τρανή απόδειξη οι συναυλίες που έδωσε στη χώρα μας ο Ian Anderson με συμφωνική ορχήστρα και χωρίς τα περισσότερα από τα τερτίπια που "ωφείλει" να περιλαμβάνει μια rock συναυλία. Ο κόσμος μπορεί να ήταν σαφώς λιγότερος αλλά οι συναυλίες αξέχαστες!
Βέβαια ακόμα και με αυτούς τους προβληματισμούς και παρά το ότι η συναυλία πέφτει πάνω στην εξεταστική θα προσπαθήσω να πάω. Μάλλον θα προτιμήσω να κατέβω στην Αθήνα γιατί δεν έχει τύχει να παρακολουθήσω ποτέ συναυλία στον Λυκαβηττό και υποθέτω ότι θα είναι αρκετά καλύτερες οι συνθήκες από τη Μονή Λαζαριστών.

Για να πω την αλήθεια, πολλές φορές νοσταλγώ την, προ internet, εποχή όταν πρωτοανακάλυπτα τους Jethro Tull (γύρω στα 12-13) και ήξερα στην πραγματικότητα πολύ ελάχιστα στοιχεία γι' αυτούς. Μόλις είχα αγοράσει μια συλλογή που είχε εκδοθεί για τα 20η επέτειο του συγκροτήματος κι εκτός από τα πολύ γνωστά (Locomotive Breath, Aqualung, Too Old Too R'N'R'... κλπ) είχε και πολλά μελωδικά κυρίως τραγούδια με, αρκετά ασυνήθιστα για rock μπάντα όργανα όπως, φλάουτο και βιολί! Και κείνη η φωνή... Μου έκαναν όλα τρομερή εντύπωση γιατί ήταν τελείως διαφορετικά απ' οτιδήποτε είχα ακούσει ως τότε. Κι έτσι από τότε ξεκίνησα να συλλέγω τους, πάμπολλους, δίσκους τους αλλά και πληροφορίες, που οι περισσότερες απ' αυτές έμελλαν να αποδειχθούν λανθασμένες...
Οι φωτογραφίες στο εξώφυλλο του εν λόγω CD ήταν πολύ μικρές και δεν μπορούσα να καταλάβω πολλά πράγματα για τα πρόσωπα του συγκροτήματος. Αυτό το πρόβλημα λύθηκε γρήγορα όταν βρήκα μια VHS κασέτα με live τους από τη δεκαετία του '70. Αυτό ήταν! Η εικόνα του Ian Anderson με τα μακριά ξανθά μαλλιά και την απίστευτη σκηνική παρουσία μου καρφώθηκε τόσο πολύ στο μυαλό που ήμουν παντελώς ανίκανος να σκεφτώ ότι μετά από 25 και πλέον χρόνια θα έχει υποστεί τις αναπόφευκτες λαβωματιές του χρόνου. Πίστευα τότε με πάθος ότι ήταν σίγουρα κάποιο παράξενο και προπαντός αγέραστο ξωτικό που του άρεσε να παίζει τον αυλό του και να στέκει μόνιμα στο ένα του πόδι...
Όλη αυτή τη μυθολογία που είχα στήσει στο κεφάλι μου ερχόταν να επαληθεύσει και να μεγαλώσει ο, μέγας παραμυθάς, τύπος που είχε το δισκοπωλείο στη γειτονιά μου (δηλαδή δισκοπωλείο να 'χαμε να λέγαμε, είχε τους προσωπικούς του δίσκους, που ποτέ δε πούλαγε, βιτρίνα στο κατάστημα και είτε έκανε παραγγελία ότι του ζητούσαν οι πελάτες είτε, το συνηθέστερο, τους έγραφε πειρατικές κασέτες και αργότερα CD...), ο οποίος μου έλεγε με μεγάλη πειστικότητα διάφορες ανακριβέστατες ιστορίες (όπως π.χ. ότι ο Ian Anderson έχει εγκαταλείψει τα εγκόσμια κι έχει κλειστεί εδώ και πολλά χρόνια σ' έναν πύργο στη Σκωτία κλπ). Καλώς ή κακώς η περίοδος αυτή των ψεύτικων ιστοριών δεν κράτησε παραπάνω από λίγους μήνες. Όσο μου πήρε δηλαδή να ανακαλύψω ότι όχι μόνο ο Anderson δεν έχει αποσυρθεί σε κάποιον πύργο αλλά αντιθέτως είναι μια χαρά ενεργός κάνοντας συνεχώς συναυλίες και βγάζοντας μάλιστα κατά καιρούς και δίσκους με καινούριο υλικό. Το χειρότερο ήταν δε όταν ήρθα, μοιραία, αντιμέτωπος με την σύγχρονη πραγματικότητα κι έναν αγνώριστο Anderson: με πρόβλημα στη φωνή, χωρίς μαλλιά και κυρίως χωρίς καν εκείνη τη φλόγα στα μάτια που τον έκανε πάντοτε τόσο ξεχωριστό... Απογοήτευση!
Με τον καιρό απόκτησα την πλήρη δισκογραφία τους και έμαθα σχεδόν κάθε σημαντική και ασήμαντη πληροφορία για την καριέρα τους (και με τη βοήθεια του Internet φυσικά), τους είδα και live κάποιες φορές και μπόρεσα να εκτιμήσω σ' έναν πιο ρεαλιστικό βαθμό την αξία τους και την σπουδαιότητά τους.
Μόνο που αισθάνομαι να μου λείπει εκείνη η εποχή των ωραίων ψευδαισθήσεων και των μεγάλων μύθων, όταν τα πάντα δεν ήταν αυτονόητα κι εύκολα προσβάσιμα απ' τον καθένα... Και θα ήθελα στ' αλήθεια να βρίσκομαι κάπου στο Λονδίνο το 1968 όταν οι Jethro Tull άνοιγαν μια συναυλία των Pink Floyd...

Επειδή και το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι τέχνη!

Ο Μαραντόνα είναι ξανά εδώ!

Messi goal vs Getafe.

Είναι ασύλληπτο το πόσο μοιάζει η γκολάρα του 19χρόνου!!! Lionel Messi με αυτό που του αποδώθηκε ο τίτλος του καλύτερου γκολ του αιώνα. Βέβαια ο θεός το πέτυχε σε προ-ημιτελικό παγκοσμίου κυπέλλου απέναντι στη μισητή για τους Αργεντινούς, λόγω Φόκλαντς, Αγγλία, ενώ ο Messi απέναντι στην ταπεινή Χετάφε. Όπως και να 'χει, τα λόγια κι εδώ είναι περιττά:

Maradona... The best goal.

Παραθέτω επίσης ένα σχετικό (και με το χθεσινό μου post κατά ένα τρόπο) άρθρο του Χρήστου Σωτηρακόπουλου:

Η φαντασία διαφοροποιεί το μυαλό από το κομπιούτερ

Ο Λιονέλ Μέσι πήρε την μπάλα από τη σέντρα και πέρασε όποιον βρήκε στο διάβα του. Τι σημασία είχε αν αντίπαλος ήταν η Χετάφε; Για όποιον έβλεπε τη φάση, οι συνειρμοί ήταν άμεσοι. Μαραντόνα, Μουντιάλ 1986, Αγγλία.

Ο Ντιέγκο βέβαια αυτή την ενέργεια την έκανε... μηχανικά. Οπως το ξύρισμα ή το περπάτημα. Ιδιο γκολ έβαλε και στον ημιτελικό με το Βέλγιο. Αυτό δεν μειώνει την αξία του Μέσι. Είναι ο μοναδικός, άλλωστε, απ' όλη αυτή την στρατιά των... νέων Μαραντόνα που εμφανίστηκαν κατά καιρούς, που μπορεί να ζήσει με την ταμπέλα χωρίς να τον τσακίσει το βάρος. Και ήδη στη φετινή σεζόν ο νεαρός Αργεντινός έχει δώσει δείγματα παρόμοιας δεξιοτεχνίας σε πιο δύσκολες συνθήκες. Τελευταίο λεπτό στο ντέρμπι με τη Ρεάλ, ζητά την μπάλα, περνά όποιον βρίσκει και γλιτώνει την Μπάρτσα από την ήττα, ισοφαρίζοντας σε 3-3.

Ποιος είναι ο λόγος όμως να κάνουμε άτοπες συγκρίσεις; Και γιατί ο Μέσι να πρέπει να αποδεικνύει πως αξίζει να τον βάζουμε στην ίδια μοίρα με τον Μαραντόνα; Επειδή η ανθρώπινη φύση τρελαίνεται να εξομοιώνει. Είναι στο αίμα μας να ψάχνουμε για ομοιότητες, για διαφορές.

Πριν από σχεδόν δύο δεκαετίες, προτού κατακλυστεί η αγορά με παιχνίδια για κομπιούτερ, μου είχαν δώσει την ευκαιρία σε ένα σεμινάριο στο BBC να βάλω όποια στοιχεία ήθελα στον υπολογιστή, ζητώντας να διεξαχθεί μπροστά μου ένα φανταστικό ματς. Ηταν πρόκληση. Σκέφτηκα πολλή ώρα. Και πελάγωσα! Ηθελα να βάλω τα δεδομένα της Βραζιλίας του '70, της ομάδας του Πελέ, του Ζαϊρζίνιο, του Ριβελίνο και του Ζέρσον απέναντι στην Ουγγαρία του Πούσκας, του Χιντεγκούτι, του Τσίμπορ και του Κόκτσις.

Την ομάδα που μάγεψε για επτά χρόνια κάθε φίλαθλο, αλλά το 1954 έμεινε βασίλισσα χωρίς στέμμα, χάνοντας στον τελικό του Μουντιάλ. Η προσμονή ήταν μοναδική μέχρι που όλα ήταν έτοιμα. Είχα ήδη αρχίσει να σκέφτομαι το επόμενο ζευγάρι. Τη Ρεάλ του Ντι Στέφανο, του Πούσκας και του Χέντο των πέντε Κυπέλλων κόντρα στον Αγιαξ του Κρόιφ, του Χάαν, του Κάιζερ και του τόταλ φούτμπολ.

Και τότε έκανα πίσω. Θεώρησα πως δεν άξιζε τον κόπο. Γιατί αυτή είναι η διαφορά του ανθρώπινου εγκεφάλου από τον τελειότερο κομπιούτερ: η φαντασία! Εκεί που ταξιδεύει ο νους, δεν σε πάει καμία μηχανή. Τι να καταλάβει το κομπιούτερ από συναίσθημα την στιγμή που τα πάντα γι' αυτό είναι δεδομένα και λογική; Πώς να συλλάβει ένα μηχάνημα την καλλιτεχνική κίνηση του Μέσι ή του Ροναλντίνιο; Πώς να εγκλωβίσεις σε ένα κομπιούτερ την επινόηση του Πελέ να αφήσει την μπάλα από τη μία πλευρά και να φύγει από την άλλη με αντίπαλο τον Ουρουγουανό γκολκίπερ Μαζούρκεβιτς, δοκιμάζοντας να σημειώσει ένα γκολ βγαλμένο από τα παραμύθια; Πώς να αιχμαλωτίσει το άψυχο μηχάνημα την εικόνα του Μαραντόνα που πέρασε όποιον βρήκε στο Μεξικό από την άμυνα της εθνικής Αγγλίας; Πώς να δώσεις σε ένα αντικείμενο να μπει στο νόημα της ιδιοφυΐας του Κρόιφ, που πήγε ένα βήμα πιο μπροστά από τους κανονισμούς, εκτελώντας το ιστορικό πλέον πέναλτι με… πάσα; Τη σχεδόν χορογραφική ικανότητα του Μπεστ να περνάει ανάμεσα από τους αμυντικούς σαν αέρας;

Αυτή είναι η διαφορά του ανθρώπου. Η ικανότητα να δημιουργεί εικόνες, να κρατά αναμνήσεις, να μπολιάζει την ψυχή του με το όμορφο, να αντιλαμβάνεται τη μοναδικότητα, να ανακαλύπτει την τέχνη. Και το ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο είναι ακριβώς αυτό: Τέχνη. Είναι ένας πίνακας ζωγραφικής, που αποτελεί βάλσαμο για τα μάτια. Μία συμφωνία που χαϊδεύει τα αυτιά, ένα ποίημα που αγγίζει την ψυχή.
Ο κορυφαίος σκακιστής Κασπάροφ στην ιστορική κόντρα του το 1995 με το «τέλειο κομπιούτερ» μπόρεσε να νικήσει διότι είχε την ανθρώπινη αντίδραση και πανουργία. Θυσίαζε πιόνια για να φτάσει στον τελικό σκοπό του. Το μηχάνημα δεν ήταν ποτέ δυνατόν να κάνει κάτι ανάλογο! Λειτουργούσε μόνο με την ψυχρή λογική με την οποία ήταν τροφοδοτημένο.

Εκείνη η επικράτηση κράτησε για πάντα ανοιχτή την πόρτα της ελπίδας για το ανθρώπινο γένος. Γιατί κανένα πρόγραμμα κομπιούτερ, όσο προχωρημένο και να είναι, δεν πρόκειται ποτέ να αντιληφθεί τη διαφορά που προκαλεί η ανθρώπινη ευφυΐα. Και ποτέ κανένα κομπιούτερ δεν πρόκειται να αναλύσει την ανθρώπινη ψυχή. Γιατί στα άδυτά της κρύβεται ολόκληρος ωκεανός αισθημάτων, τον οποίο ένα ψυχρό μηχάνημα αδυνατεί να αποκωδικοποιήσει.

http://www.sport-fm.gr/news.jsp?newsID=82962

Μα για ποιούς τα φτιάχνουν όλα αυτά?

Ακόμα προσπαθώ να συνέλθω...

Μου κόλλησε μέσα στις γιορτές κι αγόρασα ένα pc-game που λέγεται The Movies. Μου προκάλεσε το ενδιαφέρον το στόρι του παιχνιδιού: υποτίθεται ότι είσαι ένας κινηματογραφικός παραγωγός στο Hollywood τη δεκαετία του '20 και πρέπει να δημιουργήσεις από το μηδέν ένα κινηματογραφικό στούντιο, να φτιάξεις τις εγκαταστάσεις, να προσλάβεις τους ηθοποιούς, να επιλέξεις το είδος των ταινιών που θα γυρίζεις κ.ο.κ. Το πιο ενδιαφέρον όμως κομμάτι, όπως το φαντάστηκα τουλάχιστον, είναι ότι το παιχνίδι σου δίνει τη δυνατότητα να επέμβεις στις ταινίες φτιάχνοντας το δικό σου, υποτυπώδες φαντάζομαι, σενάριο όσο και το δικό σου μοντάζ (επεμβαίνουν οι παραγωγοί στο μοντάζ; τσ, τσ, υπερβολές...).

Anyway, κάποια στιγμή, μόλις προχθές, αποφάσισα να εγκαταστήσω το παιχνίδι στον υπολογιστή μου και να τσεκάρω αν είναι τελικά τόσο ενδιαφέρον όσο φαινόταν. Και κόλλησα... Έβαλα το παιχνίδι την Δευτέρα κατά τις 8 το απόγευμα κι όταν ξανακοίταξα το ρολόι η ώρα ήταν 4.30 πμ!!! Κάπου εκεί, εκνευρισμένος με τον εαυτό μου για την εξέλιξη, αποφάσισα να το βγάλω. Πότε το έκανα; Στις 7.30!!! Όλο αυτό το διάστημα το αφιέρωσα στο παιχνίδι μαθαίνοντας απλώς τις βασικές λειτουργίες του, φτιάχνοντας ένα σωρό ταινίες για να βγάλω κάνα φράγκο για το στούντιο αδιαφορώντας παντελώς για την ποιότητά τους (όπως κάνουν και οι αληθινοί παραγωγοί δηλαδή) και πασχίζοντας να μαζεύω τους σκηνοθέτες μου από τα μπαρ (κι όμως!). Και να φανταστεί κανείς ότι ούτε καν άγγιξα κάποιες πιο περίπλοκες λειτουργίες όπως την κατασκευή σεναρίων ή το post production που ήταν έτσι κι αλλιώς ο βασικός λόγος που αγόρασα το παιχνίδι... Έφαγα δηλαδή γύρω στις δώδεκα ώρες ασχολούμενος με σαχλαμάρες.

Το αποτέλεσμα φυσικά ήταν όλη τη χθεσινή μέρα και τη μισή περίπου από τη σημερινή να κυκλοφορώ σαν τον κύριο της φωτογραφίας κατάχλωμος, με μαύρους κύκλους και το χειρότερο με έναν ανεπανάληπτο πονοκέφαλο προερχόμενο από τα ταλαιπωρημένα μου μάτια, τα οποία δικαίως κήρυξαν την επανάστασή τους. Μπορεί όλα αυτά να μην μοιάζουν πρωτότυπα ή ιδιαιτέρως τρομερά, αλλά σας διαβεβαιώ ότι η κατάσταση ήταν πολύ χειρότερη από ένα συνηθισμένα, ακραίο, ξενύχτι ή κάποιο hang-over. Τέλος πάντων όλη αυτή η διόλου ευχάριστη κατάσταση εκτός από τη δυσκολία να ανταποκριθώ στις υποχρεώσεις μου με οδήγησε εύκολα στην απόφαση να ξεφορτωθώ αυτό το διαολοπαίχνιδο μια ώρα αρχύτερα.

Και καταλήγοντας επιτέλους στην απορία του τίτλου αναρωτιέμαι κάπως αφελώς: Μα για ποιούς τα φτιάχνουν όλα αυτά? Θέλω να πω ότι ενώ αναζητούσα κάτι για να περνάω ευχάριστα κάποιες από τις ελεύθερες μου ώρες, βρέθηκα μπροστά σ' ένα κατασκεύασμα το οποίο φτιάχτηκε ευθύς εξαρχής με τέτοιο τρόπο ώστε να "ρουφάει" όλο τον χρόνο, την ενέργεια και την αφοσίωση του κάθε φουκαρά που θα πέσει πάνω του, δίνοντάς του τελικά ελάχιστη ευχαρίστηση. Μπορεί όλα αυτά να φαίνονται λίγο-πολύ παλαιολιθικά σαν αντιλήψεις, αλλά εξακαλουθεί να μου φαίνεται αδιανόητη η απαίτηση των σύγχρονων παιχνιδιών για ολοκληρωτική προσήλωση εκ μέρους των χρηστών. Ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω! Νομίζω ότι έχω πολύ καλύτερα πράγματα να κάνω στη ζωή μου.

Υ.Γ. Την παραπάνω γελοιογραφία την ξεσήκωσα από το cartoonstock

Ο Γιος του Φύλακα

Βγαίνει αύριο στις αίθουσες (ελπίζω και στη Θεσσαλονίκη) η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, γνωστού και πολυβραβευμένου μικρομηκά (Ύψωμα 33, η Γέφυρα κ.α.), Δημήτρη Κουτσιαμπασιάκου "Ο Γιος του Φύλακα". Την ταινία είδα το Νοέμβριο στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου απέσπασε 3 συνολικά βραβεία, και τη βρήκα αρκετά ενδιαφέρουσα.

Κοινωνική ταινία που καταπιάνεται με καίρια κοινωνικά ζητήματα χωρίς ίχνος σοβαροφάνειας ή διδακτισμού. Έχει ένα, οπωσδήποτε, καλοδουλεμένο σενάριο, με κάποια μικρο-προβλήματα ωστόσο, και στρωτή σκηνοθεσία που υπηρετεί με συνέπεια την πλοκή χωρίς να καταφεύγει σε απόπειρες ανούσιου εντυπωσιασμού.

Σε γενικές γραμμές ένα ελπιδοφόρο ντεμπούτο από τον Κουτσιαμπασάκο που παρουσίασε μια ταινία που γνώρισε πολύ μεγάλη ανταπόκριση από τους θεατές που την παρακολούθησαν στο φεστιβάλ (πήρε το βραβείο κοινού άλλωστε) και αυτό που μένει είναι να βρει και την ανάλογη ανταπόκριση στις αίθουσες. Είναι κρίμα οι μόνες ελληνικές ταινίες που κόβουν εισιτήρια να είναι κάτι σαχλο-σεξο-κωμωδίες της πλάκας. Έχω βαρεθεί αυτή την προκατάληψη που υπάρχει απ' την πλειοψηφία του κοινού απέναντι στην ελληνική παραγωγή. Καλές ταινίες γίνονται, πρέπει όμως και να στηρίζονται από τον κόσμο (ακόμα δε μπορώ να χωνέψω ότι ο "Βασιλιάς" του Γραμματικού δεν έκοψε εισιτήρια...) και νομίζω ότι "Ο Γιος του Φύλακα" είναι μια ταινία που αξίζει να μη περάσει απαρατήρητη!

Περί νεκρολογιών και επικηδείων...

Σε μία σκηνή από το "The Ballad of Cable Hogue" του Sam Peckinpah, ο ομώνυμος ήρωας όταν αντιλαμβάνεται ότι το τέλος του πλησιάζει (αφού τον έχει πατήσει το πρώτο αυτοκίνητο που είδε στη ζωή του!!!) ζητάει από τον ψευτό-ιερωμένο φίλο του να ψάλλει τη νεκρώσιμη ακολουθία, μαζί με τον απαραίτητο επικήδειο, όσο είναι ακόμα ζωντανός, με τη δικαιολογία ότι πάντα ήθελε να είναι παρών στην κηδεία του για να διαπιστώσει τι θα πουν γι'αυτόν! Προτρέπει μάλιστα τον παπά να μην τον περιγράψει σαν άγιο αλλά ούτε και να τον "χαντακώσει".

Αυτή η σκηνή μου ήρθε στο μυαλό πολλές φορές αυτές τις μέρες που σκάλιζα το αρχείο μου, με αφορμή τη συμπλήρωση των 7 χρόνων από τον θάνατο του Άκη Πάνου. Κι αυτό γιατί τον θάνατό του ακολούθησαν πολλά σχόλια και πολλές νεκρολογίες, που οι περισσότερες απ'αυτές μόνο απ'το πνεύμα που περιέγραψα πιο πριν δεν διακατέχονταν. Βέβαια η περίπτωση του Άκη Πάνου είχε μια σοβαρή ιδιαιτερότητα: παρόλο που υπήρξε σπουδαίος καλλιτέχνης, το τέλος της ζωής του τον βρήκε ως κατάδικο, κάτι που μοιραία μετρίασε σε μεγάλο βαθμό τον ενθουσιασμό των νεκρολογιών που ακολούθησαν (η πολιτική ηγεσία και οι πρόεδροι των κομμάτων μάλιστα φρόντισαν επιμελώς να σιωπήσουν, παρόλο που συνήθως είναι λαλίστατοι σε τέτοιες περιστάσεις). Απ'όλους όσους μίλησαν όμως μετά τον θάνατο του Άκη Πάνου τότε τη χειρότερη εντύπωση με διαφορά μου έκανε, και μου κάνει ακόμα, το σχόλιο του Λευτέρη Παπαδόπουλου στην εφημερίδα Θεσσαλονίκη. Δεν πίστευα ποτέ ότι μια μέρα μετά του θάνατο κάποιου (όποιος κι αν είναι αυτός) θα μπορούσε να μιλήσει ένας άνθρωπος με τέτοιο μοχθηρό τρόπο, ακόμα και αν αυτός ο κάποιος είναι, ας το πούμε έτσι, εχθρός του. Μια μέρα μετά τον θάνατό του...

Παραθέτω ολόκληρο το σχόλιο του Παπαδόπουλου και στη συνέχεια σχολιάζω κάποια αποσπάσματά του:

Το μόνο στο οποίο διαφωνούσα μαζί του ήταν το γεγονός ότι ήταν ακραία φιλοβασιλικός, πράγμα που δε μπορούσα να το καταλάβω, γιατί ήταν ένας άνθρωπος φτωχός.

Αντικρούοντας τον χαρακτηρισμό "ακραία φιλοβασιλικός", που με μεγάλη ευκολία αποδίδει ο Παπαδόπουλος στον Άκη Πάνου αντιγράφω από κείμενο του Στέλιου Ελληνιάδη:

Yπήρχε όμως ένα κομμάτι που δεν καταλάβαινα τη σημασία του. Ο τίτλος του ήταν «Bάσιλα μάσιλα». Pώτησα κατ' ιδίαν τον Kοσμά τον Kαλογράνη, ιδιοκτήτη της «Φαντασίας», που χειριζόταν τις υποθέσεις του αδελφού του, του Mιχάλη, τι πάει να πει αυτό. Σημαίνει τον βασιλιά τον φάγανε, μου είπε κάπως ανήσυχος. Aιφνιδιάστηκα. Aυτό ερχόταν σε αντίθεση με τις πολιτικές πεποιθήσεις μου, αλλά και η αντίρρησή μου θα έμοιαζε με λογοκρισία και ενδεχομένως θα ματαίωνε τη συνεργασία. Mέχρι όμως, να το σκεφτώ, ο Kοσμάς επανήλθε λέγοντάς μου ότι το κομμάτι μ' αυτόν τον τίτλο θα είναι ορχηστρικό. Yποθέτω ότι, αν και γνωστοί για τις φιλοβασιλικές τους πεποιθήσεις οι Aρβανίτες, θα σκέφτηκαν ότι ίσως αυτό το τραγούδι θα δημιουργούσε προβλήματα στη δουλειά τους.
Tελικά, το κομμάτι μπήκε στο δίσκο με τον τίτλο «Bάσιλα μάσιλα», και με στίχους, με τον τίτλο «Δάκρυ». Έτσι πέρασε αυτό το συμβάν. Φαίνεται, δε, ότι το απώθησα στη μνήμη μου και δεν ρώτησα ποτέ τον Άκη τι ακριβώς έγινε στη συγκεκριμένη περίπτωση. Mέχρι προχθές, που τον ρώτησα στο νοσοκομείο και μου είπε ότι το «Bάσιλα μάσιλα» είναι μια χιουμοριστική απάντηση στα «ζαβαρακατρανέμια και τα του-μπου-ζα με τα υψηλά νοήματα»!. Aλλά μ' αυτό και ένα άλλο υπέροχο τραγούδι κατάλαβα ότι ο Aκης Πάνου όχι μόνο δεν γράφει κατά παραγγελία, ούτε ό,τι θέλει ο κόσμος, αλλά, αντιθέτως, αυτοαποκαλύπτεται, με ειλικρίνεια που τον εκθέτει επικίνδυνα. Eχει αυτή τη δύναμη, πέρα από το ταλέντο.
http://archive.enet.gr/2000/03/12/on-line/keimena/art/art3.htm

Και φυσικά δε νομίζω ότι έχει δικαίωμα να κριτικάρει την πολιτική στάση κανενός, ένας καλλιτέχνης που π.χ. έφτασε να τραγουδάει "Άααπονη ζωήηη, μας πέταξες στου δρόμου την άκρη, μας αδίκησες" αγκαλιά με σύσσωμο το υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησης...

Είναι ένας πολύ καλός συνθέτης, αλλά κατά τη γνώμη μου υπερτιμημένος από τους δημοσιογράφους, κυρίως της παρέας του.

Αυτή είναι μια τελείως εξωφρενική άποψη, καθώς είναι γνωστό σε όλους ότι ο Άκης Πάνου κατά τη διάρκεια της καριέρας του, και της ζωής του, ουδέποτε χαρίστηκε σε καμία εξουσία, μηδέ του τύπου εξαιρουμένου. Άλλοι το λένε παραξενιά ή εγωισμό, εγώ το λέω αξιοπρέπεια...

Αυτή η άποψη γίνεται ακόμα πιο εξωφρενική όμως όταν διατυπώνεται από έναν εξαιρετικά προβεβλημένο καλλιτέχνη που ταυτόχρονα εργάζεται ως δημοσιογράφος (τα τελευταία 48 χρόνια) σε κορυφαία εφημερίδα του Οργανισμού Λαμπράκη και παρουσιάζει ή συμμετέχει ανελλιπώς για, δεν ξέρω κι εγώ, πόσα χρόνια σε εκπομπές της κρατικής τηλεόρασης. Και που φυσικά ως δημοσιογράφος ή ως παρουσιαστής τηλεοπτικών εκπομπών ουδέποτε σταμάτησε να προωθεί και να αβαντάρει τους φίλους του και όλους εν γένει τους "συν αυτώ".

Και για να μιλήσουμε λίγο πιο συγκεκριμένα, οι μόνοι δημοσιογράφοι που στήριξαν σταθερά τον Άκη Πάνου σαν συνθέτη στις εύκολες και στις δύσκολες στιγμές ήταν, απ'όσο γνωρίζω, ο Τάσος Κουτσοθανάσης, ο Στέλιος Ελληνιάδης και ο Θοδωρής Μανίκας(που δεν είναι ακριβώς δημοσιογράφος). Και οι τρεις προαναφερθέντες υπήρξαν φίλοι του Άκη Πάνου και ποτέ δεν το έκρυψαν. Αδυνατώ όμως να καταλάβω πως αυτό μπορεί να θεωρείται μεμπτό κι ειδικά από κάποιον που όπως περιέγραψα λίγο πιο πάνω έχει ανάγει σε τέχνη το λιβάνισμα και την προώθηση των φίλων του...
Κι επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο, ας δούμε τι λέει επί του θέματος κι ένας φίλος του Παπαδόπουλου, ο κ. Γιώργος Νταλάρας:

Δεν πιστεύω βέβαια επ' ουδενί αυτό που πάνε ορισμένοι να παρουσιάσουν ότι είναι ο Άκης Πάνου, λέγοντας διάφορες υπερβολές. Όχι. Ο άνθρωπος έχει γράψει μία σειρά από πολύ καλά τραγούδια και έχει γράψει και δεκάδες άλλα αδιάφορα. Δεν μπορώ να τον συγκρίνω με τον Κουγιουμτζή, προς Θεού. Ή να βάλω τον Καλδάρα με τον Άκη Πάνου στην ίδια θέση.
http://www.dalaras.com/press_room/interviews/tovima.htm

Τέλεια ταύτιση απόψεων... Τουλάχιστον ο συγκεκριμένος τα έλεγε όσο ο Πάνου ήταν ακόμα εν ζωή (παροπλισμένος στη φυλακή βέβαια, και με κατήγορο στη δίκη τον δικηγόρο του Ακατανόμαστου, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...). Και επειδή αυτή η ταύτιση απόψεων δεν είναι πρωτοφανής όποιος ενδιαφέρεται ας ψάξει να βρει τα κολακευτικότατα σχόλια του κ. Νταλάρα και του κ. Παπαδόπουλου για τον Άκη Πάνου το 1982 (χρονολογία που, διόλου τυχαία, συμπίπτει με την χρονιά που ο κ. Νταλάρας συνεργάστηκε με τον Άκη Πάνου. Σύμπτωση θα πει κάποιος...

Μάλιστα πριν λίγο καιρό έγραψε κάποιος ότι ο Πάνου κι ο Βαμαβακάρης(αν θυμάμαι καλά) είναι οι δύο μεγαλύτεροι συνθέτες του ρεμπέτικου τραγουδιού. Δεν είναι έτσι.

Φυσικά και δεν είναι έτσι, αλλά μάλλον εδώ ο κ. Παπαδόπουλος δε θυμάται καθόλου καλά, γιατί δεν αναφέρει ούτε καν ποιός μπορεί να είπε μια τέτοια μπαρούφα. Αυτό που έχει ειπωθεί αρκετές φορές από πολλούς είναι ότι τα τραγούδια του Άκη Πάνου αποτελούν κατά κάποιο τρόπο μια ιστορική συνέχεια στην αλυσίδα που δημιούργησαν οι συνθέτες του ρεμπέτικου τραγουδιού, προεξέχοντος βέβαια του Μάρκου. Κι αυτό δεν είναι καθόλου ψέμα...

Πέρα απ'αυτό πάντως, είναι ένας από τους μεγαλύτερους λαϊκούς συνθέτες και στιχουργούς. Σαν χαρακτήρας ήταν ένας άνθρωπος ντόμπρος, αυστηρός, δεν ανεχότανε μύγα στο σπαθί του. Θα μείνει στην ιστορία σαν ένας δημιουργός με αξία, αναμφισβήτητα βρίσκεται στην πρώτη 15άδα της ιστορίας.

Να τες οι λίστες και τα τεφτέρια... Τί πάει να πει δηλαδή 15άδα; Γιατί όχι δεκαεξάδα; Και σε ποιά θέση ακριβώς κατατάσσεται; Και ποιοί είναι οι άλλοι 14;
Πέρα από την πλάκα, όλοι αυτοί οι καταξιωμένοι του ελληνικού τραγουδιού (ΛεΠα, Θ.Μικρούτσικος, Σαββόπουλος κ.α.), που παρουσιάζονται ως τιμητές των πάντων και επιδίδονται στην δημιουργία λιστών που στόχο έχουν την παγίωση κάποιων συγκεκριμένων προσώπων που αυτοί επιλέγουν με "ύποπτους", για να το πω κομψά, τρόπους και ταυτόχρονα την περιθωριοποίηση όλων των υπολοίπων, πραγματικά με αηδιάζουν. Γιατί όλο αυτό το σκηνικό βρωμάει ιδιοτέλεια, εμπάθεια, μπακαλίστικους υπολογισμούς και ελιτίστικη μιζέρια. Πολύ ωραία το γράφει ο Ρασούλης κάπου στο site του για μια άλλη περίπτωση:

Μου κανε επίσης αλγεινή εντύπωση η στάση του παλιόφιλου Διονύση Σαββόπουλου (...) μιλώντας στη γιορτινή εκπομπή Έλληνες στην ΝΕΤ , άρχισε να προσθαφαιρεί, να βαθμολογεί και με ελλειπτικές κινήσεις σκιαγράφησε την κορυφή της πυραμίδας , χρησιμοποιώντας μάλιστα ατυχείς φράσεις του τύπου : ο Χατζιδάκις είναι καλλίτερος απ΄ τον Θεοδωράκη, η ο Ξαρχάκος είναι καλλίτερος απ΄ τον Λοϊζο – που και έτσι να ταν για λόγους τάκτ δεν μπαίνει έτσι – διότι μπορεί εύκολα να υποθέσει κανείς ότι επειδή ο Ξαρχάκος ζει ενώ ο Λοϊζος δεν ζει κολάκεψε για χί λόγους τόν ζώντα και ούτω καθεξής.
http://www.rasoulis.gr/freska.html

Έτσι είναι. Στην τέχνη δεν χωράνε μπακαλοτέφερα κι όταν αυτό γίνεται εκπορεύεται εκ του πονηρού και στην καλύτερη περίπτωση για λόγους δημοσίων σχέσεων. Όταν μάλιστα εμπλέκονται σ'αυτές τις αποτιμήσεις και κάποιοι που είναι μακαρίτες το πράγμα καταντάει τουλάχιστον αισχρό.

Ο Άκης Πάνου ήταν αυτοκαταστροφικός.

Αυτός είναι ο συνηθέστερος χαρακτηρισμός που αποδίδουν αυτοί που εν γνώσει τους υπηρετούν το σύστημα σε αυτούς που συνειδητά το πολεμούν (με αποτέλεσμα φυσικά την εξόντωσή τους, εξού και το "αυτοκαταστροφικοί").

Κάπνιζε πάρα πολύ, δεν κοίταζε τη ζωή του και την υγεία του κι έφτασε στο σημείο που έφτασε, όπως είδαμε".

Μάλιστα, εδώ ήθελε να καταλήξει... Στο "σημείο" λοιπόν "που, όπως είδαμε, έφτασε" φταίει το ότι "κάπνιζε πάρα πολύ" και το ότι "δεν κοίταζε τη ζωή του και την υγεία του"!!!
Πολύ βολικός, και προφανής, τρόπος για να αθωώσει κανείς όλους εκείνους τους μηχανισμούς που στριμώχνουν στο καναβάτσο όλους εκείνους που αρνούνται να "συνεργαστούν" και τους σφυροκοπούν ανελέητα. Αλλά είπαμε, αυτοί είναι απλώς αυτοκαταστροφικοί...

Με όλα αυτά δεν θέλω να παραστήσω ούτε τον συνήγορο, ούτε τον κατήγορο κανενός. Θέλω μόνο να δηλώσω την απέχθεια μου για αυτούς που χρησιμοποιούν την τέχνη σαν άρμα της προσωπικής τους ματαιοδοξίας και πολεμούν, λασπολογούν και τελικά θάβουν όποιον στέκεται απέναντί τους και τους χλευάζει. Κι επειδή αυτό που μένει στο τέλος είναι μόνο το έργο του καθενός, ας μου επιτραπεί να κλείσω το κειμενάκι αυτό με λίγους στίχους του Άκη Πάνου:

Μαθημέ- στις κακουχί-
άιντε φτου κι απ'την αρχή
την κουβέ- και πειθαρχεί-
αδιορθωαναρχί-

Δεν προσκύ- ποτέ κανέ-
λένε όχι, λέω ναι,
στην κρεμά- έχω ανέ-
με κηδέ- και ζωντανε-

Τι με νοιά- αν θα με θά-
θα πεθά- που θα πεθά-
δεν τρομά- ο μελλοθά-
με σταυρό και γολγοθά