Μπόμπαν Γιάνκοβιτς ή περί τρέλας

Θυμήθηκα τις προάλλες τον μακαρίτη τον Γιάνκοβιτς…

…Τον φέρνω πάντα στο μυαλό μου σε περιπτώσεις έντονης απογοήτευσης και θυμού, όταν εξοργίζομαι, όταν βγαίνω εκτός εαυτού και νοιώθω ότι πάω να χάσω τα λογικά μου. Η εικόνα του Μπόμπαν, έτσι όπως πέρασε απ' την τηλεοπτική μετάδοση εκείνου του καταραμένου αγώνα των play-off, μου παγώνει το αίμα και ηρεμώ αμέσως. Πόσο σοκαριστική ήταν η στιγμή που έπειτα από μια -άδικη ή όχι, δεν έχει σημασία- απόφαση των διαιτητών που τον έβγαζε εκτός παιχνιδιού, ο Σέρβος μπασκετμπολίστας πιάνει το πρόσωπό του και σε κατάσταση απόλυτου παροξυσμού κουτουλάει επάνω στη μπασκέτα! Η συνέχεια άκρως τραγική κι ακόμα ανατριχιάζω όταν τον θυμάμαι ξαπλωμένο…

…Δε θέλω να συνεχίσω με τέτοιου είδους λεπτομέρειες. Η ουσία της ιστορίας είναι ο συμβολισμός της: πόσο λεπτή είναι η κλωστή που χωρίζει τη ζωή ενός ανθρώπου απ' τον θάνατο και πόσο λεπτότερη αυτή που χωρίζει τη λογική από την τρέλα! Δε θέλει και πολύ για να κοπεί…

Συγκινούμαι από τους ανθρώπους που δεν άντεξαν και χάθηκαν στην τρέλα. Αλλά ακόμα περισσότερο συγκινούμαι απ' αυτούς που τα κατάφεραν να γυρίσουν ζωντανοί από κει. Ο Μπόμπαν γύρισε, αλλά τα τραύματα του στιγμιαίου ταξιδιού του ήταν συντριπτικά. Μη αναστρέψιμα.

Τη φοβάμαι την τρέλα. Σ' αυτές τις σκατοκοινωνίες που ζούμε υπάρχουν σωροί από σοβαρούς λόγους και βαθιές αιτίες που μπορεί να σε οδηγήσουν σ' αυτήν. Κι όσο κι αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος από τη φύση του να αντέχει πολλά περισσότερα απ' όσα νομίζει, είναι δύσκολο να προβλέψεις αν και πότε θα έρθει μια στιγμή που εξαιτίας μιας σημαντικής ή εντελώς ασήμαντης αφορμής το σκοινί της λογικής θα χαλαρώσει υπερβολικά ή θα σπάσει από τη συσσωρευμένη πίεση ετών και συ βρεθείς μετέωρος, κάπου αλλού… Αυτή τη στιγμή εύχομαι και παλεύω να αποφύγω.