Μικρή απολογία...

«Ακόμα εδώ» έγραφα στο τελευταίο μου post πριν κάνα μήνα, αλλά δεν ήταν ακριβώς έτσι η κατάσταση. Περισσότερο εξέφραζα με αυτό τον τρόπο τη διάθεση μου για τα blogs, παρά την ουσιαστική μου παρουσία σε αυτά, αφού έτσι κι αλλιώς ήμουν κατά βάση απών. Το στιγμιότυπο με την αραχνούλα μου άρεσε σαν ιδέα γιατί αφενός απέφευγα τη μακροημέρευση ενός «μπαγιάτικου» κειμένου κι αφετέρου επειδή με διασκέδαζε η ειρωνεία του «αραχνιασμένου» ιστολογίου, ιδιότητα που συναντιέται όλο και συχνότερα τον τελευταίο καιρό, με πρώτο και χειρότερο το δικό μου…

Όπως και να 'χει, η απόφασή μου να μην αναρτώ κείμενα καταναγκαστικά ή με βασανιστική, για τον βαρύθυμο χαρακτήρα μου, συχνότητα ήταν συνειδητή και την είχα πάρει από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα να γράφω εδώ. Εκτός αυτού όμως ο χρόνος μου όλο αυτόν τον καιρό ήταν περιορισμένος και οι συνθήκες δύσκολες. Ζώντας σε δύο πόλεις και σε δύο διαφορετικούς κόσμους κατ' ουσία (να ένα post που δεν κατάφερα ποτέ να ολοκληρώσω) κι έχοντας τα οικονομικά μου σε θλιβερή κατάσταση η δυνατότητα να έχω δύο συνδέσεις απλά δεν υπήρχε. Αυτό εξηγεί εν πολλοίς νομίζω τις συχνές εξαφανίσεις μου.

Όλα αυτά τα λέω έτσι γιατί αισθάνομαι ότι οφείλω μια εξήγηση σε όσους επισκέπτονται κατά καιρούς αυτό το blog και το συναντούν παρατημένο, αλλά και σ' όλους αυτούς που τα κείμενά τους μου γέννησαν την ανάγκη να τα σχολιάσω και ποτέ (ή σχεδόν ποτέ) δεν το έκανα για διάφορους λόγους.

Αυτά προς το παρόν και συνεχίζουμε…