Jethro Tull

Εδώ και τόσες μέρες που έχω μάθει ότι θα (ξανά)παίξουν οι Jethro Tull στην Ελλάδα, προσπαθώ να καταλάβω τους λόγους που κάτι τέτοιο δεν μου προκαλεί κανέναν ενθουσιασμό. Δεν τους έχω δα παρακολουθήσει live τόσες φορές που να τους βαρέθηκα κιόλας κι ούτε φυσικά έχουν σταματήσει να αποτελούν το αγαπημένο μου συγκρότημα ever. Τότε τι;

Δεν ξέρω, αλλά μάλλον αισθάνομαι κάποιου είδους θλίψη για το ότι παίζουν ακόμα... Δε νομίζω ότι μπορώ να αντιληφθώ εύκολα τους λόγους που ωθούν μια μπάντα, της οποίας η περίοδος ακμής έχει λήξει κάπου γύρω στο 1979, να συνεχίζει τις ζωντανές εμφανίσεις σε τόσο εντατικούς ρυθμούς. Μόνο στην Ελλάδα θα δώσουν 4 συναυλίες σε 4 διαφορετικές πόλεις! Και να φανταστεί κανείς ότι το ελληνικό κοινό μόνο με σεβασμό δεν τους έχει φερθεί στο παρελθόν (μπορεί να είμαι υπερβολικός αλλά όταν σου ζητάει αυτός για τον οποίον υποτίθεται έχεις έρθει να μην καπνίζεις και τον γράφεις κανονικότατα, μάλλον κάτι δεν πάει καλά...).
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι στα μάτια μου είναι κάπως δυσάρεστο να παρακολουθώ μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της rock σκηνής να προσπαθεί να αναπαράγει τον προ τριακονταετίας, τουλάχιστον, εαυτό του, προς τέρψιν κάποιου "διεστραμμένου" κοινού. Από τη στιγμή μάλιστα που στην πραγματικότητα η μουσική από μόνη της αρκεί και με το παραπάνω. Τρανή απόδειξη οι συναυλίες που έδωσε στη χώρα μας ο Ian Anderson με συμφωνική ορχήστρα και χωρίς τα περισσότερα από τα τερτίπια που "ωφείλει" να περιλαμβάνει μια rock συναυλία. Ο κόσμος μπορεί να ήταν σαφώς λιγότερος αλλά οι συναυλίες αξέχαστες!
Βέβαια ακόμα και με αυτούς τους προβληματισμούς και παρά το ότι η συναυλία πέφτει πάνω στην εξεταστική θα προσπαθήσω να πάω. Μάλλον θα προτιμήσω να κατέβω στην Αθήνα γιατί δεν έχει τύχει να παρακολουθήσω ποτέ συναυλία στον Λυκαβηττό και υποθέτω ότι θα είναι αρκετά καλύτερες οι συνθήκες από τη Μονή Λαζαριστών.

Για να πω την αλήθεια, πολλές φορές νοσταλγώ την, προ internet, εποχή όταν πρωτοανακάλυπτα τους Jethro Tull (γύρω στα 12-13) και ήξερα στην πραγματικότητα πολύ ελάχιστα στοιχεία γι' αυτούς. Μόλις είχα αγοράσει μια συλλογή που είχε εκδοθεί για τα 20η επέτειο του συγκροτήματος κι εκτός από τα πολύ γνωστά (Locomotive Breath, Aqualung, Too Old Too R'N'R'... κλπ) είχε και πολλά μελωδικά κυρίως τραγούδια με, αρκετά ασυνήθιστα για rock μπάντα όργανα όπως, φλάουτο και βιολί! Και κείνη η φωνή... Μου έκαναν όλα τρομερή εντύπωση γιατί ήταν τελείως διαφορετικά απ' οτιδήποτε είχα ακούσει ως τότε. Κι έτσι από τότε ξεκίνησα να συλλέγω τους, πάμπολλους, δίσκους τους αλλά και πληροφορίες, που οι περισσότερες απ' αυτές έμελλαν να αποδειχθούν λανθασμένες...
Οι φωτογραφίες στο εξώφυλλο του εν λόγω CD ήταν πολύ μικρές και δεν μπορούσα να καταλάβω πολλά πράγματα για τα πρόσωπα του συγκροτήματος. Αυτό το πρόβλημα λύθηκε γρήγορα όταν βρήκα μια VHS κασέτα με live τους από τη δεκαετία του '70. Αυτό ήταν! Η εικόνα του Ian Anderson με τα μακριά ξανθά μαλλιά και την απίστευτη σκηνική παρουσία μου καρφώθηκε τόσο πολύ στο μυαλό που ήμουν παντελώς ανίκανος να σκεφτώ ότι μετά από 25 και πλέον χρόνια θα έχει υποστεί τις αναπόφευκτες λαβωματιές του χρόνου. Πίστευα τότε με πάθος ότι ήταν σίγουρα κάποιο παράξενο και προπαντός αγέραστο ξωτικό που του άρεσε να παίζει τον αυλό του και να στέκει μόνιμα στο ένα του πόδι...
Όλη αυτή τη μυθολογία που είχα στήσει στο κεφάλι μου ερχόταν να επαληθεύσει και να μεγαλώσει ο, μέγας παραμυθάς, τύπος που είχε το δισκοπωλείο στη γειτονιά μου (δηλαδή δισκοπωλείο να 'χαμε να λέγαμε, είχε τους προσωπικούς του δίσκους, που ποτέ δε πούλαγε, βιτρίνα στο κατάστημα και είτε έκανε παραγγελία ότι του ζητούσαν οι πελάτες είτε, το συνηθέστερο, τους έγραφε πειρατικές κασέτες και αργότερα CD...), ο οποίος μου έλεγε με μεγάλη πειστικότητα διάφορες ανακριβέστατες ιστορίες (όπως π.χ. ότι ο Ian Anderson έχει εγκαταλείψει τα εγκόσμια κι έχει κλειστεί εδώ και πολλά χρόνια σ' έναν πύργο στη Σκωτία κλπ). Καλώς ή κακώς η περίοδος αυτή των ψεύτικων ιστοριών δεν κράτησε παραπάνω από λίγους μήνες. Όσο μου πήρε δηλαδή να ανακαλύψω ότι όχι μόνο ο Anderson δεν έχει αποσυρθεί σε κάποιον πύργο αλλά αντιθέτως είναι μια χαρά ενεργός κάνοντας συνεχώς συναυλίες και βγάζοντας μάλιστα κατά καιρούς και δίσκους με καινούριο υλικό. Το χειρότερο ήταν δε όταν ήρθα, μοιραία, αντιμέτωπος με την σύγχρονη πραγματικότητα κι έναν αγνώριστο Anderson: με πρόβλημα στη φωνή, χωρίς μαλλιά και κυρίως χωρίς καν εκείνη τη φλόγα στα μάτια που τον έκανε πάντοτε τόσο ξεχωριστό... Απογοήτευση!
Με τον καιρό απόκτησα την πλήρη δισκογραφία τους και έμαθα σχεδόν κάθε σημαντική και ασήμαντη πληροφορία για την καριέρα τους (και με τη βοήθεια του Internet φυσικά), τους είδα και live κάποιες φορές και μπόρεσα να εκτιμήσω σ' έναν πιο ρεαλιστικό βαθμό την αξία τους και την σπουδαιότητά τους.
Μόνο που αισθάνομαι να μου λείπει εκείνη η εποχή των ωραίων ψευδαισθήσεων και των μεγάλων μύθων, όταν τα πάντα δεν ήταν αυτονόητα κι εύκολα προσβάσιμα απ' τον καθένα... Και θα ήθελα στ' αλήθεια να βρίσκομαι κάπου στο Λονδίνο το 1968 όταν οι Jethro Tull άνοιγαν μια συναυλία των Pink Floyd...