Καλό Πάσχα...

Wind Up

Όταν με έστειλαν, μικρό, με το ζόρι στο σχολείο
μαθαίνοντάς μου πως να μην παίζω το παιχνίδι
δε νοιάστηκα αν με προόριζαν για φαβορί
ή αν πιστεύανε απλώς πως ήμουν βλάκας.

Έτσι έφυγα από κει ένα πρωί με το Θεό τους υπό μάλης
τα παγωμένα τους χαμόγελα και το βιβλίο με τους κανόνες.
Κι έκανα μια ερώτηση σ'αυτόν τον Θεό που με τρόπο σαφή
μου απάντησε: "Δεν είμαι κάποιος που χρειάζεται κούρδισμα κάθε Κυριακή."

Γι'αυτό, προς τους παλιούς μου καθηγητές (και προς όποιον άλλο νοιάζεται):
προτού φύγω θα ήθελα να πω και τις δικές μου προσευχές:

Δεν σας πιστεύω! Όλες οι αντιλήψεις σας είναι λάθος.
Δεν είναι κάποιος που χρειάζεται κούρδισμα κάθε Κυριακή.

Μπορείτε λοιπόν να μ'αφορίσετε στο δρόμο για το κατηχητικό
και να βάλετε όλο το παπαδαριό να λογοκρίνει τους στίχους μου.

Πώς όμως τολμάτε να μου λέτε ότι είμαι γιος του Πατέρα μου,
όταν αυτό δεν ήταν παρά ένα τυχαίο γεγονός της Γέννησης.

Προτιμώ να κοιτάξω ολόγυρά μου και να συνθέσω ένα καλύτερο τραγούδι
γιατί αυτός είναι ο ειλικρινής τρόπος να μετρήσω την αξία μου.

Παρόλη τη δόξα και τις λαμπρότητές σας, είστε άνθρωποι φτωχότεροι από μένα
καθώς γλείφετε τις μπότες του θανάτου, φοβισμένοι από γεννησιμιού σας.

Δεν σας πιστεύω! Όλες οι αντιλήψεις σας είναι λάθος.
Δεν είναι κάποιος που χρειάζεται κούρδισμα κάθε Κυριακή.

Ian Anderson
(και για την απόπειρα
απόδοσης στα ελληνικά:
frank barrell)