Χωρίς αναβολή

Πήγα τις προάλλες κι έσπασα την αναβολή μου. Κάλλιο να 'σπαγα το κεφάλι μου δηλαδή, λιγότερο πονοκέφαλο θα αποκτούσα…

…Το ότι η αφεντιά μου δε κάνει για το στρατό και το ότι ο στρατός δε κάνει για την αφεντιά μου ήταν κάτι που το είχα συνειδητοποιήσει από πολύ μικρός. Ήταν όμως όταν ήμουν κάπου εκεί γύρω στα 18-19 που έτρεφα την ακλόνητη πεποίθηση πως δεν υπήρχε περίπτωση να μπω ποτέ εγώ σ' αυτή τη σιχαμένη διαδικασία. Με ποιόν ακριβώς τρόπο; Αδιάφορο! Δεν έχουν σημασία τα πως και τα γιατί όταν είσαι δεκαεννιά χρονών…
Έτσι πέρασα κυριολεκτικά με το ζόρι περιοδεύων ένα χρόνο αργότερα απ' το κανονικό, έφαγα ένα μήνα -εξαγοράσιμη ευτυχώς- ποινή για αυτό, κι όταν είδα τα σκούρα πήρα αγκαζέ το πρώτο ΤΕΙ που βρήκα μπροστά μου και τράβηξα τον αντίθετο δρόμο απ' αυτόν της στρατιωτικής θητείας…
Πολλά μεσολάβησαν από τότε μέχρι την περασμένη Πέμπτη που βρέθηκα στη στρατολογία να συμπληρώνω απρόθυμα και ενοχικά αιτήσεις και χαρτιά γεμίζοντάς τα ανακρίβειες και ψέματα.
- Όχι κορόιδα το όνομα μου δεν είναι αυτό! Εμένα Frank με λένε…
- Κι αυτό με τη δήλωση του θρησκεύματος από που προέκυψε πάλι. Δεν τα είχαμε λύσει αυτά με τις ταυτότητες; Ξανά μανά τα ίδια..;
- Και τι διάολο σας νοιάζει τι σπούδασα; Επιστημονική συζήτηση θ' ανοίξουμε;
Τέλος πάντων, αφού συμπλήρωσα το άχρηστο χαρτομάνι χώθηκα γρήγορα-γρήγορα, μη το μετανιώσω, στο γραφείο του προϊστάμενου καραβανά.
- Απ' ότι βλέπω σου λείπει το τάδε χαρτί, μου κάνει.
- Ναι , το ξέρω, απλώς «σκέφτηκα» ότι…
Μια παγωμάρα έπεσε στο γραφείο. Είχα πει ο ανόητος τη λάθος λέξη. Αν υπήρχε περίπτωση να έχει χιούμορ ο καραβανάς θα έσκαγε στα γέλια με την αφέλειά μου, αλλά αντίθετα αυτός με κοίταξε θυμωμένα και ηλίθια. Χαμογέλασα εγώ στη θέση του, έλυσα το πρόβλημα χωρίς άλλες «σκέψεις» (τι παράλογη ιδέα!) κι έφυγα χωρίς να κοιτάξω πίσω μου.

Τι άλλαξε άραγε από τα δεκαεννιά μου; Γιατί δεν ακούω τις παραινέσεις φίλων και γνωστών για απαλλαγή; Μαλάκωσα; Βολεύτηκα; Άλλαξα ξαφνικά απόψεις για το στράτευμα σαν το Σαββόπουλο; Ή μήπως απλά δειλιάζω να υπερασπιστώ την διαφορετικότητά μου και το δικαίωμά μου να σιχαίνομαι τους στρατούς και τα όπλα; Τίποτα απ' όλα αυτά!
Απλώς βαρέθηκα. Βαρέθηκα να ζητάω και να παίρνω συνέχεια αναβολή απ' τη ζωή μου. Όχι άλλο! Όχι πια! Όσο κι αν μου είναι δύσκολο και ενδεχομένως οδυνηρό, δε θα δειλιάσω. Ούτε απαλλαγές, ούτε τρελόχαρτα δε θα ζητήσω. Θα σταθώ δυνατός και θα τους πολεμήσω χωρίς να φοβηθώ, χωρίς καν να πιστεύω στο ενδεχόμενο της ήττας. Αφού έτσι το θέλουν, θα με ανεχτούν για ένα χρόνο. Ζωντανό κι «ετοιμοπόλεμο», όχι τρελό και φοβισμένο.
Έτσι θα ζήσω! Χωρίς άλλες αναβολές…