Φάντασμα από το παρελθόν

Είχα πάρα πολύ καιρό να ακούσω το οτιδήποτε για τον Διονύση Τσακνή. Τον πέτυχα σήμερα το βράδυ σε μια εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης και θυμήθηκα αρκετούς από τους λόγους που υπήρξε ο αγαπημένος μου έλληνας τραγουδοποιός κατά τη διάρκεια της εφηβικής και προεφηβικής μου ηλικίας.

Τώρα πλέον ακούω σπανιότατα τα τραγούδια του, αλλά τα περισσότερα απ' αυτά δεν έχουν πάψει να μου λένε κάτι. Ειδικά αυτά τα πρώτα του, τα πολύ προσωπικά, που στο άκουσμά τους νοιώθεις καθαρά τόσο την αμηχανία αυτού που τα έγραψε όσο και τη δική σου. Στη συνέχεια εξελίχθηκε βέβαια, έγραψε μουσική και τραγούδια για το θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Κάποια τραγούδια του ακούστηκαν και αγαπήθηκαν. Εγώ όμως έχω κολλήσει σε έναν μόνο δίσκο που ούτε ακούστηκε, ούτε αγαπήθηκε ιδαίτερα αν και το άξιζε, "το φάντασμα από το παρελθόν"!

Αυτός ο δίσκος που κυκλοφόρησε το 1994 με αυτό το παράξενο, πολύ παράξενο στα μάτια ενός 13χρόνου, κόκκινο εξώφυλλο και με ένα σύνολο από δώδεκα υπέροχα τραγούδια που όμως όλα μαζί λέγανε μια ολοκληρωμένη ιστορία. Δεν θα περνούσαν παρά ένα ή δύο χρόνια μέχρι να ανακαλύψω πλήρως την έννοια του concept album έτσι όπως ορίστηκε από κολοσσούς της ροκ μουσικής όπως οι Pink Floyd και οι Jethro Tull, αλλά το "φάντασμα" υπήρξε για μένα ούτως ή άλλως μια αληθινή αποκάλυψη και σίγουρα ένας από τους πιο ολοκληρωμένους δίσκους της δεκαετίας του '90. Μετά από αυτόν τον δίσκο η αλήθεια είναι πως σταμάτησα να ενδιαφέρομαι πια για τη μουσική του Τσακνή. Ήξερα καλά πως ότι ήταν να πάρω απ' αυτόν το είχα πάρει κι έτσι οδηγήθηκα σε άλλα μουσικά ταξίδια. Κάποιους στίχους του όμως από το "φάντασμα" (και όχι μόνο) μου είναι μάλλον αδύνατο να τους ξεχάσω...

Ταξιδιώτης

Έρημη πόλη, ταξιδιώτης εγώ
στις γραμμές ενός τραίνου που θέλει στο αύριο να φτάσει.
Αστεγα όνειρα, μου παίζουν κρυφτό,
στην αντίπερα όχθη δύο άγγελοι μ΄ έχουν περάσει.

Δεν ήρθα εδώ να φωνάζω με σημαίες και ζήτω,
ψάχνω να βρω υλικό για το δικό μου το μύθο,
λόγια σκληρά, που θ΄ ανάψουν φωτιές και θα κάψουν,
ότι με θέλει ως τώρα νεκρό-ζωντανό.

Νόμοι αγύρτες οδηγούν στο χαμό,
το τιμόνι του πλοίου κυβερνούν μεθυσμένοι διαβόλοι,
και στης Ιθάκης τον γλυκό πηγαιμό
να μου βάλουν δεσμά και εμπόδια θέλησαν όλοι.

Δεν ήρθα εδώ να φωνάζω με σημαίες και ζήτω,
ψάχνω να βρω υλικό για το δικό μου το μύθο
λόγια σκληρά που θ΄ ανάψουν φωτιές και θα κάψουν
ότι με θέλει ως τώρα νεκρό-ζωντανό.

Διάλεξε χρώμα μου λέει μια φωνή
και σκασμός, τσιμουδιά, μην τυχόν και ξυπνήσει η Πατρίδα.
Κλείνω τ΄ αυτιά μου και σηκώνω πανί
μ΄ ένα σκύλο πιστό συντροφιά και την ελπίδα πυξίδα.

Δεν ήρθα εδώ να φωνάζω με σημαίες και ζήτω,
ψάχνω να βρω υλικό για το δικό μου το μύθο
λόγια σκληρά που θ΄ ανάψουν φωτιές και θα κάψουν
ότι με θέλει ως τώρα νεκρό-ζωντανό.