Οκ! Το Αθήνα - Κωνσταντινόπουλη, η νέα ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου, δε θα παιχτεί στη Θεσσαλονίκη ούτε στη δεύτερη βδομάδα προβολής του. Δεν πειράζει, καλύτερα έτσι, γιατί όταν έχω δει μια ταινία συνήθως αποφεύγω να γράψω γι' αυτήν. Όταν δε μου 'χει αρέσει δεν βρίσκω το λόγο κι όταν μου 'χει αρέσει δε βρίσκω τα λόγια...Λίγες φορές είναι αλήθεια έχω μείνει «άφωνος» από ταινία του Παναγιωτόπουλου. Με τους Τεμπέληδες σίγουρα, με το πρόσφατο Delivery σε κάποιο βαθμό και οπωσδήποτε με το Αυτή Η Νύχτα Μένει. Με τις ταινίες του μου συμβαίνει το εξής: ενώ βρίσκω σχεδόν πάντα τα θέματά του γοητευτικά και εξαιρετικά ενδιαφέροντα, η διαπραγμάτευσή τους τις περισσότερες φορές με απογοητεύει, μου αφήνει την αίσθηση του ανικανοποίητου. Οι, πραγματικά, σοβαρές προθέσεις του μου φαίνονται ότι «προσπερνάνε» και εν τέλει υπονομεύουν τις ταινίες που πάντα μοιάζουν να θέλουν κάτι παραπάνω να «πουν» απ' αυτό που όντως «λένε». Χαρακτηριστικά παραδείγματα ο Εργένης, το Κουράστηκα Να Σκοτώνω Τους Αγαπητικούς Σου και το Πεθαίνωντας Στην Αθήνα. Το ίδιο μπορεί να γίνει κι αυτή τη φορά, αλλά δεν έχει σημασία. Μια ταινία του Παναγιωτόπουλου αξίζει πάντα τον κόπο... Χώρια που στο Αθήνα- Κωνσταντινούπολη παίζει κι ο μέγας Πουλικάκος. Μεγάλη προσωπικότητα γενικά, αλλά κι ένας κινηματογραφικός ηθοποιός απ' τους λίγους. Είναι έξοχος παντού και πάντα, ακόμα και στις ταινίες του Ζερβού.
Έλεγα πριν λοιπόν ότι συνήθως δεν καταφέρνω να επικοινωνήσω σε ιδανικό βαθμό με τις ταινίες του Παναγιωτόπουλου. Μου αρέσει όμως να τις βλέπω (και να τις ξαναβλέπω ενίοτε) γιατί εκτιμώ κάποια βασικά και πάγια χαρακτηριστικά τους. Τις λογοτεχνικές, εικαστικές και σινεφίλ αναφορές που κατακλύζουν τις ταινίες του, την αδιαπραγμάτευτη αισθητική με την πάντα υπέροχη φωτογραφία (και ειδικά τα νυχτερινά του πλάνα στην πόλη) και αυτή τη μόνιμη και ειλικρινή απαισιοδοξία που σφραγίζει τα έργα του. Πάνω απ' όλα όμως αυτό που εκτιμώ και θαυμάζω είναι η αποφασιστικότητά -και το κουράγιο- του Παναγιωτόπουλου τον τελευταίο καιρό να γυρίζει μια ταινία κάθε χρόνο, απευθυνόμενος σ' ένα κοινό που απλά δε δείχνει να ενδιαφέρεται...
4 comments:
Δεν το είδα ακόμη.
Στα στοιχεία που ανέφερες προσθέτω το ειδικό χιούμορ του που ενίοτε με γονατίζει στα γέλια και την λυπημένη ευφορία.
Δύσκολο έβρισκα πάντοτε να μην μου αρέσουν οι ταινίες του.
Ηλία καλησπέρα.
Χαίρομαι που σ' αρέσει και σένα ο Παναγιωτόπουλος.
Αναρωτιέμαι απ' την άλλη αν σ' ενοχλεί και σένα εξίσου η αδιαφορία κοινού και κριτικής για τον ελληνικό κινηματογράφο. Έχω βαρεθεί να διαβάζω και να ακούω -εύκολες- αρνητικές κριτικές για αξιόλογες ταινίες που αντιμετωπίζονται το λιγότερο με επιπολαιότητα, αν όχι με εμπάθεια, μόνο και μόνο επειδή είναι ελληνικές.
Γι' αυτό θα χαιρόμουν πολύ να έβλεπα στο 25th Frame και κάποιες αναρτήσεις για τον ελληνικό κινηματογράφο. Νομίζω είναι μια παράλειψη στο κατά τα άλλα έξοχο blog.
Frank μου ίσως σε στεναχωρήσω, που επ' ουδενεί επιθυμώ, αλλά θεωρώ πως το ελληνικό σινεμά είναι από τις χειρότερες εθνικές κινηματογραφίες.
Η αδιαφορία εν γένει με βρίσκει διαφωνούντα, κυρίως γιατί με τα χρόνια συνεπάγεται άγνοια.
Ως προς το παραπονό σου μια ματιά στα "προσεχώς" μας θα σε ευχαριστήσει.
Την καλησπέρα μου.
Ηλία, καθόλου δε με στεναχωρείς γιατί φυσικά και δε διαφωνώ μαζί σου. Δεν έχω ψευδαισθήσεις για τη θέση του ελληνικού σινεμά σε διεθνές επίπεδο, ούτε το προηγούμενο σχόλιό μου υπονοούσε κάποιο παραγνωρισμένο μεγαλείο. Αυτό που με θυμώνει όμως είναι να χλευάζονται ή/και να απαξιώνονται άνθρωποι (που κόντρα σ' όλες τις γνωστές αντιξοότητες κάνουν αξιόλογες προσπάθειες) από κοινό και κριτική μόνο και μόνο γιατί είναι μέρος αυτής της προβληματικής ιστορίας που λέγεται ελληνικός κινηματογράφος.
Όσο για τα προσεχως του 25th Frame -δική μου παράλειψη που δεν τα είδα- είναι ευχάριστη εξέλιξη που εύχομαι να έχει ανάλογη συνέχεια.
Post a Comment