Δε ξέρω τι ακριβώς εντυπώσεις προκάλεσε η τελευταία -προ εξαμήνου περίπου- κυκλοφορία του αγαπητού Λουκιανού Κηλαηδόνη με τίτλο «Τα Φανταρίστικα», αλλά για μένα έκρυβε μια ιδιαιτέρως ευχάριστη έκπληξη.
Για να πω την αλήθεια το ίδιο το περιεχόμενο του δίσκου δε με εντυπωσίασε, όπως δε με είχε εντυπωσιάσει και στην πρώτη του έκδοση πριν μερικά χρόνια απ' το Δίφωνο, αφού ούτε θεματολογικά είναι κοντά στα ενδιαφέροντά μου ο στρατός και η φιλολογία του -ακόμα και όταν φιλτράρεται μέσα απ' την απολαυστική ελαφρότητα του Κηλαηδόνη - αλλά ούτε κι η δομή του με κέρδισε μ' αυτή την παράξενη συρραφή των, έξυπνων είν' η αλήθεια, τετράστιχων των φαντάρων.
Αυτό που με αιφνιδίασε και συγχρόνως με συγκίνησε ήταν η αναπάντεχη δισκογραφική επανεμφάνιση του, χαμένου από τα καλλιτεχνικά πράγματα τα τελευταία χρόνια, Γιάννη Μηλιώκα, στον όποιο τρέφω μια ιδιαίτερη αδυναμία. Το όνομα του Μηλιώκα για τους περισσότερους είναι ίσως συνυφασμένο με τη δεκαετία του '80, όπου κυκλοφόρησαν και τα πιο πολλά απ' τα γνωστά του τραγούδια. Ωστόσο ο Μηλιώκας είχε παρουσία και μέσα στη δεκαετία του '90, όπου μάλιστα κυκλοφόρησε τρεις, αρκετά ενδιαφέροντες, δίσκους -με τον τελευταίο να κυκλοφορεί το 1998- κι ύστερα χάθηκε. Η τελευταία του εμφάνιση, απ' όσο θυμάμαι, ήταν στους τίτλους της βραχύβιας σειράς του Mega «Αριστοτέλης ο Άριστος», όπου φαινόταν να τραγουδάει μαζί με τον Γιάννη Μπέζο ένα παλιό του τραγούδι.
Παρά την εννιάχρονη απουσία του λοιπόν κι επειδή έχω την πεποίθηση ότι ο Μηλιώκας είναι ένας σπουδαίος -έστω κι άνισος- τραγουδοποιός (πάνω σ' αυτό επιφυλάσσομαι να επεκταθώ περισσότερο στο μέλλον) που έχει ακόμα κάτι να πει -κι όχι ένα απομεινάρι των 80's- αυτή του η επανεμφάνιση με γεμίζει χαρά. Όταν μάλιστα άκουσα για πρώτη φορά το τετράστιχο που ερμηνεύει με τη χαρακτηριστική του αμεσότητα στα «Φανταρίστικα» Όλοι τους με ξεχάσανε/ Σα να 'μουν πεθαμένος/ Μα γω μακριά τους βρίσκομαι, παρασύρθηκα, ξέχασα το θέμα του album και πίστεψα για μια στιγμή ότι ήταν μια εμβόλιμη προσωπική του κατάθεση που «τρύπωσε» στο δίσκο του παλιόφιλου Λουκιανού κι ότι θα συνέχιζε λέγοντας κάτι σε στυλ: Μα γω μακριά τους βρίσκομαι/ και είμαι ευτυχισμένος ή κάτι τέτοιο. Έστω κι αν έκανα λάθος στο στίχο ελπίζω αυτό το τελευταίο να ισχύει, όπως ελπίζω να ισχύουν και οι φήμες που έφτασαν στ' αυτιά μου ότι τον τελευταίο καιρό βρίσκεται στο στούντιο κι ετοιμάζει καινούργια δουλειά. Ωραία θα 'ναι...
