Σχολικές γιορτές και παρελάσεις (μπρρρ)

Έχουν περάσει κάμποσα χρόνια από τότε που σταμάτησα να πηγαίνω σχολείο αλλά οι σχολικές γιορτές που γίνονταν πάντα τέτοιες μέρες και οι λοιπές "εθνικής μνήμης" εκδηλώσεις -κατάλοιπα φασιστικών καθεστώτων- μου προκαλούν ακόμα και σήμερα μια βαθιά ανατριχίλα.

Φυσικά όταν πήγαινα εγώ σχολείο καμία δικτατορία δεν υπήρχε να τα επιβάλει όλα με τους "χαριτωμένους" τρόπους της, αλλά οι περισσότεροι καθηγητές έμοιαζαν να μην το είχαν προσέξει, αναπαράγοντας με εκνευριστική συχνότητα γελοία κλισέ που θα μας έκαναν υποτίθεται να συναισθανθούμε (εμείς τα παιδιά) τις μεγάλες θυσίες "αυτών που πέθαναν για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι". (Παρεμπιπτόντως οι ίδιοι πάνω-κάτω καθηγητές που εξήραν το "ηρωικό Όχι" του δικτάτορα Μεταξά ήταν που θυμόντουσαν με συγκίνηση το "ηρωικό Πολυτεχνείο" στην αντίστοιχη γιορτή της 17 Νοέμβρη…)

Εκτός απ' τους βαρετούς (έως αηδιαστικούς) λόγους των καθηγητών το υπέροχο σκηνικό των σχολικών εθνικών εορτών συμπλήρωναν οι τελείως κιτς σημαιοστολισμοί, τα αμήχανα ποιηματάκια των μαθητών, τα συνήθως κακοπαιγμένα, σχετικά ή άσχετα με την περίσταση, τραγούδια που προκαλούσαν τουλάχιστον λίγο ιλαρότητα, οι βαριεστημένες φάτσες, οι κλειστές πόρτες του σχολείου-φυλακής και ο απαραίτητος εθνικός ύμνος στο τέλος.

Το, με διαφορά όμως, χειρότερό μου ήταν οι παρελάσεις. Τόσο ιδιοσυγκρασιακά όσο και ιδεολογικά απεχθάνομαι οτιδήποτε παραπέμπει σε στρατό, στρατιωτική πειθαρχία, ομοιομορφία και ότι εν γένει εκφράζει την παντελή απουσία της λογικής και της ελεύθερης βούλησης. Απ' όλα αυτά χαρακτηρίζονται οι σχολικές παρελάσεις και είναι απαίσιο να φορτώνονται με όλα αυτά τα σκαιά φορτία ανήλικες συνειδήσεις. Προσωπικά ποτέ δεν έλαβα μέρος σε παρέλαση και αυτό ήταν κάτι που το πλήρωσα με διάφορους τρόπους στη διάρκεια του σχολικού μου βίου. Μόλις φέτος έμαθα ότι η συμμετοχή είναι έτσι κι αλλιώς προαιρετική…

Όπως και να έχει, ακόμα και σήμερα βρίσκω άκρως αποκρουστική την εικόνα των μαθητών που παρελαύνουν με δόξα και τιμή αποθεώνοντας τον νεοελληνικό σουρεαλισμό και χαίρομαι ιδιαίτερα που κάποιοι άνθρωποι έχουν δραστηριοποιηθεί κατά αυτού του ηλίθιου θεσμού. Από τη στιγμή μάλιστα που απ' ότι αντιλαμβάνομαι τα σχολεία πλέον έχουν αλλάξει αρκετά από τότε πήγαινα εγώ και η σύνθεση των μαθητών μόνο αμιγώς ελληνική δεν είναι, νομίζω ότι οφείλουν να εξαλειφθούν απ' τα σχολεία φαινόμενα (όπως είναι η πρωινή προσευχή, ο εκκλησιασμός, οι εθνικ(ιστικ)ές γιορτές, και φυσικά οι παρελάσεις) που, εκτός του ότι παράγουν λοβοτομημένους πολίτες, περιθωριοποιούν άδικα και κάποια παιδιά.