Τυγχάνει να εκτιμώ ιδιαιτέρως το σουρεαλιστικό χιούμορ και μόνο ως τέτοιο μπορώ να εκλάβω την απόφαση της κατάσχεσης των μεταλίων από την (εκπεσούσα) Marion Jones και την πρόθεση της ΔΟΕ να τα δώσει στην (όχι και τόσο άσπιλη) Κατερίνα Θάνου...
Είναι, θεωρώ, υποκριτικός και ανήθικος τόσο ο τρόπος που οι υπεύθυνοι σηκώνουν επικριτικά το φρύδι μπροστά στα σκάνδαλα ντόπινγκ που αποκαλύπτονται κατά καιρούς (ωσάν να σκαναδαλίζονται οι ανήξεροι). Ενοχλητικός είναι κι ο κυνικός τρόπος που απαξιώνει ο κοινωνία τους μέχρι πρότινος αθλητικούς της ήρωες. Λειτουργούν όλοι σαν να πέφτουν (τάχαμου) από τα σύννεφα, έχοντας στην πραγματικότητα στο μυαλό τους τον σπαρτιάτικο νόμο: "κλέψε όσο θες, αρκεί να μη σε πιάσουν". Και βέβαια μπορεί οι αθλητές να μην είναι άμοιροι ευθυνών, αλλά νομίζω ότι θα ήταν καλύτερο να τους αντιμετωπίζουμε σαν αυτό ακριβώς που είναι: χρυσοπληρωμένοι και προβεβλημένοι πρωταγωνιστές ενός βρώμικου και διεφθαρμένου θιάσου, που κακά τα ψέμματα μόνο σαν τέτοιος μπορεί να λογιστεί ο επαγγελματικός αθλητισμός.
Αν δεν υπήρχαν οι ασύστολες κρατικές πριμοδοτήσεις (σε πολλές χώρες όπως η Ελλάδα) για τους (με κάθε τρόπο) πρωταθλητές που καταστρέφουν συνειδήσεις, αν δεν υπήρχαν οι αμαρτωλές ανά τον κόσμο ομοσπονδίες να καλύπτουν τις κάθε είδους ανομίες για "το καλό του αθλήματος", αν δεν υπήρχαν οι "μη-κερδοσκοπικοί" οργανισμοί που στήνουν παγκόσμια πανηγυράκια με κάθε κόστος, αν δεν υπήρχαν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις που έχουν μπει στον αθλητισμό και βλέπουν τους αθλητές όχι σαν ανθρώπους αλλά σαν μηχανές παραγωγής δολαρίων και αν γενικότερα δεν υπήρχε ένας μηχανισμός κατασκευής υπερ-αθλητών, τότε μόνο θα μπορούσαμε να κατηγορήσουμε τον κάθε ντοπαρισμένο και ατιμασμένο αθλητή. Όμως τώρα με όλα αυτά τα δεδομένα, επιμένω πως, οι αθλητές δεν είναι παρά μόνο τα καλοπληρωμένα θύματα μιας καλοστημένης απάτης.
Γι' αυτό ας μου επιτρέψετε να μη συμμετέχω μαζί με τους ένοχους "αθανάτους" και την εθελοτυφλούσα κοινωνία στην αποκαθήλωση ενός ειδώλου που οι ίδιοι δημιούργησαν. Ας μου επιτρέψετε λοιπόν να επιμείνω στην εικόνα της Marion Jones όπως τη θυμάμαι: ψηλή, χαμογελαστή κι αγέρωχη να κυνηγάει πάντα με αξιοσημείωτη ταχύτητα το χρόνο και τους προσωπικούς της δαίμονες. Κι αυτοί οι τελευταίοι (που δεν είναι και τόσο προσωπικοί εδώ που τα λέμε) και πρόσωπα έχουν και ονόματα. Προς αυτούς και μόνο στρέφεται το δικό μου μένος.
6 comments:
Οι "Αθάνατοι" δεν αξίζουν το όνομά τους...
Εννοείται...
Όταν σου συμβεί κάτι τέτοιο, γιατί αν μπεις σε αυτόν τον χορό και σε αυτόν τον χώρο μάλλον δεν είναι δύσκολο να την πατήσεις, πώς συνεχίζεις μετά; Αυτό σκέφτομαι μετά τη σγκεκριμένη ιστορία.
Λόγια του Αέρα, γειά χαρά!!!
Στ' αλήθεια δε ξέρω πως συνεχίζουν. Η Μάριον Τζόουνς συγκεκριμένα απ' ότι έμαθα εκτός απ' τον διασυρμό και τον κίνδυνο φυλάκισης έχει επίσης χρεοκοπήσει. Το γαμώτο είναι ότι οι πραγματικοί ένοχοι δεν αγγίζονται καν. Όπως πάντα δηλαδή...
Το καλύτερο μάλλον είναι να μη μπεις ποτέ στον επαγγελματικό αθλητισμό για να τα γλιτώσεις όλα αυτά. Χίλιες φορές μπασκετάκι στο Ποσειδώνειο!
Frank, συμφωνώ απόλυτα με όσα γράφεις. Το πνεύμα των Ολυμπιακών αγώνων έχει τόσο πολύ εκφυλιστεί ώστε να δίνονται μετάλλια για επιδόσεις που διαφέρουν μεταξύ τους κατά 1-2 εκατοστά του δευτερολέπτου, κάτι που αυτόματα οδηγεί στην αναζήτηση εξωγενών τρόπων βελτίωσης αυτών των "επιδόσεων". Δυστυχώς στην σήμερον ημέρα δεν μετράνε οι άνθρωποι, αλλά οι επιδόσεις και ιδιαίτερα σε αυτό το υπερβολικό στάδιο όπου αγνοείται εντελώς κάθε έννοια ανθρώπινης προσπάθειας.
Έτσι είναι ρε Γιώργο, και είναι κρίμα γιατί κάτι τόσο όμορφο όσο ο αθλητισμός, εξαιτίας των διάφορων καλοντυμένων βαμπίρ, έχει καταντήσει θλιβερή αρρώστια...
Post a Comment