Έχει κάμποσο καιρό που ψιλο-εξαφανίστηκα, αφού ο χρόνος μου ήταν ιδιαίτερα περιορισμένος και τα κέφια μου μπλε σκούρα. Όμως μου αρέσει εδώ, και ως εκ τούτου να 'μαι πάλι…
Τα blogs φυσικά δεν έχουν ειδησεογραφικό χαρακτήρα, αλλά συνήθως εκφράζουν απλά τις εκάστοτε διαθέσεις/ απόψεις / εμπειρίες κ.λπ. του κατόχου ή των κατόχων τους. Παρόλα αυτά αισθανόμουν αρκετά παράξενα όταν όλο αυτό τον καιρό (κι ενώ πολλά και σημαντικά συνέβαιναν από κάθε άποψη) το μόνο που φαινομενικά είχα να εκφράσω εγώ για όλα αυτά ήταν η "διαδικτυακή μου μελαγχολία"… Φυσικά καθόλου έτσι δεν ήταν, αλλά αφού έτσι φαινόταν το ίδιο δεν κάνει;
Τέλος πάντων, παρά τους αρκετούς προβληματισμούς που έχω και που αισθάνομαι πως αφορούν πολλούς απ' τους φίλους συν-bloggers δεν επεκτείνομαι επί του θέματος. Επειδή μάλιστα απ' ότι διαπιστώνω στα τελευταία μου μηνύματα υπήρξα αρκετά γκρινιάρης λέω να ξορκίσω αυτή την κακή διάθεση μ' ένα εφηβικής οργής (και ουσιαστικής ορμής) τραγούδι που μπορείτε να κατεβάσετε από ΕΔΩ.
Και συνεχίζουμε...
5 comments:
Ούτε εγώ θέλω να grow up λέμε.
Ελπίζω το κομμάτι να μην έχει σχέση με το προηγούμενο σου ποστ (γιατί λίγο πικρό μου ακούγεται).
Καλώς γύρισες.
Thanx man! Καλώς σας βρίσκω πάλι.
Τώρα που το σκέφτομαι όλο και κάποια σχέση έχει, αλλά δε μου φαίνεται και τόσο πικρό αυτό. Στο κάτω-κάτω ποιός θέλει να μεγαλώσει?
Χε, χε! Το κομμάτι τα λέει όλα! Εγώ πάντως αρνούμαι πεισματικά να μεγαλώσω! Τώρα το αν τα καταφέρνω, ας το κρίνουν άλλοι.
Καλώς ήλθες φίλε μου!
Έλειψες και λείπεις από την συντροφιά αυτή...
Μέχρι που ανέχομαι και τους Ramones για σένα!!!!!!
Φίλε Ηλία και μένα μου έλειψε αυτή η συντροφιά! Χαίρομαι που επικοινωνούμε ξανά, αλλά με αυτή την ανάρτηση-βόμβα που πέταξες χθες μας διέλυσες. Επιφυλάσσομαι αύριο για εμπεριστατωμένη απάντηση (αν δεν υπάρχει κίνδυνος να μου κόψεις την καλημέρα δλδ...)
Post a Comment