Friday 20 July 2007

Κωμικοί





Είχα πετύχει πριν κάμποσο καιρό σε μια μεταμεσονύχτια προβολή στην τηλεόραση την κωμωδία του Blake Edwards "Micki And Maude" με τον "τεράστιο" Dudley Moore. Ξαναείδα την ταινία μέχρι το ξημέρωμα, κι ας την διακόπτανε βάναυσα κάθε τρεις και λίγο για να βάλουν telemarketing... Όλο το βράδυ καθόμουν και γελούσα μόνος μου μέχρι δακρύων με τις περιπέτειες του ερωτύλου, αλλά καλοσυνάτου, ήρωα που παντρεύτηκε ταυτόχρονα δύο διαφορετικές γυναίκες! Μόλις τελείωσε η ταινία με κυρίευσε ένα πολύ παράξενο συναίσθημα: ένοιωθα σχεδόν ευγνωμοσύνη για αυτό που είχα πάρει, τόσο απέναντι στον Dudley, όσο και απέναντι στον γερο-Edwards, αλλά και μια θλίψη για το ότι ο ένας είχε ήδη πεθάνει κι ο άλλος είναι τώρα πια γέρος και παροπλισμένος (έκανε βέβαια τελευταία ένα ξεκαρδιστικό πέρασμα απ' τα Oscars όπου παρέλαβε το τιμητικό του βραβείο διασχίζοντας τη σκηνή πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι!).

Γενικότερα έχω ένα μεγάλο κόλλημα με τους κωμικούς ηθοποιούς! Δε μπορώ να τους βλέπω στις ταινίες να υποφέρουν και πολύ περισσότερο δε μπορώ να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι μπορεί κι αυτοί κάποτε να πεθαίνουν (λες και δεν είναι άνθρωποι...). Όλη αυτή η ενεργητικότητα που βγάζουν στην οθόνη ή στη σκηνή και η ευφορία που προκαλούν σε τόσο κόσμο μ' έχουν πείσει ότι τους αξίζει τουλάχιστον η αιωνιότητα...
Με συγκινεί αυτή η τόσο ξεχωριστή σχέση που δημιουργείται μεταξύ αυτών και του κοινού. Μια σχέση με τόσο έντονη ζεστασιά και οικειότητα που νοιώθει κανείς μόνο για πολύ κοντινούς του ανθρώπους. Προσωπικά σφίγγεται η καρδιά μου όταν βλέπω στις ταινίες τον Robin Williams να υποφέρει, ή τον Charlie Chaplin να δεινοπαθεί. Στις ταινίες δε, που ο Βέγγος καταλήγει μόνος του, έχοντας χάσει γι' άλλη μια φορά το κορίτσι, ο χαρακτηριστικός του κλαυσίγελος στο τέλος μοιάζει να ακυρώνει όλη την προηγούμενη κωμωδία και κάνει τον θεατή να μελαγχολεί επικίνδυνα...

Υπερβολές θα πει κανείς. Ίσως... Δεν είμαι κι εγώ πλέον σίγουρος τι ακριβώς ήθελα να γράψω, ούτε αν έχω κι άλλα να πω. Νομίζω ότι ήθελα μόνο ν' αφιερώσω ένα, αδέξιο έστω, κείμενο στους κωμικούς που αγάπησα...

9 comments:

Anonymous said...

Respect για τα 7 στα 9.

Pan said...

Ακόμη πιο δύσκολο είναι για εμένα να βλέπω κωμικό ηθοποιό σε δραματικό ρόλο. Ο Βέγγος που ανέφερες εδώ, στο Όλα είναι δρόμος ήταν τρομακτικός.

frank barrell said...

indiktos, καλό ποσοστό αλλά γιατί δε λες και ποιούς αφήνεις απ' έξω?

pan, ακριβώς! Βάζοντας ο Βούλγαρης τον Βέγγο (με όλες τις συνδηλώσεις του) να προβαίνει σε μια τόσο ακραία πράξη δημιουργεί μια ξεχωριστή ένταση που νομίζω ότι θα ήταν αδύνατο να δημιουργηθεί από άλλον ηθοποιό (και μάλιστα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα).

Unknown said...

Υπέροχη και μόνο η σκέψη της αναφοράς στην ιδεά του Κωμικού.
Από κει και μετά, όσα (λαμπρά) υποδηλώνει για τον Frank που γνωρίζω σιγά σιγά ήταν λίγο πολύ αναμενόμενα.
Ευτυχώς!

(Εγώ για να μην έχεις απορίες, 9/9 άνετα - δεν υπάρχουν και πολλοί κωμικοί που να μην μου αρέσουν. Ήθελα μόνο να έχεις συμπεριλάβει και τον Jerry Lewis...)

frank barrell said...

Ηλία, τι να πω τώρα? Με ισοπέδωσες. Απ' την αρχή που σήκωσα αυτή την ανάρτηση είχα την αίσθηση ότι ήταν αρκετά λειψή. Η απουσία του Jerry Lewis είναι ένας απ' τους λόγους... My mistake!

R2-D2 said...

Dudley Moore... Πω, πω... Τι μου θύμισες τώρα...

frank barrell said...

@R2-d2, ε πες τι σου θύμισα! Με την όρεξη μ' άφησες...

mpoukatsas said...

Ωραίες οι επιλογές σου, κρίμα που οι ταινίες τους δεν είναι τις περισσότερες φορές αντάξιες των δυνατοτήτων τους. Για μένα πάντως ένας από τους μεγαλύτερους κωμικούς ηθοποιούς ήταν ο Καρυ Γκραντ.

frank barrell said...

Γιώργο, σπουδαίος ο Cary Grant! Εκτός όλων των άλλων μου έκανε πάντα θετικότατη εντύπωση ότι σταμάτησε να κάνει ταινίες αρκετά νωρίς, κρατώντας έτσι την εικόνα του αναλλοίωτη. Ποτέ δεν τον είχα στο μυαλό μου σαν καθαρόαιμο κωμικό ηθοποιό, αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι μάλλον έχεις δίκιο...