13 χρόνια πέρασαν κιόλας από εκείνη την καταραμένη Πρωτομαγιά... ...αλλά ποτέ δε νομίζω ότι θα μπορέσω να ξεχάσω εκείνον τον περίεργο βραζιλιάνο με τη θλίψη στα μάτια και το πρασινο-κίτρινο, στα χρώματα της πατρίδας του, κράνος...
Μα πως είναι δυνατόν να σε σκοτώνει αυτό που αγαπάς περισσότερο απ' όλα?
Ή μήπως αυτός ακριβώς είναι ο τρόπος που πρέπει να γίνεται κάτι τέτοιο..?
Μα πως είναι δυνατόν να σε σκοτώνει αυτό που αγαπάς περισσότερο απ' όλα?
Ή μήπως αυτός ακριβώς είναι ο τρόπος που πρέπει να γίνεται κάτι τέτοιο..?
5 comments:
Αποφράδα στιγμή.
Ο διάδοχος τεράστιων πιλότων που πρόλαβα (Πικέ, Λάουντα, Προστ) έφευγε έτσι όπως το είπες: Από αυτό χωρίς το οποίο δεν υπήρχε.
Δεν με απασχολεί σοβαρά η Φόρμουλα 1 έκτοτε.
Να 'σαι καλά που τον μνημόνευσες.
Και σε εμένα που είμαι παντελώς άσχετος από F1, αυτή η καταραμένη στιγμή έχει χαραχθεί ανεξίτηλα στην μνήμη μου. Τραγωδία.
Με εντυπωσίασε πραγματικά που τον θυμάσαι εσύ, από το προφίλ σου καταλαβαίνω ότι πρέπει να ήσουν τότε δώδεκα χρονών.Απίστευτο. Μπράβο!
Πράγματι κάπου τόσο ήμουν. Παρακολουθούσα τότε φανατικά την F1 (από τότε δε νομίζω ότι έχω ξαναδεί ποτέ ολόκληρο αγώνα). Τα γεγονότα εκείνου του σαββατοκύριακου (που ξεκίνησαν με τον θάνατο του αυστριακού Ratzenberger στις δοκιμές μια μέρα πριν και ολοκληρώθηκαν με το, σε ζωντανή μετάδοση, ατύχημα του Senna) για κάποιο λόγο τα θυμάμαι σα να συνέβησαν χθες και μ' έχουν επηρεάσει πολύ βαθιά όλα αυτά τα χρόνια. Τι να πω; παράξενο πράγμα οι αναμνήσεις...
Εγώ με τις φόρμουλες και τα αθλητικά δεν τα πήγαινα καλά. Αλλά έχεις γράψει ΄κάτι φοβερό στο φινάλε του ποστ, με μορφή ερωτήματος...My respects!
Post a Comment