Modern Times

Με τόν τίτλο "Μοντέρνοι Καιροί" κυκλοφόρησε τον Αύγουστο το τελευταίο πόνημα του Bob Dylan. Φυσικά τίποτα το μοντέρνο δεν υπάρχει στο άλμπουμ. Όλα είναι παλιοκαιρίτικα και, λίγο-πολύ, γνώριμα. Ο τίτλος μοιάζει περισσότερο (αυτο)σαρκαστικός και κάπως υπαινικτικός. Όσοι όμως περιμένουν ρητορείες και αφορισμούς για τη σύγχρονη εποχή και τα ήθη της μάλλον θα απογοητευτούν. Ο Dylan ακόμα και στα 65 του χρόνια φαίνεται να αρνείται τον ρόλο του προφήτη που παλεύουν, χρόνια τώρα, πολλοί να του προσδώσουν. Αντιθέτως μιλάει για όλα τα θέματα που τον απασχολούν με χαλαρότητα, ειλικρίνεια, σκεπτικισμό, απαισιοδοξία και πείσμα για ζωή δυσανάλογο της ηλικίας του, με την χαρακτηριστική, γερασμένη πια, φωνή του και τη συνοδεία όμορφων μπλουζ ήχων.

Ο Dylan συνήθιζε πάντοτε να κατασκευάζει γρίφους είτε με τα τραγούδια του είτε με την εν γένει παρουσία του. Γρίφους δυσεπίλυτους (αλλά όχι κενούς περιεχομένου) που απασχολούσαν για χρόνια, και απασχολούν ακόμα, κοινό και κριτικούς. Αυτό όμως που έχει πάντα τη μεγαλύτερη σημασία σε όλα τα πράγματα είναι το έργο που παράγει ο καθένας, τα τραγούδια στην συγκεκριμένη περίπτωση. Κι απ' αυτά ο Dylan έχει γράψει ουκ ολίγα σπουδαία. Και χωρίς να χρωστάει σε κανέναν τίποτα, σνομπάρει επιδεικτικά την συνταξιοδότηση και μας προσφέρει απλόχερα ακόμα δέκα διαμαντάκια. Τα σέβη μας κύριε Dylan!

Everybody' s going and I want to go too
Don't want to take a chance with somebody new
I did all I could and I did it right there and then
I've already confessed - no need to confess again