« …Ήταν γνωστό στο Χόλλυγουντ ότι ο Τζακ Μπλέντσο δε συμπαθούσε τον Τομ Πελλ και δε παρέλειπε να το δηλώνει σε όλες σχεδόν τις συνεντεύξεις του: "Ο Τομ ξεκίνησε από το Μαλιμπού. Εγώ ξεκίνησα απ' τους δρόμους"… »
Απ' όπου κι αν ξεκίνησαν οι δύο ηθοποιοί μικρή σημασία έχει σήμερα. Μικρή σημασία έχουν κι οι παιδιάστικες κόντρες τους. Οι διαφορές τους δεν είναι και τόσο μεγάλες για να δικαιολογούν μια τέτοια αντιπάθεια, μόνο οι διαδρομές τους αλλάζουν κι αυτές είναι που έχουν σημασία.
Όταν πρωτοξεκίνησαν την ίδια πάνω-κάτω περίοδο, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '80, για να κατακτήσουν το Hollywood, μάλλον ο «Τζακ» ήταν αυτός που φάνηκε να κερδίζει πιο γρήγορα έδαφος. Με μια εμφάνιση κι ένα στυλ που δε χρειαζόταν μεγάλη προσπάθεια για να γοητεύσει τους πάντες, βρέθηκε εξαρχής να παίζει ενδιαφέροντες ρόλους σε ταινίες θαυμάσιων σκηνοθετών. Την ίδια πάνω κάτω εποχή, ο «Τομ» απασχολούσε τα μέσα περισσότερο για το γάμο του με την pop βασίλισσα της εποχής και τα καμώματά του παρά με τις επιδόσεις του στον κινηματογράφο. Αν τότε ήθελε κάποιος να βάλει στοίχημα για του ποιου η καριέρα -και η ζωή ενδεχομένως- θα έπαιρνε πρώτη την κάτω βόλτα, δύσκολα θα πόνταρε τα χρήματά του στον Τζακ.
Η ζωή όμως, ευτυχώς ή δυστυχώς, δε λογαριάζει προγνωστικά και φαβορί όταν γράφει τα δικά της, αδύνατο να κοπιαριστούν, σενάρια. Έτσι ο, μάλλον νευρικός και απρόβλεπτος, Τομ κατάφερε από τις αρχές της δεκαετίας του '90 να ωριμάσει απότομα βρίσκοντας μια ισορροπία στην προσωπική του ζωή και να κάνει παράλληλα μερικές θαυμάσιες επιλογές για την καριέρα του. Έτσι κατάφερε να λογίζεται σήμερα ως ένας απ' τους κορυφαίους ερμηνευτές της γενιάς του. Ταυτόχρονα κέρδισε με τις πολιτικές του παρεμβάσεις μια θέση σοβαρού πολιτικού ομιλητή και τη δόξα του politically correct επαναστάτη που η βιομηχανία πάντα χρειάζεται.
Από την άλλη ο, το πάλαι ποτέ διάδοχος του Marlon Brando, Τζακ πήρε τον ακριβώς αντίθετο δρόμο: σκάνδαλα στην προσωπική του ζωή, με ξύλο εντός κι εκτός αγωνιστικών χώρων, καταχρήσεις κι άθλιες επαγγελματικές επιλογές τον οδήγησαν πολύ πιο χαμηλά απ' όσο θα μπορούσε κι ο ίδιος να φανταστεί. Τα τελευταία χρόνια το σίγουρο κι αυτάρεσκο χαμόγελό του έμοιαζε να είχε χαθεί από το παραμορφωμένο απ' το ξύλο και τις πλαστικές επεμβάσεις πρόσωπό του. Ο «αταίριαστος» είχε τεθεί για τα καλά εκτός μάχης κι η κοινωνία δεν είχε καν ματώσει τα χέρια της. Η πορεία έμοιαζε μη αναστρέψιμη…
…Κάπου εδώ θα μπορούσε να τελειώσει η ιστορία, ηθικοπλαστική και ψεύτικη. Ευτυχώς όμως τα πράγματα δε τελειώνουν έτσι! Ο εξουθενωμένος και ταπεινωμένος πυγμάχος (σαν ταινία του Hollywood που πάσχει από έλλειψη αληθοφάνειας) σηκώνεται για έναν τελευταίο γύρο με τον αντίπαλο που λατρεύει να μισεί.
Ακόμα κι αν ξέρει πως θα χάσει, η ευχαρίστηση θα είναι όλη δική του!
