Οκ! Το Αθήνα - Κωνσταντινόπουλη, η νέα ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου, δε θα παιχτεί στη Θεσσαλονίκη ούτε στη δεύτερη βδομάδα προβολής του. Δεν πειράζει, καλύτερα έτσι, γιατί όταν έχω δει μια ταινία συνήθως αποφεύγω να γράψω γι' αυτήν. Όταν δε μου 'χει αρέσει δεν βρίσκω το λόγο κι όταν μου 'χει αρέσει δε βρίσκω τα λόγια...Λίγες φορές είναι αλήθεια έχω μείνει «άφωνος» από ταινία του Παναγιωτόπουλου. Με τους Τεμπέληδες σίγουρα, με το πρόσφατο Delivery σε κάποιο βαθμό και οπωσδήποτε με το Αυτή Η Νύχτα Μένει. Με τις ταινίες του μου συμβαίνει το εξής: ενώ βρίσκω σχεδόν πάντα τα θέματά του γοητευτικά και εξαιρετικά ενδιαφέροντα, η διαπραγμάτευσή τους τις περισσότερες φορές με απογοητεύει, μου αφήνει την αίσθηση του ανικανοποίητου. Οι, πραγματικά, σοβαρές προθέσεις του μου φαίνονται ότι «προσπερνάνε» και εν τέλει υπονομεύουν τις ταινίες που πάντα μοιάζουν να θέλουν κάτι παραπάνω να «πουν» απ' αυτό που όντως «λένε». Χαρακτηριστικά παραδείγματα ο Εργένης, το Κουράστηκα Να Σκοτώνω Τους Αγαπητικούς Σου και το Πεθαίνωντας Στην Αθήνα. Το ίδιο μπορεί να γίνει κι αυτή τη φορά, αλλά δεν έχει σημασία. Μια ταινία του Παναγιωτόπουλου αξίζει πάντα τον κόπο... Χώρια που στο Αθήνα- Κωνσταντινούπολη παίζει κι ο μέγας Πουλικάκος. Μεγάλη προσωπικότητα γενικά, αλλά κι ένας κινηματογραφικός ηθοποιός απ' τους λίγους. Είναι έξοχος παντού και πάντα, ακόμα και στις ταινίες του Ζερβού.
Έλεγα πριν λοιπόν ότι συνήθως δεν καταφέρνω να επικοινωνήσω σε ιδανικό βαθμό με τις ταινίες του Παναγιωτόπουλου. Μου αρέσει όμως να τις βλέπω (και να τις ξαναβλέπω ενίοτε) γιατί εκτιμώ κάποια βασικά και πάγια χαρακτηριστικά τους. Τις λογοτεχνικές, εικαστικές και σινεφίλ αναφορές που κατακλύζουν τις ταινίες του, την αδιαπραγμάτευτη αισθητική με την πάντα υπέροχη φωτογραφία (και ειδικά τα νυχτερινά του πλάνα στην πόλη) και αυτή τη μόνιμη και ειλικρινή απαισιοδοξία που σφραγίζει τα έργα του. Πάνω απ' όλα όμως αυτό που εκτιμώ και θαυμάζω είναι η αποφασιστικότητά -και το κουράγιο- του Παναγιωτόπουλου τον τελευταίο καιρό να γυρίζει μια ταινία κάθε χρόνο, απευθυνόμενος σ' ένα κοινό που απλά δε δείχνει να ενδιαφέρεται...
