Θυμάμαι τον περασμένο Νοέμβρη, στα πλαίσια του αφιερώματος που του έγινε απ' το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, τον John Sayles να δηλώνει σε μια συνέντευξη απηυδισμένος απ' τις δυσκολίες που συναντάει στην ανεύρεση κεφαλαίων για να γυρίσει τις ταινίες του και έτοιμος να εγκαταλείψει τη σκηνοθεσία σε περίπτωση που η τελευταία του ταινία (το έξοχο Honeydripper με τον εξαιρετικό Danny Glover) δεν έβγαζε τουλάχιστον τα λεφτά της.Μ' είχε απογοητεύσει αυτή η δήλωση... Αν ένας σκηνοθέτης σαν τον Sayles δε μπορεί να επιβιώσει καλλιτεχνικά στη σημερινή εποχή αυτό σημαίνει μάλλον ότι τα πράγματα είναι περίπου όσο χάλια τα φανταζόμαστε. Αν και μάλλον ποτέ δεν υπήρχε αμφιβολία γι' αυτό...
Παρόλ' αυτά διατηρούσα από τότε μια αγωνία για την εμπορική τύχη αυτής της ταινίας, χωρίς κατά βάθος να τρέφω και πολλές ελπίδες. Γιατί τι ελπίδες επιτυχίας μπορεί να έχει μια ταινία που διαδραματίζεται στην Alabama του '50, με θέμα τη blues μουσική, χωρίς πρωτοκλασάτους ηθοποιούς, με ήρωες μαύρους και γέρους και ρυθμούς προκλητικά, για το κοινό των multiplex τουλάχιστον, αργούς...Δυστυχώς θαύματα δε συμβαίνουν (τουλάχιστον όχι στις μέρες μας και οπωσδήποτε όχι στο αμερικανικό σινεμά) και η ταινία όπως αναμενόταν δεν πήγε καλά στα ταμεία: απ' τις 30 Δεκεμβρίου μέχρι σήμερα η ταινία έχει έσοδα γύρω στα 260.000$ και για μια ταινία με budget κοντά στα 5.000.000$, η σούμα φαντάζει μάλλον τραγική ακόμα και για τα δεδομένα του ανεξάρτητου κινηματογράφου.
Δε ξέρω αν ο Sayles ακριβολογούσε στη δήλωσή του ή αν απλά ήθελε μ' αυτό τον τρόπο να εκφράσει την αγωνία του για το αδιέξοδο της όλης κατάστασης, πάντως εγώ σαν ένας όψιμος και ταπεινός θαυμαστής του έργου του δεν έχω άλλο τρόπο απ' αυτό το μικρό κείμενο να φανερώσω την ελπίδα μου να συνεχίσει να γυρίζει τις θαυμάσιες ταινίες του.Υ.Γ. Τις επόμενες ημέρες ξεκινάει η προβολή του Honeydripper στην Ευρώπη, όπου ίσως έχει καλύτερη τύχη. Για διανομή στην Ελλάδα ας μη το συζητήσουμε καλύτερα...
