Σχολικές γιορτές και παρελάσεις (μπρρρ)

Έχουν περάσει κάμποσα χρόνια από τότε που σταμάτησα να πηγαίνω σχολείο αλλά οι σχολικές γιορτές που γίνονταν πάντα τέτοιες μέρες και οι λοιπές "εθνικής μνήμης" εκδηλώσεις -κατάλοιπα φασιστικών καθεστώτων- μου προκαλούν ακόμα και σήμερα μια βαθιά ανατριχίλα.

Φυσικά όταν πήγαινα εγώ σχολείο καμία δικτατορία δεν υπήρχε να τα επιβάλει όλα με τους "χαριτωμένους" τρόπους της, αλλά οι περισσότεροι καθηγητές έμοιαζαν να μην το είχαν προσέξει, αναπαράγοντας με εκνευριστική συχνότητα γελοία κλισέ που θα μας έκαναν υποτίθεται να συναισθανθούμε (εμείς τα παιδιά) τις μεγάλες θυσίες "αυτών που πέθαναν για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι". (Παρεμπιπτόντως οι ίδιοι πάνω-κάτω καθηγητές που εξήραν το "ηρωικό Όχι" του δικτάτορα Μεταξά ήταν που θυμόντουσαν με συγκίνηση το "ηρωικό Πολυτεχνείο" στην αντίστοιχη γιορτή της 17 Νοέμβρη…)

Εκτός απ' τους βαρετούς (έως αηδιαστικούς) λόγους των καθηγητών το υπέροχο σκηνικό των σχολικών εθνικών εορτών συμπλήρωναν οι τελείως κιτς σημαιοστολισμοί, τα αμήχανα ποιηματάκια των μαθητών, τα συνήθως κακοπαιγμένα, σχετικά ή άσχετα με την περίσταση, τραγούδια που προκαλούσαν τουλάχιστον λίγο ιλαρότητα, οι βαριεστημένες φάτσες, οι κλειστές πόρτες του σχολείου-φυλακής και ο απαραίτητος εθνικός ύμνος στο τέλος.

Το, με διαφορά όμως, χειρότερό μου ήταν οι παρελάσεις. Τόσο ιδιοσυγκρασιακά όσο και ιδεολογικά απεχθάνομαι οτιδήποτε παραπέμπει σε στρατό, στρατιωτική πειθαρχία, ομοιομορφία και ότι εν γένει εκφράζει την παντελή απουσία της λογικής και της ελεύθερης βούλησης. Απ' όλα αυτά χαρακτηρίζονται οι σχολικές παρελάσεις και είναι απαίσιο να φορτώνονται με όλα αυτά τα σκαιά φορτία ανήλικες συνειδήσεις. Προσωπικά ποτέ δεν έλαβα μέρος σε παρέλαση και αυτό ήταν κάτι που το πλήρωσα με διάφορους τρόπους στη διάρκεια του σχολικού μου βίου. Μόλις φέτος έμαθα ότι η συμμετοχή είναι έτσι κι αλλιώς προαιρετική…

Όπως και να έχει, ακόμα και σήμερα βρίσκω άκρως αποκρουστική την εικόνα των μαθητών που παρελαύνουν με δόξα και τιμή αποθεώνοντας τον νεοελληνικό σουρεαλισμό και χαίρομαι ιδιαίτερα που κάποιοι άνθρωποι έχουν δραστηριοποιηθεί κατά αυτού του ηλίθιου θεσμού. Από τη στιγμή μάλιστα που απ' ότι αντιλαμβάνομαι τα σχολεία πλέον έχουν αλλάξει αρκετά από τότε πήγαινα εγώ και η σύνθεση των μαθητών μόνο αμιγώς ελληνική δεν είναι, νομίζω ότι οφείλουν να εξαλειφθούν απ' τα σχολεία φαινόμενα (όπως είναι η πρωινή προσευχή, ο εκκλησιασμός, οι εθνικ(ιστικ)ές γιορτές, και φυσικά οι παρελάσεις) που, εκτός του ότι παράγουν λοβοτομημένους πολίτες, περιθωριοποιούν άδικα και κάποια παιδιά.

Κατά των "Αθανάτων" λόγος

Τυγχάνει να εκτιμώ ιδιαιτέρως το σουρεαλιστικό χιούμορ και μόνο ως τέτοιο μπορώ να εκλάβω την απόφαση της κατάσχεσης των μεταλίων από την (εκπεσούσα) Marion Jones και την πρόθεση της ΔΟΕ να τα δώσει στην (όχι και τόσο άσπιλη) Κατερίνα Θάνου...

Είναι, θεωρώ, υποκριτικός και ανήθικος τόσο ο τρόπος που οι υπεύθυνοι σηκώνουν επικριτικά το φρύδι μπροστά στα σκάνδαλα ντόπινγκ που αποκαλύπτονται κατά καιρούς (ωσάν να σκαναδαλίζονται οι ανήξεροι). Ενοχλητικός είναι κι ο κυνικός τρόπος που απαξιώνει ο κοινωνία τους μέχρι πρότινος αθλητικούς της ήρωες. Λειτουργούν όλοι σαν να πέφτουν (τάχαμου) από τα σύννεφα, έχοντας στην πραγματικότητα στο μυαλό τους τον σπαρτιάτικο νόμο: "κλέψε όσο θες, αρκεί να μη σε πιάσουν". Και βέβαια μπορεί οι αθλητές να μην είναι άμοιροι ευθυνών, αλλά νομίζω ότι θα ήταν καλύτερο να τους αντιμετωπίζουμε σαν αυτό ακριβώς που είναι: χρυσοπληρωμένοι και προβεβλημένοι πρωταγωνιστές ενός βρώμικου και διεφθαρμένου θιάσου, που κακά τα ψέμματα μόνο σαν τέτοιος μπορεί να λογιστεί ο επαγγελματικός αθλητισμός.

Αν δεν υπήρχαν οι ασύστολες κρατικές πριμοδοτήσεις (σε πολλές χώρες όπως η Ελλάδα) για τους (με κάθε τρόπο) πρωταθλητές που καταστρέφουν συνειδήσεις, αν δεν υπήρχαν οι αμαρτωλές ανά τον κόσμο ομοσπονδίες να καλύπτουν τις κάθε είδους ανομίες για "το καλό του αθλήματος", αν δεν υπήρχαν οι "μη-κερδοσκοπικοί" οργανισμοί που στήνουν παγκόσμια πανηγυράκια με κάθε κόστος, αν δεν υπήρχαν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις που έχουν μπει στον αθλητισμό και βλέπουν τους αθλητές όχι σαν ανθρώπους αλλά σαν μηχανές παραγωγής δολαρίων και αν γενικότερα δεν υπήρχε ένας μηχανισμός κατασκευής υπερ-αθλητών, τότε μόνο θα μπορούσαμε να κατηγορήσουμε τον κάθε ντοπαρισμένο και ατιμασμένο αθλητή. Όμως τώρα με όλα αυτά τα δεδομένα, επιμένω πως, οι αθλητές δεν είναι παρά μόνο τα καλοπληρωμένα θύματα μιας καλοστημένης απάτης.

Γι' αυτό ας μου επιτρέψετε να μη συμμετέχω μαζί με τους ένοχους "αθανάτους" και την εθελοτυφλούσα κοινωνία στην αποκαθήλωση ενός ειδώλου που οι ίδιοι δημιούργησαν. Ας μου επιτρέψετε λοιπόν να επιμείνω στην εικόνα της Marion Jones όπως τη θυμάμαι: ψηλή, χαμογελαστή κι αγέρωχη να κυνηγάει πάντα με αξιοσημείωτη ταχύτητα το χρόνο και τους προσωπικούς της δαίμονες. Κι αυτοί οι τελευταίοι (που δεν είναι και τόσο προσωπικοί εδώ που τα λέμε) και πρόσωπα έχουν και ονόματα. Προς αυτούς και μόνο στρέφεται το δικό μου μένος.

Αποφθέγματα

"Πέτρα που κυλάει δε χορταριάζει" λέγανε οι παλιοί...

Ναι, αλλά και κάποιος που ξεριζώνεται συνέχεια πως διάολο θα μπορέσει κάποτε ν' ανθίσει;

Νοικοκυρά Νησιώτισσα ζητείται…

Επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά την κάκιστη σχέση μου με την (όποια) επικαιρότητα ποστάρω εδώ μια καταπληκτική αγγελία, αλιευμένη από τον τοπικό τύπο της Μυτιλήνης. Η αγγελία είναι φανερό ότι έχει πάρα πολύ ζουμί αλλά ταυτόχρονα δημιουργεί και απορίες ως προς την πραγματική της φύση: α) είναι μια κανονική αγγελία και η "νοικοκυρά νησιώτισσα"ως οικονόμος είναι το νέο trend για τους πλούσιους του Πανοράματος; Ξοφλήσανε οι Φιλιππινέζες; (εδώ στο Ντεπώ που να τα μάθουμε τα νέα;), β) είναι μια συγκεκαλυμμένη σεξουαλική διαστροφή που περιλαμβάνει το άτεκνο ζευγάρι και τη "νοικοκυρά νησιώτισσα" (που μπορεί να είναι και φοιτήτρια), ίσως-ίσως και τη μαγείρισσα; ή γ) κάποιο κρυπτογραφημένο μήνυμα των Τούρκων που εποφθαλμιούν (φυσικά!) την ακριτική μας Λέσβο;;;

Όπως και να 'χει η αγγελία είναι όλα τα λεφτά και απ' τη μεριά μου εύχομαι στο ζευγάρι απ' το Πανόραμα να βρει αυτό ακριβώς που ψάχνει (δύσκολα τα πράγματα στην αγορά εργασίας, αν δεν είσαι μορφωμένος ούτε για οικονόμο δε σε παίρνουν)...

---------------------------------------------------------------------------

Με την ευκαιρία θυμήθηκα κι έναν τρομερό δίσκο που είχε βγάλει ο Μιχάλης Σιγανίδης πριν από χρόνια με τίτλο "Μικρές Αγγελίες". Αξίζει να τον ανακαλύψει κανείς! ΕΔΩ ένα μικρό δείγμα.

Να 'μαι πάλι εδώ

Έχει κάμποσο καιρό που ψιλο-εξαφανίστηκα, αφού ο χρόνος μου ήταν ιδιαίτερα περιορισμένος και τα κέφια μου μπλε σκούρα. Όμως μου αρέσει εδώ, και ως εκ τούτου να 'μαι πάλι…

Τα blogs φυσικά δεν έχουν ειδησεογραφικό χαρακτήρα, αλλά συνήθως εκφράζουν απλά τις εκάστοτε διαθέσεις/ απόψεις / εμπειρίες κ.λπ. του κατόχου ή των κατόχων τους. Παρόλα αυτά αισθανόμουν αρκετά παράξενα όταν όλο αυτό τον καιρό (κι ενώ πολλά και σημαντικά συνέβαιναν από κάθε άποψη) το μόνο που φαινομενικά είχα να εκφράσω εγώ για όλα αυτά ήταν η "διαδικτυακή μου μελαγχολία"… Φυσικά καθόλου έτσι δεν ήταν, αλλά αφού έτσι φαινόταν το ίδιο δεν κάνει;

Τέλος πάντων, παρά τους αρκετούς προβληματισμούς που έχω και που αισθάνομαι πως αφορούν πολλούς απ' τους φίλους συν-bloggers δεν επεκτείνομαι επί του θέματος. Επειδή μάλιστα απ' ότι διαπιστώνω στα τελευταία μου μηνύματα υπήρξα αρκετά γκρινιάρης λέω να ξορκίσω αυτή την κακή διάθεση μ' ένα εφηβικής οργής (και ουσιαστικής ορμής) τραγούδι που μπορείτε να κατεβάσετε από ΕΔΩ.

Και συνεχίζουμε...