Ωχ, όχι..! Λες και δεν είναι αρκετά τα προβλήματα του φυσικού κόσμου που έχω να αντιμετωπίσω, πρέπει τώρα να φορτωθώ και αυτά του ψηφιακού…Κάτι πάει στραβά… Κι ενώ στην πραγματικότητα ο αγώνας κόντρα στη μελαγχολία μου φαίνεται να με βρίσκει (στην παρούσα φάση τουλάχιστον) νικητή στα σημεία, στις διαδικτυακές μου μάχες βρίσκομαι συνεχώς ξαπλωμένος και με ματωμένη μύτη…
Δε ξέρω τι φταίει ακριβώς… Ενώ είναι πολλά αυτά που θέλω να πω, δυσκολεύομαι να γράψω έστω και την παραμικρή πρόταση. Κάτι με αποτρέπει… Κυρίως γι’ αυτά που έχουν σημασία… Κι όταν το κάνω πάντα μου φαίνεται κάτι λειψό, κάτι μισερό. Από την άλλη, ακόμα γουστάρω πολύ να διαβάζω τα κείμενα στα blog των φίλων μου και τις συζητήσεις που γίνονται, αλλά σπανίως συμμετέχω. Προς τι όλα αυτά; Δε ξέρω… Από τεμπελιά μήπως; Δε θα ήταν καθόλου πρωτότυπο, αλλά μάλλον όχι..! Τότε;
Ως ένα σημείο θα έλεγα ότι ευθύνεται η τεχνολογική μου αναπηρία. Είναι η αργή σύνδεση (ναι, πρέπει να την αλλάξω κάποτε, αλλά προς το παρόν είναι αδύνατο), είναι και το γέρικο κομπιούτερ, που έχω εδώ στο σπίτι και όλο κολλάει, που με αποκλείουν από τις περισσότερες δραστηριότητες (ιδίως τις οπτικοακουστικές, αλλά όχι μόνο) του διαδικτύου. Ίσως η αποχή για ένα διάστημα θα ήταν η προτιμότερη λύση, αλλά υπάρχει και κάποια εξάρτηση στη μέση. Όπως και να ‘χει, έχω την αίσθηση ότι αυτή η τεχνολογική αναπηρία προκαλεί και μια ανάλογη επικοινωνιακή, και εν τέλει συναισθηματική, αναπηρία.
Υπερβάλλω κάπως… Νομίζω ότι κάτι άλλο είναι αυτό που φταίει στ’ αλήθεια. Αυτό που με τριβελίζει τόσα χρόνια, που βρίσκεται μέσα μου και δε μ’ αφήνει να ολοκληρώσω τίποτα… Κάτι που προσπαθεί να πείσει για τη ματαιότητά της κάθε μου λέξης, της κάθε μου πράξης και που με διώχνει από παντ…
Ωχ, τι ανούσιες φλυαρίες… Κανέναν δεν αφορούν όλα αυτά. Μου φαίνεται ότι απλώς προσπαθώ απελπισμένα να ολοκληρώσω ένα, έστω, κείμενο προτού προλάβει κι αλλάξει ένας ακόμα καταραμένος αριθμός..! Ας είναι…
