Δε μπορώ να πω πολλά πράγματα για τον Σάββα Κωφίδη. Αποτελεί έναν ποδοσφαιρικό ήρωα της παιδικής μου ηλικίας, όχι τόσο για την (σπουδαία) αγωνιστική του δράση, αλλά για την εν γένει παρουσία του μέσα στο γήπεδο, για την ανεμίζουσα χαίτη του ως μόνιμο σύμβολο της απουσίας οποιουδήποτε συμβιβασμού, για την σεμνότητά του και πάνω απ' όλα για την άδολη κι αδιαπραγμάτευτη αγάπη του για τον Ηρακλή.Ο Σάββας ήταν και είναι μια ιδιαίτερα ξεχωριστή φιγούρα για τα δεδομένα του ελληνικού ποδοσφαίρου, χωρίς ποτέ να προσπαθήσει να εξαργυρώσει με οποιονδήποτε τρόπο την διαφορετικότητά του αυτή. Είναι ένας άνθρωπος με πολύ δυνατή προσωπικότητα και άποψη, που ουδέποτε όμως δεν καταδέχθηκε να υψώσει τη φωνή του για να την επιβάλλει. Μιλάει ψυθιριστά και με σεβασμό για όλους, αλλά δε μασάει τα λόγια του. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά του τον έχουν κάνει αγαπητό σε όλο τον φίλαθλο κόσμο ανεξαρτήτου οπαδικών προτιμήσεων. Πάνω απ' όλα όμως ο Κωφίδης είναι το σύμβολο για όλους τους Ηρακληδείς, που βλέπουν στο πρόσωπό του να εκφράζονται όλες οι αξίες της ομάδας τους. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως ο Κωφίδης βρίσκεται στη συνείδηση των φιλάθλων του Ηρακλή στο ίδιο επίπεδο με τον αξεπέραστο Β. Χατζηπαναγή.
Ο Σάββας Κωφίδης δεν είναι πλέον προπονητής του Ηρακλή. Είναι προφανές ότι ο οργανισμός του δε μπόρεσε ν' αντέξει όλη την αθλιότητα που επικρατεί στους χώρους του ελληνικού ποδοσφαίρου. Κατάφερε παρόλ' αυτά να φύγει αλώβητος και αξιοπρεπής δίχως να αλλάξει ούτε στο ελάχιστο τις πεποιθήσεις του. Προφανώς το μακρύ του μαλλί δεν τον άφησε να συμβιβαστεί ούτε και τώρα...
