Κατά διαόλου πάμε...

Το 2004 γυρίστηκε μια ταινία βασισμένη εν πολλοίς στη ζωή του Ray Charles, με τον ομολογουμένως εφάνταστο τίτλο "Ray". Όσοι την έχουν δει ίσως θα θυμούνται μια σκηνή κάπου στην αρχή της ταινίας, όπου, ενώ ο RC (άσημος ακόμη) παίζει σ' ένα club με την μπάντα του, κάποιοι οργισμένοι θρησκόληπτοι διακόπτουν τη συναυλία.

-Μα τι τρέχει; απόρησε ο Charles.
-Είστε σατανάδες, θα πάτε όλοι στην κόλαση! Πήρατε την gospel, τη μουσική του Θεού και την ξεφτιλίζετε. Σταματήστε τώρα!

Μετά από αυτόν τον φιλικό διάλογο τα αποτελέσματα ήταν τα εξής: α) ένας σαξοφωνίστας του Charles είδε κατάματα την αλήθεια και αποχώρησε άμεσα απ' το διαβολικό συγκρότημα, β) οι θρησκόληπτοι αφού διέπραξαν το ιεραποστολικό τους καθήκον κι έσωσαν μια παραστρατημένη ψυχή αποχώρησαν προφανώς ικανοποιημένοι, γ) όλοι οι υπόλοιποι αφού έριξαν ένα δυνατό γέλιο, συνέχισαν να χορεύουν στους ρυθμούς της μουσικής του Θεού...

Αυτή η αστεία σκηνή μου ήρθε αμέσως στο μυαλό μόλις είδα χθες στην TV κάποιους, λιγοστούς, παλιοημερολογίτες να διαδηλώνουν έξω απ' το μαγαζί όπου εμφανίζεται ο αντί-Χριστος (κατά κόσμον Τζιμάκος), επειδή προσβλήθηκε το θρησκευτικό τους αίσθημα από τις αφίσες του καλλιτέχνη, αξιώνοντας μάλιστα να σταματήσουν οι παραστάσεις.

Αν βέβαια η σκηνή αυτή μοιάζει αστεία όταν τη βλέπεις το 2004 σε μια ταινία που η υπόθεσή της εκτυλίσσεται στη δεκαετία του '50 στον αμερικανικό Νότο, το να τη βλέπεις στη Θεσσαλονίκη του σήμερα είναι σίγουρα εξαιρετικά θλιβερή. Φυσικά η ωραία εικόνα συμπληρώθηκε από τους τοπικούς άρχοντες (τρομάρα μας) να κάνουν δηλώσεις κατά μιας παράστασης που ΔΕΝ είχαν δει.

Όσο ο φανατισμός κι η μισαλλοδοξία θα πλασάρονται στην Ελλάδα για ιδανικά, δυστυχώς άνθρωποι σαν τον Χριστόδουλο και τον Ψωμιάδη θα κάνουν κουμάντο. Που καιρός για τέχνη τώρα...

Modern Times

Με τόν τίτλο "Μοντέρνοι Καιροί" κυκλοφόρησε τον Αύγουστο το τελευταίο πόνημα του Bob Dylan. Φυσικά τίποτα το μοντέρνο δεν υπάρχει στο άλμπουμ. Όλα είναι παλιοκαιρίτικα και, λίγο-πολύ, γνώριμα. Ο τίτλος μοιάζει περισσότερο (αυτο)σαρκαστικός και κάπως υπαινικτικός. Όσοι όμως περιμένουν ρητορείες και αφορισμούς για τη σύγχρονη εποχή και τα ήθη της μάλλον θα απογοητευτούν. Ο Dylan ακόμα και στα 65 του χρόνια φαίνεται να αρνείται τον ρόλο του προφήτη που παλεύουν, χρόνια τώρα, πολλοί να του προσδώσουν. Αντιθέτως μιλάει για όλα τα θέματα που τον απασχολούν με χαλαρότητα, ειλικρίνεια, σκεπτικισμό, απαισιοδοξία και πείσμα για ζωή δυσανάλογο της ηλικίας του, με την χαρακτηριστική, γερασμένη πια, φωνή του και τη συνοδεία όμορφων μπλουζ ήχων.

Ο Dylan συνήθιζε πάντοτε να κατασκευάζει γρίφους είτε με τα τραγούδια του είτε με την εν γένει παρουσία του. Γρίφους δυσεπίλυτους (αλλά όχι κενούς περιεχομένου) που απασχολούσαν για χρόνια, και απασχολούν ακόμα, κοινό και κριτικούς. Αυτό όμως που έχει πάντα τη μεγαλύτερη σημασία σε όλα τα πράγματα είναι το έργο που παράγει ο καθένας, τα τραγούδια στην συγκεκριμένη περίπτωση. Κι απ' αυτά ο Dylan έχει γράψει ουκ ολίγα σπουδαία. Και χωρίς να χρωστάει σε κανέναν τίποτα, σνομπάρει επιδεικτικά την συνταξιοδότηση και μας προσφέρει απλόχερα ακόμα δέκα διαμαντάκια. Τα σέβη μας κύριε Dylan!

Everybody' s going and I want to go too
Don't want to take a chance with somebody new
I did all I could and I did it right there and then
I've already confessed - no need to confess again